Arbouretum – Song of the Rose (2017) Folk, Rock, Stoner

Αν και τους ακούω φανατικά από το 2009, είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ με τους Arbouretum, σε τούτο δω το blog, εφόσον πέρασαν 4 χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία. Οι Arbouretum είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό της Αμερικάνικης indie σκηνής που θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη να χαίρουν πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης και αναγνώρισης. Ο ήχος τους είναι ένα ιδιαίτερο μείγμα υπνωτιστικών fuzz- desert κιθαριστικών riff και γλυκών φωνητικών μελωδιών του mastermind και ιδρυτή τους Dave Heumann. Συχνά οι εντάσεις είναι τόσο χαμηλές που εύκολα θα χαρακτηρίζονταν ως folk-americana. Το σίγουρο είναι ότι όσο κι αν έψαξα κάτι παρόμοιο, ακόμη δεν το έχω βρει. Είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν.

Το προηγούμενο (5^ο) άλμπουμ τους “Coming out of the fog”, μετά και από τις συνεχείς εναλλαγές στο line up, ήταν αδιάφορο ( πλην εξαιρέσεων όπως το “Long Night”) και σε σημεία πλησίαζε την country. Έτσι, έσπασε ένα εκπληκτικό σερί τριών πολύ καλών άλμπουμ και ο Dave Heumann ασχολήθηκε με την προσωπική του καριέρα (αν και οι Arbouretum, ουσιαστικά αυτό είναι…). Στο “Song of the Rose”επιστρέφουν δυναμικά, με δουλεμένες ιδέες στο γνωστό τους ύφος με δυνατή ένταση και χωρίς filler. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί όταν είσαι δεσμευμένος (χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο) σε ένα συγκεκριμένο ήχο, πολύ εύκολα μπορείς να επαναλαμβάνεσαι φτηνά. Οι Arbouretum επαναλαμβάνoνται με έμπνευση, όχι φτηνά. Με ουσία, φωνητικές μελωδίες που σου μένουν, και τις περισσότερες φορές με επική διάθεση. Τυπικά επιλέγω τα δυνατότερα:

“Call upon the fire”, “Song of the rose”, το πιο γλυκό “Woke upon the move”, και το καλύτερο “Fall from an Eyrie”.

Αν δεν έχετε ξανακούσει ποτέ Arbouretum, το “Song of the Rose” προσφέρεται για να ξεκινήσετε την γνωριμία σας. Αν θέλετε να πέσετε κατευθείαν στα βαθιά, ασχοληθείτε με το “The Gathering” (το καλύτερό τους).

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι θα τους εκτιμήσετε και θα προστεθούν στα ακούσματά σας.

7/10

Get Out (2017) Thriller, Mystery, Horror

Ο αφροαμερικανός Chris θα επισκεφθεί τους γονείς της λευκής φίλης του Rose για πρώτη φορά.

Παρά τις διαβεβαιώσεις της αγαπημένης του, θα λάβει μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση και θα νιώσει ανησυχητικά άβολα! Τι κρύβει αυτή η οικογένεια;

Έκανα το λάθος κι έλαβα σοβαρά υπόψη μου ένα σχόλιο που αφορούσε το “Get out” και ανέφερε ότι ακόμα και οι πιο έμπειροι πολύ δύσκολα θα καταλάβουν τι κρύβει το φινάλε της ταινίας. Πέραν των ανυψωτικών κριτικών, της επιτυχίας (τρελά εισιτήρια στην Αμερική) και τους αδιαμφισβήτητης ικανότητας του σκηνοθέτη, θεωρούσα λοιπόν ότι το δυνατό σημείο της ταινία, το αποκορύφωμα θα ήταν το φινάλε (και η αποκάλυψη). Λάθος! Το φινάλε είναι βίαιο και άκρως ικανοποιητικό όσο αφορά τις εξηγήσεις που δίνονται, όχι όμως και απρόβλεπτο ή διαφορετικό. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η σκηνοθετική μαεστρία του Jordan Peele και το σενάριο. Κάθε σκηνή κάνει την κάθε ατάκα να έχει ενδιαφέρον και (σχεδόν) κάθε πλάνο θα κάνει τον θεατή να νιώσει άβολα, παράξενα και ανήσυχα. Ο Jordan Peele εστιάζει στα πρόσωπα και στις εκφράσεις των ηθοποιών του και με ευκολία θα νιώσετε το ρατσιστικό δηλητήριο που λαμβάνει ο Chris.

Εντυπωσιακή δουλειά, χωρίς υψηλό budget, χωρίς εφέ, το “Get out” αποτελεί ένα horror αντιρατσιστικό διαμάντι. Φυσικά και δεν ισχύει ότι είναι ανάλαφρη και όχι αρκούντως τρομακτική. Απλά όπως θα έπρεπε, τηρεί τους κανόνες και το απαραίτητο χιούμορ αναλαμβάνει αποκλειστικά ο Rod, ο κολλητός του Chris.

Άλλο ένα ατού της ταινίας για τους retro horror lovers, είναι ότι παρότι διαδραματίζεται στο παρόν χάριν στην σκηνοθετική προσέγγιση, το φιλμ θυμίζει έντονα 70’s horror movie παρόμοιας θεματολογίας.

Προς σκηνοθέτη Jordan Peele: Και εις τρομακτικότερα!

8,5/10

Thunder - Rip it up (2017) Hard rock

Rip it up

Οι Thunder δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Σημαντική επαναφορά με το “Wonder Days” του 2015, που έκανε τους παλιούς οπαδούς να χαρούν για πολλοστή φορά και παράλληλα απέκτησαν και αρκετούς νέους όπως και η αφεντιά μου. Μην ξεγελαστείτε από το γεγονός ότι το νέο τους άλμπουμ “Rip it up” δεν ξεπερνά τον προκάτοχό του. Το διακρίνουν ακριβώς οι ίδιες αρετές, η προσέγγιση είναι παρόμοια, το Zeppelinesque hard rock τους μπολιάζεται με αμερικάνικες ομορφιές και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου. Οι Thunder δεν προσπαθoύν να δέσουν, ούτε να ωριμάσουν και φυσικά σε καμία περίπτωση να εξελίξουν τον hard rock ήχο. Χρησιμοποιούν την δική τους συνταγή και τραγούδια όπως το (αλά Black Velvet) “In another life” και το επικό “Heartbreak Hurricane”, δεν γράφονται κάθε μέρα και από τον καθένα…

Επενδύστε άφοβα στο τίμιο και δυνατό “Rip it up”.

7/10