Beyond the black rainbow (2010) Horror, Sci-fi

 

Σκηνοθεσία: Panos Cosmatos

Σενάριο: Panos Cosmatos

Παίζουν: Eva Bourne, Michael G. Rodgers, Scott Hylands

Διάρκεια: 1h : 50m

To ντεμπούτο του Panos Cosmatos, ναι του Ελληνικής καταγωγής υπεύθυνου πίσω από το εξαιρετικό “Mandy” του 2018 (θυμηθείτε το review εδώ ) δεν είναι απλά ένας φόρος τιμής στο σινεμά του Lynch, του Kubrick, ή του Cronenberg. Ο Panos Cosmatos χωρίς πολλές σεναριακές εξηγήσεις μπορεί να σε βάλει στον κόσμο των λιγοστών ηρώων του και στην ψυχολογία τους, όπως κανένας άλλος δεν μπορεί….και να σας αφήσει με ένα οπτικό ντελίριο για πάντα στις αναμνήσεις σας. Με λίγα λόγια, ακόμη και εάν δεν σου αρέσει, το “Beyond the black rainbow” (όπως και το “Mandy”) δεν ξεχνιέται ποτέ.

Η ταινία είναι ένα πείραμα, μια απίστευτη εμπειρία, εάν και μόνο εάν αφεθείτε στον υπνωτιστικό ρυθμό της και στα όσα μένουν ανεξήγητα. Και η Helena είναι ένα πείραμα, ένα κορίτσι παγιδευμένο στο εργαστήρι ενός παράφρων, και θέλει να δραπετεύσει. Ο Barry Nyle (εκπληκτικός ο Michael G Rogers) την θέλει υπό έλεγχο, γιατί η Helena έχει δυνάμεις που μόνο εντός του εργαστηρίου/θόλου μπορούν να παραμείνουν σε καταστολή. Ένα φωτεινό τρίγωνο ενέργειας, μια δεκάλεπτη σχεδόν ασπρόμαυρη σκηνή μεταμόρφωσης/γέννησης που όμοια της δεν υπάρχει, η heavy metal αισθητική, το απόκοσμο υπέροχο σάουντρακ είναι κάποιοι από τους λόγους για να λατρέψετε το “Beyond the black rainbow”. Πάντα λαμβάνοντας υπόψη σας, πριν ξεκινήσετε την προβολή, των πάάάάρα πολύ αργό ρυθμό, και την έλλειψη δράσης, με την ευρεία και γνωστή έννοια του όρου. Και φυσικά τις εξηγήσεις, αυτές που χρειάζεται ένα απλό θρίλερ για να γίνει πειστικό και διασκεδαστικό. Εδώ ο Cosmatos καταπιάνεται ουσιαστικά με τις έννοιες της εξάρτησης, της εξουσίας, της αλλαγής/μεταμόρφωσης, και της ελευθερίας. 

 

Υπνωτιστικός ρυθμός, απίστευτες εικόνες, αγάπη για τα 80΄s και την αισθητική τους, πορτοκαλοκόκκινα χρώματα, σκοτεινή ατμόσφαιρα, creepy-απόκοσμες μουσικές, ταινία εμπειρία-επίθεση στις αισθήσεις. Αφαιρετικό Σινεμά που μιλάει στα συναισθήματα με τις εικόνες και τους ήχους στον ύψιστο βαθμό.

Είναι περιττό να πούμε ότι η ταινία δεν είναι για όλους (τo ίδιo έχω αναφέρει και για το “Mandy”). Αν ανήκετε στους θεατές που έχουν ανάγκη μόνο σεναριακή πλοκή, περιπέτεια, εξηγήσεις και ανατροπές, και αρέσκεστε μόνο σε συμβατικές καταστάσεις τύπου “A quiet place” (που είναι και ταινιάρα στο είδος της, με ακόμη καλύτερο sequel), τότε καλύτερα να μείνετε μακριά. Είναι μια μαλακία που βαριέσαι τη ζωή σου και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, είναι η “κριτική” που πιθανώς να δώσει μια μεγάλη πλειοψηφία, ακόμη και πιο ανοιχτόμυαλων σινεφίλ θεατών. 

Αλίμονο αν ο Cosmatos απευθυνόταν σε αυτήν…

8/10

(Πηγές: Imdb, Wiki)

Imdb link: https://www.imdb.com/title/tt1534085/?ref_=tt_mv_close

Greenleaf – Hear the rivers (2018) Hard rock, Stoner Rock

 

Οι Σουηδοί είναι ένα side project του Tommi – Holappa των Dozer, οι οποίοι αισίως μετράνε 20 χρόνια παρουσίας με μοναδικό σταθερό μέλος τον ίδιο. Το συγκρότημα έχει περάσει μεγάλες αλλαγές στο line up του παρόλα αυτά  το “Hear the rivers” αποτελεί το τρίτο άλμπουμ του σχήματος που διατηρεί τα ¾ του σταθερά, και αυτό είναι σημαντικό. Νέο μέλος, ο Hans Fröhlich στο μπάσο, ο οποίος μαζί με Arrid Hällagard (φωνητικά) και Sebastian Olsson (τύμπανα), ολοκληρώνουν την τετράδα και φαντάζουν πλέον ως ένα απολύτως ολοκληρωμένο συγκρότημα, που ο όρος side project το αδικεί κατάφορα. Ειδικότερα αν ακούσετε το “Hear the rivers” που συνειδητά, και με την καλή έννοια, εμπορευματοποιεί τον ήχο τους ενσωματώνοντας κάποια στοιχεία από The Black Keys. Οι επιρροές τους είναι εμφανείς και με το ξεκίνημα του άλμπουμ, με δυνατή fuzzαριστή παραγωγή ακούς ότι θα ήθελαν να έχουν κυκλοφορήσει οι The Black Keys, Witchcraft και Clutch, το 2018.

Τα τύμπανα μπαίνουν, κουνάς το κεφάλι αριστερά δεξιά, καπάκι το παραμορφωμένο μπάσο και κλονίζεσαι ολόκληρος για να έρθει μια riffara  που σε οδηγεί σε σπρωξίματα με αόρατους fan. Όλα θα ήταν απλά συμπαθητικά αν δεν ακολουθούταν και από ένα τέλειο εθιστικό ρεφραίν. Αυτό είναι το “Let it out”, που μπροστά του το “Lonely Boy” των The Black Keys ωχριά (είναι πολύ γρηγορότερο βέβαια). Το “Sweet is the sand” είναι φουλ southern και είναι σημαντικό που μπαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου και δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Το “A point of secret” έχει αυτή την Pelanderική γλυκιά διαστροφή και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε ένα “Legend II” ως συνέχεια του σπουδαίου “Legend” του 2012. “Good Ol’Goat”, κάντο όπως οι Clutch. Η φοβερή αυτή τετράδα είναι μόνο η αρχή. Οι συνθέσεις του “Here the rivers” από εκεί και πέρα είναι ακόμη πιο πολύπλοκες, σοφιστικέ και δίνουν την τελική ετυμηγορία για ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ. “The rumble and the weight”, “We are the pawns” και “The rivers lullaby” συνεχίζουν να έχουν εν μέρει τους Witchcraft ως οδηγό, και πετυχαίνουν υποδειγματικά ένα συνδυασμό διασκέδασης και πλούσιων μελαγχολικών μελωδιών. Ότι ακριβώς χρειαζόταν δηλαδή το hard/stoner rock και οι Greenleaf για να πάνε ένα βήμα μπροστά.

Φιλόδοξο, περίτεχνο και πιασάρικο το “Hear the rivers” αποτελεί μια εξαιρετική, προκλητικά εμπνευσμένη δουλειά που καθιερώνει τους Greenleaf από side project σε σταθερά του είδους.

Αναδημοσίευση από το rockpages.gr 

 

Church of the cosmic skull – Science Fiction (2018) Hard rock, Folk rock

 

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που η αγαπημένη μου μουσική, δηλαδή το hard rock των 70’s και το κλασικό μέταλ των 80’s, περνάνε δεύτερη νιότη. Συγκροτήματα από όλο τον κόσμο, εμπνέονται και παίζουν, παλιακό Ροκ και κλασσικό Metal, μακριά από μόδες και marketing. Κοινό υπάρχει, παλιότερο και νεότερο, οπότε με την κατάλληλη προώθηση ένα συγκρότημα μπορεί να φτάσει ψηλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ghost που μέσα σε 10 περίπου χρόνια, έχουν γίνει τεράστιοι σε μια εποχή που δεν ευνοεί τέτοιου μεγέθους άλματα.

Οι Church of the Cosmic Skull, με το υπέροχο αυτό όνομα, είναι Βρετανοί και αποτελούν το όραμα του Bill Fisher (Brother Bill - φωνή, κιθάρα) που γράφει μουσική και στίχους, πλαισιωμένος από την λευκοφορεμένη Εκκλησία του συγκροτήματος. Με πολύ προσεγμένη μουσική πρόταση, σχεδόν αθόρυβα, βρίσκονται στο δεύτερό τους άλμπουμ το “Science Fiction”. Από το εξώφυλλο καταλαβαίνεις ότι θα ακούσεις κάτι, έτη φωτός μακριά από την Sabbath-Zeppelin αναβίωση των 70’s. Εδώ οι βάσεις, είναι οι Meat Loaf, Supertramp, Boston, Beatles, Kansas κ.α. Οι μελωδίες των πλήκτρων, τα όμορφα κιθαριστικά solo, καθώς και τα φωνητικά του Bill Fisher που θυμίζουν Ian Anderson και ακόμα περισσότερο Phil Lynott ,πρωταγωνιστούν. Τα τραγούδια δεν τα λες heavy, συνδυάζουν όμως prog και ποπ και έχουν κάτι που δε βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας. Είναι διασκεδαστικά. Το μπάσο είναι επίσης πανταχού παρών (ζεστό συνεχώς) και τα backing φωνητικά δίνουν το στίγμα των τραγουδιών.

Το “Cold Sweat” είναι το hit που τα συνδυάζει όλα. Prog, pop, blues με ένα ανεβαστικό συνεχώς επαναλαμβανόμενο προς το τέλος ρεφραίν. Το “Timehole (Gonna build a rocket tonight”) είναι γρήγορο και πολύπλοκο ενώ το “The cards that you’re playing”, με ένα απλό bluesy riff, είναι το μόνο στο οποίο επαναλαμβάνονται οι ίδιοι στίχοι, με το cello (Sister Mary) να δίνει το κάτι παραπάνω στο τραγούδι.

Δεν υπάρχει filler στο Science Fiction και τα υπόλοιπα τραγούδια είναι η χαρά της συγκεκριμένης πλευράς των 70’s. Εξαιρετικό και το κλείσιμο με τον Lucifer να δίνει το παρών στο “The devil again”.

Φωτεινοί και occult (μακριά όμως από νεκροκεφαλές και μάγισσες), με ξεκάθαρο δικό τους ήχο (όπως είχε φανεί και από το ντεμπούτο: “Is Satan Real?”), οι Church of the Cosmic Skull ήρθαν για να μείνουν.

Αναδημοσίευση από το rockpages.gr