The Road Miles, The Steams @ 23.12.2018 six d.o.g.s.

Δύο σπουδαία συγκροτήματα της εγχώριας ψυχεδελικής rock σκηνής ένωσαν τις δυνάμεις τους, μόλις 2 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, στο six d.o.g.s. Η ημερομηνία είχε καταγραφεί ως η σπουδαιότερη του μήνα, και η βραδιά αποτέλεσε ένα ιδανικό συναυλιακό κλείσιμο για το 2018.

Οι The Steams (τι και αν τους είδα δυο φορές πρόσφατα) διανύουν μια εκπληκτική χρονιά, με το εκ Σαντορίνης εμπνευσμένο “Wild Ferment” να αποδίδει καρπούς όπου και εάν έχει παιχτεί, και οι αγαπημένοι The Road Miles, έχοντας το ένα πόδι στα Χανιά, δίνουν μετρημένα αλλά εξαιρετικά live. Τα  λέω και συγκροτήματα καρδιάς, μπάντες που η μουσική τους είναι ακριβώς αυτό που με συγκινεί, που νιώθω από το πρώτο άκουσμα ότι έχουν κάτι διαφορετικό και σημαντικό να πουν. Με ποικίλες επιρροές και σκοτεινές κυρίως διαθέσεις, έχουν καταφέρει να έχουν εντελώς προσωπικό ήχο και μπορούν να προσφέρουν τις συνθέσεις τους με πολύ καλά live show, όπου ακούγονται ακόμη και ανώτεροι του ηχογραφημένου υλικού! 

Το “Wild Ferment” είναι ο δίσκος της χρονιάς για το Rocking in the brain, και οι ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας ότι πιο hot έχω παρακολουθήσει τους τελευταίους μήνες. Από τον Μάρτιο που κυκλοφόρησε το άλμπουμ έχουν δώσει σημαντικό αριθμό live σε Αθήνα και επαρχία, μεταξύ των οποίων και δύο support σε Peter Murphy και Lumerians. Στην γνώριμη σκηνή του six d.o.g.s., ενός γεμάτου six d.o.g.s., οι The Steams γιόρτασαν ουσιαστικά την χρονιά δίνοντας ένα πολύ καλό live με απίστευτη ενέργεια. Οι ατμοσφαιρικές ψυχεδελικές εισαγωγές, τα φοβερά riff (άλλοτε doom/stoner, άλλοτε indie), τα ιδιαίτερα φωνητικά (με τρέμουλο) του Πάνου, οι ποιητικοί ερωτικοί/φυσιολατρικοί στίχοι, και η ολοκλήρωση των συνθέσεων με έντονα επαναληπτικά ξεσπάσματα είναι τα στοιχεία που αποτελούν την ταυτότητα τους. Και τα χαρήκαμε όλα στο έπακρο, με θαυμάσιο-γεμάτο ήχο από μια ομάδα που έχει δέσει, διασκεδάζει και απολαμβάνει να ξεσηκώνει! To “Wild Ferment” παίχτηκε στην ολότητα του, και κάθε φορά υπάρχει τραγούδι που θα με “στείλει” και θα με κάνει να ξεφύγω. Την πρώτη φορά ήταν το ψυχεδελικό “Ever Lasting” (για το οποίο το συγκρότημα κυκλοφόρησε και ένα εξαιρετικό video clip, εδώ), στο Crust είχα αισθανθεί δέος με το εισαγωγικό “Black Sand”, αυτή την φορά ήταν το “The Drought” και το εθιστικό του riff, το οποίο θα έχω σαν πιο έντονη ανάμνηση. 

Η Selim (The Devil’s Blood) like εμφάνιση του συνθέτη/frontman Πάνου Δημητρόπουλου (με το δερμάτινο) , μου έβγαλε κάτι πολύ μυστικιστικό για τα πρώτα 20 λεπτά, μιας live εμφάνισης που όπως κάθε φορά οδηγήθηκε σε πάρτι κλείνοντας με “Harvest” και “Ephemeral Joys”. Σημαντική παρατήρηση είναι ότι τα τύμπανα επιβίωσαν των χτυπημάτων του Gustav, οπότε η 50λεπτη εμφάνιση ολοκληρώθηκε πανηγυρικά! Έχοντας ρίξει σκληρή δουλειά για να βρεθεί ο ήχος της μπάντας, δίνοντας δυνατά live, και με ένα άλμπουμ που μπήκε σε πολλές λίστες Best of για το 2018, η χρονιά που φεύγει ήταν η χρονιά τους. Οι προσδοκίες για το επόμενο βήμα έχουν ανέβει, οι δυνατότητες υπάρχουν και έτσι αναμένουμε νέα μουσική, και σύντομα το επόμενο live!

Οι The Road Miles είναι μια πολύ ειδική περίπτωση συγκροτήματος. Η μουσική τους είναι ένα μείγμα psychedelic rock, Americana, blues, post rock, με έντονο το σκοτεινό στοιχείο και αφηγηματική ροή που απαιτεί προσεκτικές ακροάσεις. Δεν είναι εύκολο, ραδιοφωνικό άκουσμα, παίζουν ακριβώς την μουσική που αισθάνονται αντλώντας έμπνευση από ταινίες όπως το “Dead Man” του Jarmusch και ειδικότερα στο πρόσφατο “Ballads for the wasteland” του 2017, από το “Dark Tower” μυθιστόρημα του Stephen King. Καλύπτουν ή μάλλον υπερκαλύπτουν την southern gothic Ελληνική σκηνή με τις fuzzy κιθάρες, τα πλήκτρα, την υπέροχη φωνή της Αφροδίτης, και τις ατμοσφαιρικές-με αρκετά ροκ ξεσπάσματα, μη ορθολογικού (riff, ρεφραίν, riff,ρεφραίν, solo…) χαρακτήρα, συνθέσεις. 

Όταν ανέβηκε η εξάδα στην  σκηνή (με τα ντραμς πλέον στην παραδοσιακή τους πάλι θέση), σταμάτησε άμεσα αυτή η συναυλιακή μουρμούρα που επικρατεί πριν την εμφάνιση μιας μπάντας, και δεν επανεμφανίστηκε σε καμμία στιγμή για τα επόμενα 50 λεπτά. Και αυτό γιατί οι The Road Miles ήταν καθηλωτικοί! Σοβαρά στημένοι, εκτελεστικά άρτιοι, με μια συγκλονιστική Αφροδίτη μπροστά στο μικρόφωνο, θα τολμήσω να πω, ως αρχαία τραγική ηρωίδα, έπαιξαν ολόκληρο το ““Ballads for the wasteland” καθώς και δύο κομμάτια από το “Gold and Shadows” του 2015. Μια σκοτεινιά απλώθηκε στο χώρο και με εξαιρετικό ήχο (ποτέ δεν φεύγω παραπονεμένος από το s.i.x. dogs) όπου όλα τα όργανα ήταν ευδιάκριτα, οι The Road Miles έδωσαν ένα υπέροχο live. Μοιραία ξεχώρισα την Αφροδίτη αφού είναι μια καλλιτεχνική περσόνα που δίνει κύρος στην μπάντα και την φωνή της οποίας απολαύσαμε όπως πρέπει, ενώ για άλλη μια φορά η κορυφαία στιγμή ήταν το 10λεπτο “William Blake”. Όπως λέμε με το Σπύρο, εδώ υπάρχει πρόβλημα και στην συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι η αναμονή μέχρι την επόμενη εμφάνιση! Η πληροφορία ότι βρίσκονται σε πρώιμη δημιουργική φάση, μας κάνει να περιμένουμε καρτερικά!

The Steams + The Road Miles, ότι καλύτερο για να κλείσει το συναυλιακό 2018. Μέχρι την επόμενη φορά!