Η Vicki, μια έφηβη πρόσφατα χωρισμένων
γονιών, θα διαπληκτιστεί έντονα με τη μητέρα της κατά τη διάρκεια της επίσκεψης
της σε αυτή, λόγω απαγόρευσης εξόδου. Η απόφαση της Vicki να το σκάσει προκειμένου να περάσει
όμορφα το βράδυ της, θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα εφόσον θα απαχθεί
από ένα διαταραγμένο ζευγάρι και ο εφιάλτης κάθε γονιού θα γίνει
πραγματικότητα.
Ότι γίνεται σεναριακά στο “Houndsoflove” είναι πολύ πιθανό να το έχετε
ξαναδεί σε κάποιο άλλο θρίλερ – hostage – torturepornmovie. Το “Houndsoflove” όμως μας συστήνει ένα νέο
σκηνοθετικό ταλέντο, ονόματι BenYoung.
Μπορεί το
σενάριό του να μην ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους (έχει αγωνία, δεν είναι όλα
δεδομένα), σκηνοθετικά όμως καταφέρνει να δώσει μια πολύ επιβλητική υπόσταση
στην ιστορία του.
Με αρκετά slowmotion, πολύ καλό soundtrack, καθώς και τα προσωποκεντρικά πλάνα
του, δίνει ένα πολύ δραματικό τόνο στην ταινία και όπου χρειάζεται προκαλεί ιδιαίτερα
υψηλή ένταση. Βία μην χαίρεστε, δεν υπάρχει πολύ. Ο νεαρός Αυστραλός είναι της
σχολής όπου περισσότερα ακούς και υποθέτεις, παρά βλέπεις, οπότε τα πράγματα
είναι πολύ έντονα σε φραστικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Προσθέστε και την
απίστευτα καλή ερμηνεία της EmmaBooth, που
ταλαντεύεται μεταξύ της αρρωστημένης αγάπης της για τον John και της αληθινής της φύσης και έχετε
ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ και έναν σκηνοθέτη προς παρακολούθηση.
Διευκρίνιση: ο σκηνοθέτης αποσπά πολύ
καλές ερμηνείες από όλο το cast,
απλά η Booth
είναι κορυφή!
Το
“Martyrs” του 2008
είναι μια ταινία σταθμός του νέου Γαλλικού κύματος τρόμου, αλλά και ένα από τα
πιο ακραία και φιλοσοφημένα φιλμ στην ιστορία του σινεμά του τρόμου. Ο PascalLaugier(σενάριο, σκηνοθεσία) χώρισε την
ταινία στη μέση, το πρώτο μέρος homeinvasion/ghoststory, ενώ το δεύτερο torturepornμε ένα απίστευτο σεναριακό twistκαι φινάλε. Η επόμενή του ταινία “Tallman” (η πρώτη Hollywood προσπάθεια) ήταν πολύ πιο lightμε μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία που
όμως δεν κατάφερε να πείσει ούτε τους σκληροπυρηνικούς horrorfans αλλά ούτε και ένα ευρύτερο κοινό
(όπως ίσως επιθυμούσε).
Με
μεγάλη επιφύλαξη, παρακολούθησα το trailer της νέας του ταινίας το οποίο εκτός
του ότι δείχνει πολλά, μου φάνηκε και μια από τα ίδια (όχι τα δικά του αλλά του
Hollywood(JumpScares εις την πέμπτη, υπερβολικά κοστούμια
και μια επιτηδευμένη ατμόσφαιρα).
Την
Τρίτη 15.5.18 στα Village,
έμελε να διαπιστώσω ότι τελικά είναι μια από τα ίδια τα δικά του (ευχάριστο) αλλά
σε μια πολύ πρόχειρη και φτωχή εκτέλεση.
Η
Beth, η αδερφή της
Vera και η μητέρα
τους Pauline,
θα δεχθούν επίθεση από 2 ψυχοπαθείς στο σπίτι της αποθανούσας θείας Clara. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο εφιάλτης θα
ξυπνήσει και πάλι.
Όπως
ανέφερα και νωρίτερα έχουμε αρκετά θετικά στοιχεία. Νεαρές κοπέλες, torturepornσκηνές, πάουερ κακοί, δυνατό twist (στη μέση πάλι) και ένα βαθύτερο
σχόλιο για την ανθρώπινη φύση. Extrabonusένα καταπληκτικό πρώτο 15’ όπου ο PascalLaugierείναι σαν να “παίζει” με όλα τα κλισέ
του είδους, στα όρια της σάτιρας, και οι αναφορές στον Lovecraft. Και φτιαγμένος όπως είμαι (μετά το
πρώτο 15΄) απόλαυσα την κατρακύλα. Φτωχοί διάλογοι (κάποιοι εσκεμμένα “δίνουν” και
το twist), υπερβολικά
πολλά ουρλιαχτά και κακή, ναι κακή, δουλειά στην κάμερα, στο μοντάζ, τη
φωτογραφία και το μακιγιάζ. Ενώ story, σκηνικά (κλειστό σπίτι, κούκλες) και
κακοί του επιτρέπουν να μεγαλουργήσει, το μοντάζ είναι ανυπόφορα γρήγορο στις
σκηνές δράσης, ενώ οι λήψεις γενικότερα είναι τραγικά τετριμμένες και δεν
εξυπηρετούν στο να προσδώσουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα έπρεπε. Η
φωτογραφία είναι σχεδόν “real”,
δεν βγάζει κάτι σκοτεινό, με αποτέλεσμα να αναδεικνύονται όλες οι λεπτομέρειες
του φτωχού μακιγιάζ. Οι ερμηνείες είναι εσκεμμένα υπερβολικές, με την MyleneFarmerνα είναι εκνευριστικά ψύχραιμη, ενώ η
άτυχη AnastasiaPhilipsδεν
κάνει τίποτα άλλο από το να ουρλιάζει “Beth" κάτω από “μπαλόνια” και κιλά makeup…..Κούκλα η CrystalReed, κατά την γνώμη μου, ξεχωρίζει.
Το
δεύτερο μέρος και ειδικά το τελευταίο 30λεπτο, μου φάνηκε αστείο, όπου ουρλιαχτά, πλάνα με κακό μακιγιάζ και
κλισέ φινάλε (με 2-3 slowmotionμπουχαχά σκηνές) κορυφώνουν μια
κατάσταση κακογουστιάς και προχειρότητας, ενώ οι σκληρές σκηνές ούτε στο
ελάχιστο δεν πλησιάζουν την βαρβαρότητα και το ύφος των βασανιστηρίων του “Martyrs”.
Όσο
για το twist,
αναπόφευκτο να το συγκρίνω και αυτό με του “Martyrs”, είναι μεν πολύ ενδιαφέρον αλλά εκτός
του ότι το έχουμε ξαναδεί, δεν οδηγεί σε μια διαφορετική εξέλιξη και ένα αποστομωτικό
φινάλε, παρά μόνο σε κλισέ καταστάσεις.
Αγαπητέ
Pascal, εσύ ο ίδιος
είχες βάλει ψηλά τον πήχη, και επειδή οι καλές προθέσεις δεν αρκούν,sorryαλλά....
Κουφόβραση,
φουλ συννεφιά και ψιχάλες ήταν το σκηνικό του καιρού την Πέμπτη 17.5.2018 στο
κέντρο της Αθήνας.
Δεν
είναι εύκολη η έξοδος της Πέμπτης, το SixDogsόμως έμελλε να φιλοξενήσει μια
πανέμορφη συνεύρεση. LowGravityκαι RosewoodBrothers σχεδόν γέμισαν το μαγαζί και έδωσαν
στο κοινό μια βραδιά για να θυμάται και να “βγάλει” το καλοκαίρι.
Όταν
οι LowGravityπάτησαν στη μικρή σκηνή του SixDogs, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο
μυαλό ήταν η φάτσα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους, να κοιτάει την
κάμερα και να αναρωτιέται: “Τι έγινε ρε παιδιά;” Μετά σκέφτηκα: “Υποτίθεται ότι
ασχολείσαι τελευταία λίγο με την Ελληνική Σκηνή. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;”
Το
heavyrockfusionτων LowGravityείναι εντυπωσιακό, χωρίς
όμως ίχνος επίδειξης ή μεγαλομανίας. Χωρίς φωνητικά (δεν σου λείπουν καθόλου…)
και τον Ιάσων Λεοντίδη να οδηγεί με την κιθάρα του και μια καρτέλα (!) πετάλια,
τον ήχο, πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοχαρείς. Την βιρτουοζιτέ του, που
μπλέκει το StevieRayVaughan με spacerockπαραμορφώσεις και heavyαλά RageAgainsttheMachineξεσπάσματα; Ή το μπετό rhythmsectionκαι τα ψυχεδελικά πλήκτρα που
συνοδεύουν αλάνθαστα τον κιθαρίστα, ταξιδεύοντας από τα bluesστην jazzκαι funkάροντας με ουσία. Μιλάμε για ένα
ηχητικό ποτάμι uptempoιδεών, που ειδικά τις στιγμές που
παίζεται ταυτόχρονα από όλο το συγκρότημα σε συνεπαίρνει. Για 45 λεπτά,
κρατήσανε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και των RosewoodBrothersπου παρακολουθούσαν από το πατάρι στο
πλάι της σκηνής. Πολύ δυνατή εμφάνιση!
Το
“SoulBlossom” (2017, IkarosRecords) των RosewoodBrothersτο έχω λατρέψει και είχα σχετική
αγωνία για την απόδοση της μπάντας live. Tα video στο YouTubeμε είχαν προετοιμάσει αλλά δεν ήμουν
έτοιμος για το realthing που λένε και
στο Texas.
Οι
τρεις κιθάρες και τα δυο σετ των ντραμς είναι από μόνα τους ψαρωτικά. Ζεστός,
αρμονικός και ενίοτε πολύ έντονος ο ήχος που βγαίνει από τις εξάχορδες θεές από
τα πρώτα κιόλας λεπτά ενώ το μπάσο κρατάει τις ισορροπίες και τα ντραμς ουσιαστικά
ορίζουν τα κομμάτια.
Με
αυτό το 3-2-1 σύστημα, σοβαροί και φανερά προερχόμενοι από άπειρες πρόβες, οι RosewoodBrothersμετέφεραν στον κόσμο το southernbluesrockτους αλάνθαστα! Οι άρτιες συνθέσεις
του “SoulBlossom” αλλά και
παλιότερες (πω πω κομματάρα το “SuicideKing”) αποδόθηκαν με προσήλωση και κέφι
(οι ντράμερ άλλαξαν 2-3 φορές ανάλογα των απαιτήσεων-προτιμήσεων), ενώ τα πεντακάθαρα
φωνητικά του Σήφη, είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Σε
μια πραγματικά υψηλού επιπέδου εμφάνιση, ξεχώρισα το αγαπημένο μου “20’ ride” που θεωρώ και ιδανικό για να
ξεκινήσει κάποιος τη γνωριμία του με το γκρουπ. Στη συνέχεια αμέσως μετά το “Adog’sday”, ο Σπυρέας Σιδηρόπουλος των CyannaMercury ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει
μια powerbluesballad, το “BurningRoad”, μια συνεργασία με φοβερή κλιμάκωση
(και πολύ πόνο!). Λίγο αργότερα θα ανέβει και πάλι στη σκηνή για να τραγουδήσει
το “FoxyLady”, συνοδευόμενος και από τις 2 μπάντες
επί σκηνής (κανονική γιορτή).
Η
βραδιά τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, τα παιδιά μας ευχήθηκαν “Καλό καλοκαίρι”
και εγώ κλέβω για τελευταία δήλωση, ένα σχόλιο στο Youtubeκάτω από το “SoulBlossom” των RSWD: “PureEarCandy”.
Βγαίνοντας
έξω, ένα δροσερό αεράκι μου έρχεται στο πρόσωπο. “Ρε συ Βαγγέλη, ξαστεριά!” λέω.