Η
Annie θα χάσει την μυστήρια και ιδιαίτερη
μητέρα της, η οποία συμμετείχε σε μυστικές ομάδες. Πέρα από την θλίψη και τις
ψυχώσεις της, θα βρεθεί αντιμέτωπη με σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος, ενώ
παράλληλα η οικογένεια της θα εκτεθεί σε άγνωστες δυνάμεις που εισβάλλουν στην καθημερινότητα
τους.
Θα
μπορούσε να είναι, κατόπιν και του παραπλανητικού τρέιλερ και της προώθησης της
ταινίας (“Ο νέος εξορκιστής”, “Η τρομακτικότερη ταινία του 2018”, κ.α.), ένα
ωραιότατο modern
horror τύπου Insidious, Conjuring και Mama. Τριξίματα, ντουλάπες, δαίμονες, scare jumps, ανατροπή στην μέση πριν την τελική
μάχη με το κακό, ουρλιαχτά, scare
jumps, νίκη της
οικογένειας έναντι του σκότους που θέλει να την διαλύσει, ένα τελευταίο scare jump για να ετοιμαζόμαστε για το “Hereditary 2”. ΤΙΠΟΤΑ από αυτά δεν ισχύει! Και
ευτυχώς, το Hereditary,
φανερά επηρεασμένο από τα 60΄ς και τα 70’ς, όντως αποτελεί μια ταινία σημείο
αναφοράς για το 2018, αυτό όμως της ταινίας που δεν αντέχεις να ξαναδείς και θα
κάνεις μεγάλο χρονικό διάστημα να ξεπεράσεις.
Ο
Ari Aster, με τα πλάνα του, το εκπληκτικό
μουσικό score
του Colin Stetson, την εξαιρετική φωτογραφία, και τις
πολύ καλές ερμηνείες όλου του cast
(με την Toni Colette να δίνει μια από καλύτερες αν όχι την
καλύτερη ερμηνεία της ever),
δημιουργεί μια υποβλητική και συνεχώς απειλητική ατμόσφαιρα, χωρίς ποτέ να
γνωρίζεις από τι ακριβώς κινδυνεύεις. Σκηνοθετεί τις μινιατούρες (το επάγγελμα
της Annie όπου μόνο
εκεί είναι ασφαλής…) ως πραγματικούς χώρους με μαεστρία, και εστιάζει στα
πρόσωπα στις στιγμές πόνου (…και είναι πολλές). Με μεθοδικότητα και έναν οριακά
βασανιστικό αργό ρυθμό για την νέα γενιά horrorάδων (το αναφέρω ως προτέρημα) θα μας
οδηγήσει σε ένα εφιαλτικό φινάλε.
Η
ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη με το πρώτο και πιο σύντομο να βρίσκει τον Ari Aster οδηγώντας σε σίγουρο και γνώριμο
δρόμο, αλλά όχι για πολύ…Με μια σκηνή σοκ θα κόψει το τιμόνι δεξιά ,και θα
παρεκτραπεί μέχρι το τέλος….Το δεύτερο μέρος με έκανε να γυρνάω στην θέση μου
άβολα αφού χάρη στην ερμηνεία της Colette είναι μια άσκηση σπουδής στην ψύχωση,
ενώ στο τρίτο τα πάντα σταδιακά εξηγούνται (με ένα ιδιαίτερο τρόπο φυσικά, παίζοντας
με την αμφιβολία…) και καταλήγουν στην απόλυτη
παράνοια.
Μόνο
μετά το τέλος της ταινίας, καταλαβαίνεις πόσο προσεγμένο και ολοκληρωμένο είναι
το σενάριο του Aster,
και συνειδητοποιείς πως ουσιαστικά στα έδινε όλα, αλλά δεν ήσουνα σε θέση να
ενώσεις τα κομμάτια του πάζλ. Ακόμη και αυτό να έχεις κάνει και να φαντάζεσαι
που μπορεί να καταλήξει η ταινία (δεν πρόκειται περί σεναριακής
παρθενογένεσης), η εκτέλεση είναι πραγματικά υποδειγματική, με μια συνεχή disturbing διάθεση και χωρίς ούτε ένα, μα ούτε
ένα scare jump.
Κλείνοντας
να πω ότι βγήκα από τον κινηματογράφο με ένα μεγάλο χαμόγελο. Όχι γιατί η μισή
αίθουσα γέλασε σε αρκετές στιγμές, ή κάποιοι χειροκρότησαν ειρωνικά στο φινάλε.
Είναι απολύτως λογικό αφού χωρίς να έχουν τις κατάλληλες εμπειρίες, δεν μπορούν
να επεξεργαστούν άρα και να εκτιμήσουν αυτή την “παλαιακή” μορφή τρόμου μέσα σε
μόλις 2 ώρες. Είναι ένα εντελώς άγνωστο είδος για αυτούς, που λίγο τραβηγμένα κατά
την γνώμη μου, τους φάνηκε αργό και γελοίο. Δεκτό αλλά χωρίς σεβασμό για τους υπόλοιπους....Τέλος πάντων.
Χαμογέλασα
σκεφτόμενος την υπόλοιπη μισή αίθουσα και το σοκ που υπέστη (να τρομάζουν και
να ταράζονται με σιωπές, βλέμματα και απλά ηχητικά κόλπα, χωρίς να πετάγονται
κάθε 1μιση λεπτό, και να ζούνε το παρανοικό wtf φινάλε), καθώς και τον διπλανό μου που έβγαλε την ταινία σκυμμένος (καθηλωμένος)
μπροστά, που μίλησε μόνο προς το τέλος για να πει στο φίλο του χαμηλόφωνα : “Γιατί
γελάνε ρε;;;”. Και μόνο που χάριν της άτυχης/υπερβολικής προώθησης, ο Ari Aster έφτασε με την “Διαδοχή” του σε τόσο
ευρύ κοινό, το θεωρώ επιτυχία. Ένα λαμπρό παράδειγμα σύγχρονης-σοβαρής ταινίας
τρόμου σατανιστικού περιεχομένου, και ένας δημιουργός που στο πρώτο του βήμα μας
κάνει να παραμιλάμε.
9/10
