Truman (2016) Drama

Αληθινή, ζεστή, ανθρώπινη. Δεν είναι αγκαλιά, είναι η ταινία του Cesc Gay που διηγείται 4 μέρες στη ζωή του Julian και του σκύλου του Truman.

Ο Julian βρίσκεται στο τελικό στάδιο καρκίνου του πνεύμονα. Η σύντομη επίσκεψη του αδερφικού του φίλου Tomas από τον Καναδά για 4 ημέρες, θα σημάνει αποκαλύψεις και δοκιμασίες για τους ίδιους και του γύρω τους, και ένα νέο αφεντικό για τον Truman. Η μεγάλη αγάπη του Julian είναι ο σκύλος του και δεν θα μπορούσε να τον εμπιστευθεί στον οποιονδήποτε μετά το θάνατό του. Έτσι, στην προσπάθεια εξεύρεσης του κατάλληλου ιδιοκτήτη θα παρακολουθήσουμε τους δυο φίλους να ζούνε πολλά που αφορούν το θάνατο, τη φιλία και την αγάπη.

Η ταινία είναι πλημμυρισμένη με σκηνές αμηχανίας μπροστά στη βεβαιότητα του θανάτου και έτσι το χιούμορ μας βγάζει από το mood απαισιοδοξίας. Το μόνο που έχει απομείνει στον Julian είναι η ειλικρίνεια που θα έλεγα ότι είναι και το κεντρικό μήνυμα της ταινίας. Τι μπορείς να φοβηθείς μπροστά στο θάνατο; Ο Julian είναι ειλικρινής για όλα και με όλους. Το αν θα καταφέρει να είναι και με τον γιο του, σας αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές που έχω δει πρόσφατα.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι απόλαυση. Ο Ricardo Darin ("Κλείσε τα μάτια σου") είναι όπως πάντα υπέροχος, όμως αποκάλυψη είναι και ο Javier Camara στο ρόλο του κολλητού του, ως ο γλυκός γίγαντας - ήρεμη δύναμη.

Ανδρική δραμεντί, που αξίζει να τσεκάρετε.

7/10

Passengers (2016) SciFi, Drama, Romance

Χιλιάδες άνθρωποι και προσωπικό μεταφέρονται με διαστημόπλοιο σε ειδική κατάσταση ύπνου, σε νέο πλανήτη.

Δυο από αυτούς θα ξυπνήσουν λόγω βλάβης 90 χρόνια (!) πριν φτάσουν στον προορισμό τους.

Υπάρχουν αρκετά φιλοσοφικά ερωτήματα και προβληματισμοί που θα σας δημιουργηθούν παρακολουθώντας το “Passengers”.

Η απόσταση, το άπειρο του διαστήματος, η ταχύτητα του φωτός, η απόφαση του να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι άρα και η παραδοχή ότι δεν θα δεις ποτέ ξανά κανένα αγαπημένο σου πρόσωπο στη Γη… Καμιά δεν θα σας απασχολήσει για πολύ όμως γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με δραματική κομεντί όπως μόνο το Hollywood ξέρει να προσφέρει. Με δυο super hot πρωταγωνιστές, που είναι και καλοί ηθοποιοί, με εκπληκτικά εφέ και σοβαρό δημιουργό εξ Ευρώπης, πίσω από τη σκηνοθετική καρέκλα (Morten Tydlum – “Headhunters” (2011), “The Imitation Game” (2014)), το “Passengers” έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να διασκεδάσετε πραγματικά και να εκτιμήσετε το απλό αλλά πολύ δυνατό (κατά την άποψή μου) μήνυμά του.

Εξαιρετική η χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού διδύμου.

7/10

Horisont – About time (2017) Hard rock, heavy metal

Οι Horisont  έχαναν με χαρακτηριστική ευκολία την άτυπη κόντρα σουηδικών 70’s retro bands από τους Witchcraft, Graveyard κα. Ακόμη και οι Burning Saviors πολύ χαμηλότερης απήχησης είχαν έναν δικό τους ήχο και μαγευτικές συνθέσεις που συνδυάζουν ισότιμα το hard rock με την ψυχεδέλεια. Οι Horisont γύρισαν το παιχνίδι και βρήκαν την πραγματική τους ταυτότητα με το “Odyssey”. Με κρυστάλλινο ήχο και μουσική που ξέφευγε από την χιλιοπαιγμένη stoner metal πατέντα, παντρέψανε τους Blues Oyster Cult με τους Thin Lizzy και με ένα δυνατό sci-fi στιχουργικό concept, δημιούργησαν ένα αριστουργηματικό διαμαντάκι (βλ. Νο 5 στα καλύτερα του 2015).

Το τρένο των Horisont δεν αλλάζει πορεία πλέον. Στο νέο τους “About time” διατηρούν όλα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν (πάλι με concept) και γράφουν ακόμη πιο άμεσα (και μικρά σε διάρκεια) τραγούδια. Δεν φοβούνται να διαφοροποιήσουν πράγματα και ενώ οι διπλές κιθάρες και το στιβαρό (ρυθμικότατο) μπάσο πρωταγωνιστούν και πάλι, δεν είναι λίγες οι φορές που τα πλήκτρα ξεχωρίζουν προσθέτοντας έναν 80’s, AOR χαρακτήρα στις συνθέσεις που τελικά τους ταιριάζει πολύ (άκου το “Boston gold”).

Dynamite Track: “Electrical”

Instant Classic Track: “About time”

Προφανώς οι φίλοι του είδους θα μείνουν από ικανοποιημένοι ως ενθουσιασμένοι, αλλά  πρέπει να ακουστεί και από παλαιούς rockers. Τους αφορά άμεσα!

8/10

Ακούστε το "Electrical" εδώ

Brimstone (2016) Western, Horror, Thriller

Το Brimstone προστίθεται στη λίστα των σπουδαίων horror-western μαζί με τα “Ravenous” και “Bone Tomahawk”.

Μια καλή horror ιστορία μπορεί κάλλιστα να διαδραματίζεται την εποχή της Άγριας Δύσης. Έτσι στο Brimstone θα γνωρίσουμε την οικογένεια του Frank που ζει ειρηνικά στην φάρμα της. Η άφιξη του πάτερ The Reverend – σκέτο, θα προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις στην τοπική κοινωνία και σε συνέχεια μιας άτυχης και σκληρής κατάστασης που θα προκύψει για την μουγκή σύζυγο του Liz το ποτήρι της οργής και της βίας θα ξεχειλίσει. Τα παραπάνω συμβαίνουν στο πρώτο 40λεπτο, μια ταινία μέσα στην ταινία. Θα ακολουθήσουν το πριν και το μετά της παραπάνω περιγραφής και ευτυχώς (ή δυστυχώς – αναλόγως πόσο και τι αντέχετε) η υπόλοιπη ταινία περιλαμβάνει ακόμα πιο πολλή ένταση, βία και ψυχολογικό τρόμο.

Τεράστιο ατού της ταινίας είναι οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών με κορυφαίο την ενσάρκωση του απόλυτου κακού, Guy Pierce. Ο Pierce είναι αυτός που πίστεψε στο project, ώστε να μην ακυρωθεί και πραγματικά δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Η Dakota Fanning (που αντικατέστησε την Mia Wasikowska), είναι τόσο εκφραστική που είναι σαν να την ακούς και να βλέπεις τα χείλη της να κουνιούνται, ενώ παίζει ουσιαστικά μόνο με τα χέρια, το πρόσωπο και το βλέμμα της.

Το φιλμ μου θύμισε σκηνοθετικά το ύφος των αδερφών Κοέν και πέραν της φωτογραφίας, των πλάνων και της αρκετά γοργής εξέλιξής του (για το είδος), απόλαυσα την απαισιοδοξία που αποπνέει. Σε αυτό συμβάλει κατά ένα ποσοστό το σενάριο και η μουσική, περισσότερο όμως απ’ όλα, η παρουσία του Reverend - Guy Pierce που είναι μια από τις αντιπαθέστερες, τρομακτικές φιγούρες κακού που έχω δει.  Εάν μισήσατε την Louise Fletcher στην “Φωλιά του Κούκου”, εάν σκεφτόσασταν 100 διαφορετικούς τρόπους για να ξεφορτωθείτε τον βασιλιά Joffrey στο “Game of Thrones” και εάν ορμήσατε να σκίσετε  το πανί της σκοτεινής αίθουσας αντικρίζοντας τα καμώματα του δεσμοφύλακα Percy στο “Πράσινο Μίλι”, τότε θα απολαύσετε τον Guy Pierce. Μου θύμισε έντονα τον Javier Bardem στο “Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους” με τη διαφορά ότι είναι ακόμη πιο evil αφού έχει το Θεό μαζί του (τρομάρα μας…). Αυτός είναι που σαν ένα μαύρο σύννεφο σκοτείνιασε τα πάντα στην ταινία και δεν επιτρέπει ούτε σε μια αχτίδα του ήλιου να περάσει προς τα κάτω.

Μια πολύ καλή Ευρωπαϊκή δημιουργία, ουσιαστικά μια κατάθεση ψυχής-μισθού(!) και υγείας του σκηνοθέτη Martin Koolhoven (διαβάστε στο Ιmdb !)

8/10