Coverdale Page (1993) Hard rock, Heavy metal

Βρισκόμαστε στις αρχές των 90’s. Ο Jimmy Page έχει αφήσει πίσω τους Led Zeppelin και έχει κυκλοφορήσει το πρώτο (και μοναδικό) προσωπικό του άλμπουμ “The outrider”. Ο David Coverdale μετά την τεράστια επιτυχία του “1987” , έχει “παγώσει” προσωρινά τους Whitesnake.

Η ιδέα ήταν του παραγωγού Michael Fraser και πρώτος δέχτηκε τηλέφωνο ο Page. “Πώς θα σου φαινόταν να δουλέψεις με τον David;”. Τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους και οι δυο star της rock έγραψαν μουσική μαζί. Το άλμπουμ με τον λιτό τίτλο, τα επώνυμα των δυο καλλιτεχνών και το συμβολικό εξώφυλλο με το σήμα της σύμπλευσης/ κοινής πορείας, κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1993.

Οι εποχές είναι δύσκολες, παράξενες. Το grunge κάνει την επανάστασή του ενώ δεκάδες metal υποείδη φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Τι να περιμένει κανείς από τους σαραντάρηδες και βάλε (τότε) superstars; Μα τι άλλο; Μια δισκάρα αντάξια του παρελθόντος τους, όπου θα συναντηθούν οι μουσικές τους προσεγγίσεις και θα μας χαρίσουν ένα hard rock μνημείο, που ποτέ δεν έτυχε της αναγνώρισης που του αξίζει.

 Δέκα τραγούδια, 60 λεπτά μουσικής, όπου οι παραλληλισμοί με τη μουσική των Zeppelin και την καριέρα του Coverdale με το “παιδί” του, τους Whitesnake, είναι αναπόφευκτοι! Με ιδανική παραγωγή και ένα δυνατό team μουσικών έγραψαν χορταστικά τραγούδια που συνδυάζουν όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτούς. Τα rock ‘n’ roll λικνιστικά riff του Page, τα φωνητικά του Coverdale ιδανικά, είτε με τσιρίδες (που αναπόφευκτα θυμίζει Plant λόγω του ύφους των συνθέσεων), είτε στα κανονικά /ερωτικά του. Από το Funky-Διονυσιακό-Zeppelinesque “Shake my tree” έως το rock-έπος “Whisper a prayer for the dying”, το άλμπουμ είναι εξαιρετικό.

Δυστυχώς , η προπώληση για την περιοδεία που θα ακολουθούσε δεν πήγε καλά, με αποτέλεσμα οι δυο καλλιτέχνες να ακολουθήσουν και πάλι διαφορετικές διαδρομές. Ο Page συνεργάστηκε με τον Plant στο πολύ καλό “Walking into Clarksdale” και ο Coverdale επέστρεψε με τους Whitesnake. Τέτοια δισκάρα πάντως δεν ξαναέβγαλαν!

Το Coverdale / Page είναι ένα rock διαμάντι που αξίζει να γνωρίσετε ή να επανεκτιμήσετε!

Blade Runner 2049 (2017) Sci-Fi, Thriller

Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Denis Villeneuve ("Incendies", "Arrival") θα αναλάβει το sequel του αριστουργήματος της επιστημονικής φαντασίας Blade Runner, ήμουνα σίγουρος ότι θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τέτοιου project.

Έχοντας δει την ταινία εκεί που πρέπει, δηλαδή στη σκοτεινή αίθουσα, κατέληξα ότι τα κατάφερε και με το παραπάνω. Είναι όμως η πρώτη φορά που ενώ είδα μια πολύ καλή ταινία-sequel, προβληματίστηκα για την αναγκαιότητα του εγχειρήματος. Για να μην μακρηγορήσω, το Blade Runner 2049 πατάει ακριβώς στο ύφος του αρχικού (1982) και με την βοήθεια της τεχνολογίας και της αδιαμφισβήτητης σκηνοθετικής ικανότητας του Villeneuve, είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών και ώτων! Εντυπωσιακά πλάνα (πανοραμικά), φοβερή χρήση της μουσικής (ακριβώς στα πρότυπα του original θέματος του Vangelis). Όλο το cult και 80’s στυλ της αρχικής ταινίας είναι εδώ. Ο Ryan Gosling είναι απόλυτα ταιριαστός (παίζει σε στυλ "Drive" και του πάει) ενώ ο Harrison Ford είναι συγκινητικός.

Το θηλυκό στοιχείο είναι βέβαια το τεράστιο κεφάλαιο της ταινίας και παρουσιάζεται με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους. Και ενώ πραγματικά όλα λειτουργούν ιδανικά στην ταινία και οι σκηνές δράσης είναι λίγες αλλά υπερβολικά έντονες, φεύγοντας μαγεμένος από την αίθουσα δεν σταμάτησα να σκέφτομαι. Το ήθελα αυτό το remake; H ικανότητα του θεούλη Villeneuve μου “έριξε” λίγο την αρχική ταινία στα μάτια μου. Αναρωτήθηκα αφού μπορεί ο Villeneuve γιατί να μην κάνει και ο Λάνθιμος ένα sequel του “The Shining”; Ή o Aronofsky να αναλάβει τη συνέχεια του “Clockwork Orange”. Λατρεμένοι και οι δυο και τυχαία η επιλογή των ταινιών σταθμών του Κιούμπρικ. Σίγουρα με το κατάλληλο σενάριο θα μεγαλουργήσουν αλλά εντέλει τι ακριβώς είναι ταινία σταθμός και κατά πόσο πρέπει να επανέρχονται στο προσκήνιο ταινίες που σημάδεψαν ολόκληρες γενιές;

Σε καμιά περίπτωση δεν υποτιμώ την αξία της ταινίας η οποία για τους περισσότερους ξεπερνά (και για μένα) κατά πολύ το “Ex-machina” του 2015, παρόμοιας θεματολογίας. Παραδόξως όμως πιο εύκολα θα μνημονεύσω το δεύτερο και θα το αναφέρω ως πρόταση σε κάποιον νεοεισερχόμενο στα χωράφια του SciFi, πριν αναφερθώ στο sequel της ταινίας του Ridley Scott.

Τέλος, τα sequel είναι απαραίτητα και πολλές φορές καλύτερα (βλ. “The Godfather II”, “Evil dead II”, “Aliens II”, “Mad max II”, κτλ.), απλά το “Blade Runner” παρόλο που είχε αφήσει αναπάντητα ερωτήματα  το είχα για ταινία σταθμό και once off, όπως το “The Shawsank Redemption”, το “Pulp fiction" και όχι τόσο πολλά άλλα....

Διαχωρίζω τη θέση μου:

Εκτέλεση (σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, μουσική) 8,5/10

Αναγκαιότητα 5/10

Throwback 2014: Nightcrawler (2014) Drama, Thriller

Ο Jake Gyllenhaal μετά και το εντυπωσιακό “Donnie Darko” του 2001, αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Εμφανίζεται σε απαιτητικούς ρόλους από γνωστούς και ποιοτικούς σκηνοθέτες όπως το “Jarhead” (του Sam Mendes) και το “Zodiac” (του David Fincher), έως και σε επιτυχημένα blockbuster, όπως τα “King of Persia” και “Sourcecode”.

Πρόκειται για μια (πολύ πιο light) εκδοχή του Daniel Day Lewis που πραγματικά τιμάει το επάγγελμα του ηθοποιού και μεταμορφώνεται σε κάθε ταινία (δείτε τον και στο “Prisoners”). Στο ντεμπούτο του σκηνοθέτη Dan Gilroy (σεναριογράφος του “Real Steel” μεταξύ άλλων) θα κάνει την πρώτη του, αδιαπραγμάτευτη οσκαρική ερμηνεία. Και η επιτυχία του είναι διπλή, αφού ερμηνεύει έναν αντιπαθέστατο ήρωα, σίγουρα τον πιο ανήθικο και συμφεροντολόγο της τελευταίας κινηματογραφικής δεκαετίας.

Η δουλειά του Louis Bloom είναι φωτορεπόρτερ-κυνηγός. Είναι αυτός που καταγράφει τα περιστατικά έκτακτης ανάγκης που συμβαίνουν το βράδυ στην πόλη. Ληστείες, ατυχήματα, που αποτελούν το εντυπωσιακό άνοιγμα των δελτίων ειδήσεων είναι η ειδικότητά του. Για να είσαι καλός σε αυτό το επάγγελμα, πρέπει να είσαι γρήγορος. Πρέπει να είσαι ο πρώτος που θα βρεθεί στο συμβάν για να καταγράψεις όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται τα γεγονότα. Και πρέπει να είσαι σκληρός για να πετύχεις το καλύτερο deal με τους υπεύθυνους παραγωγής στα κανάλια και να πουλήσεις τη δουλειά σου.

Ο Louis Bloom είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε για να είναι ο καλύτερος στη δουλειά του. Δε θα διστάσει πουθενά. Είναι μοναδικός ο τρόπος που χειρίζεται τις καταστάσεις ανάλογα με αυτόν που έχει απέναντί του. Μπορεί να απειλήσει ευθέως, να κοροϊδέψει, να επιτεθεί, να αδιαφορήσει προς όφελός του και να μανιπιουλάρει του πάντες γύρω του.

Είναι αρκετές οι σκηνές που η Nina (Rene Russo) τον παρακολουθεί αποσβολωμένη να περιγράφει τι και πως πρέπει να γίνει. Είναι και σαν να απολαμβάνει τον Jake με τον τρόπο που παίζει και όχι μόνο τον χαρακτήρα του Louis Bloom. Με τον πλέον περιεκτικό τρόπο και παρακολουθώντας έναν σπουδαίο αντιήρωα (ο Jonathan Rhys Meyers που έπαιζε τον Chris Wilton στο Match Point του Woody Allen είναι αρνάκι μπροστά του), ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Dan Gilroy μας παρουσιάζει πως δεν ανεβαίνεις στον κόσμο, παρά μόνο πατώντας στη σαπίλα, εξολοθρεύοντας ανταγωνιστές, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των «από πάνω» και εκμεταλλεύοντας και διαφθείροντας τους «από κάτω».

7,5/10

Ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006) Drama, Fantasy

1944, Ισπανία. Η 10χρονη Οφηλία μετακομίζει με τη μητέρα της στο στρατιωτικό οχυρό του πατριού της, του αδίστακτου λοχαγού Βιδάλ. Εκεί θα βρεθεί εν μέσω των συγκρούσεων του καθεστώτος Φράνκο και των παρτιζάνων που αντιστέκονται, και θα ανακαλύψει ένα μικρό λαβύρινθο. Φύλακας είναι ένας μυθικός Πάνας ο οποίος και θα της αναθέσει τρεις αποστολές, αφού της αποκαλύψει ότι είναι πριγκίπισσα.

Η κινηματογραφική εμπειρία του Pan’s Labyrinth, με είχε αφήσει ολοκληρωμένο. Θυμάμαι βγαίνοντας από την αίθουσα να γυρνάω στην γυναίκα μου και να λέω: “Αυτή η ταινία τα είχε όλα. Δεν έλειπε τίποτα…”. Έτσι είναι τα αριστουργήματα και από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο. Η μικρή Οφηλία εξαναγκάζεται από τη σκληρή πραγματικότητα να βρει διέξοδο και να πλάσει το δικό της παραμύθι. Και αυτό δεν θα είναι ένα παραμύθι της Disney αλλά μια σκοτεινή και ιδιαίτερη δημιουργία. Ο Guillermo Del Toro δημιουργεί με αριστοτεχνικό τρόπο συνεχείς εναλλαγές μεταξύ της σκληρής καθημερινότητας και της ανακούφισης που ζει η Οφηλία όταν μπαίνει στο παραμύθι της. Η δράση είναι παράλληλη και ο θεατής νιώθει ότι μπαίνει όντως σε ένα λαβύρινθο όπου στο φινάλε δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά η κάθαρση.

Η μουσική που ντύνει την ταινία είναι υπέροχη, ουράνια, μαγευτική. Οι ερμηνείες απίστευτες! Το μήνυμα είναι ζήσε το όνειρό σου, αγάπα τη ζωή σε κάθε στιγμή, σε κάθε αναποδιά, δες τα θετικά, πάλεψε με τους φόβους σου και νίκησε!

Η πλοκή του φιλμ είναι συναρπαστική και δεν είναι λίγες οι δυνατές και συγκινητικές σκηνές, της με διαφορά κορυφαίας ταινίας του σπουδαίου Μεξικανού σκηνοθέτη. Αποκορύφωμα το συγκινητικό, γλυκόπικρο φινάλε.

Στον Pan’s Labyrinth δεν κερδίζει ο Φράνκο, τα μαγικά βασίλεια υπάρχουν και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Με οποιοδήποτε κόστος.

Ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης!

10/10