Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Blues Pills - Blues Pills (2014) Hard Rock, Blues rock



Οι Blues Pills κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους μετά από 3 Εp! Το ταλέντο, το δυναμικό παίξιμο και η φοβερή φωνή της Elin Larsson υπήρχαν εκεί όλες τις φορές. Δεν χορταίναμε όμως και ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα έρθει το πολυπόθητο πρώτο άλμπουμ. Αυτό που δεν περιμέναμε όμως είναι ότι θα μας ταξιδεύει για πάντα ως ένα από τα κλασικά ροκ άλμπουμ.
Ο δίσκος έχει φοβερή παραγωγή και ειδικότερα οι κιθάρες είναι σε άλλο επίπεδο. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Οι συνθέσεις είναι υπεράνω κριτικής και από το πρώτο άκουσμα κατατάσσονται στο επίπεδο του κλασικού. Απλές αλλά δουλεμένες συνθέσεις με την καθάρια φωνή της Elin Larsson να είναι πλέον εντυπωσιακά χαλιναγωγημένη και εκφραστική.
Έτσι είναι το rock, απλό. Και στην απλότητά του, βρίσκεται όλη η ουσία του δίσκου. Παλιές συνθέσεις που έχουν ήδη εμφανιστεί στα προαναφερθέντα 2 Ep (το τρίτο ήταν live) όπως το γνωστό πλέον “Devil Man” αναπτύσσονται διαφορετικά και δημιουργούν ένα συμπαγές αποτέλεσμα με τις νέες. Ναι, οι Blues Pills είναι retro rock με δυνατή παραγωγή. Δεν μπορώ όμως να αρχίσω να αραδιάζω τι μου θυμίζει κάθε κομμάτι, ούτε από ποιο συγκρότημα. Δεν γίνεται γιατί με τον πρώτο τους δίσκο οι Blues Pills ενσωματώνουν τους ήχους των 70’s και late 60’s και δημιουργούν με απίστευτη ενέργεια τον καταδικό τους ήχο και τα καταδικά τους τραγούδια.
Δεν είναι όλα γρήγορα και σίγουρα δεν δημιουργήθηκαν για να εντυπωσιάσουν. Κουβαλάνε όμως μια αρχοντική rock ποιότητα που είχαμε χρόνια να συναντήσουμε. Με στίχους παθιασμένους, άμεσους αλλά και εύκολα κατανοητούς, τα τραγούδια μεταφέρουν τις ιστορίες τους με χαρακτηριστική άνεση στον ακροατή!
Προβλέπω να μην βγαίνει από το mp3 μου για τουλάχιστον μια διετία, κάτι που είχε συμβεί με τα «Legend” των Witchcraft και «The time of no time evermore» των The Devils Blood από πρόσφατες κυκλοφορίες. Όπως και με τις επιρροές τους πιο πριν, έτσι δεν έχει νόημα να αναφέρω τραγούδια που ξεχωρίζουν σε ένα δίσκο φυλαχτό!
Για κλείσιμο, είμαι υποχρεωμένος όμως να δηλώσω ότι αυτή η μπάντα είναι ένας “Little Sun” που καλό θα ήταν να φωτίσει το δρόμο όλων μας.
Πραγματικά μάζευα τα κομμάτια μου ακούγοντας το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Και όταν λέω όλων μας, εννοώ από τον ροκά που ψάχνει για νέα ακούσματα, από τον heavy metal πιτσιρικά που θέλει και κάτι πιο light, από το παιδί σας που θέλετε να μάθει τι σημαίνει rock, έως τον οποιοδήποτε προς τον οποίο θέλετε να περιγράψετε τι σημαίνει rock μεγαλείο.
Ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, τα σέβη μου και εις ανώτερα σε αυτή τη φανταστική ομάδα μουσικών.

ΥΓ. Τον Γενάρη στο Gagarin, πάμε για μεγάλες στιγμές…  

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

The Call (2013) Thriller


Το κοράκι επιστρέφει και πριν καν ξεκινήσει το κράξιμο του κυρίως κειμένου, σας συμβουλεύει ότι εάν δεν έχετε ελεύθερο χρόνο και κάπως βιτσιόζικα κινηματογραφικά γούστα, όπως δηλαδή να παρακολουθήσετε μια μετριότητα για να διαπιστώσετε τι ακριβώς φταίει, τότε δεν χρειάζεται να συνεχίσετε να διαβάζετε.
Το 6,7 της βαθμολογίας του “The call” στο Imdb με παρέσυρε , και πίστεψα ότι θα πρόκειται έστω για κάτι συμπαθητικό. Το story είναι ότι τηλεφωνήτρια του 911 μετά από ένα ολέθριο λάθος που θα στοιχίσει την ζωή ενός ανθρώπου, θα προσπαθήσει να βοηθήσει ένα θύμα απαγωγής που έχει μαζί του το κινητό τηλέφωνο. Η τηλεφωνήτρια είναι η Halle Berry και είναι η πιο good looking τηλεφωνήτρια που έχετε δει. Το αίσθημα της είναι αστυνομικός (με την μεταξύ τους σχέση να θυμίζει κάτι από Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ με την καλή έννοια) και έχει καθήκον της να βοηθάει τον κόσμο από την υπεύθυνη αυτή θέση. Εκτός από η πιο όμορφη σε όλο την υπηρεσία του 911 του LA, είναι και η πιο συγκινησιάρα και η πιο γλυκιά. Δηλαδή στο 80 % των σκηνών που εμφανίζεται το δάκρυ κρέμεται σταθερά λίγο πριν στάξει στο μάγουλο, ενώ αποκαλεί το θύμα της απαγωγής (που λέγαμε νωρίτερα) ως “Honey” γύρω στις 100 φορές (δέκα πάνω, δέκα κάτω…).
Τα γραφεία του 911 είναι το ένα σημείο δράσης ενώ το δεύτερο που είναι και διαφορετικά σκηνοθετημένο (Όλε…όλε…) ουσιαστικά είναι κινητό, αφού ακολουθεί τον απαγωγέα και το θύμα του. Όλο το σενάριο περιέχει αφελέστατες ανατροπές και αυθαιρεσίες με αποκορύφωμα το τελευταίο μέρος όπου η Halle Berry αποφασίζει να στερήσει την δουλειά από τον λεβέντη άντρα της και να μεταμορφωθεί στην εκδικήτρια που πάντα ονειρευόταν. Να απονείμει δικαιοσύνη βρε αδερφέ (χωρίς εκπαίδευση, χωρίς καν να ενημερώσει για το τι πρόκειται να κάνει…), έτσι όπως πρέπει να κάνουμε όλοι με τους κακοποιούς σε αυτές τις περιπτώσεις. Και εδώ (άμα έχετε αντέξει) έρχεται ένα από τα χειρότερα φινάλε που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Λες και ο παραγωγός είπε στον σκηνοθέτη : " Μεγάλε δεν παίζουν άλλα φράγκα , αύριο τα μαζεύουμε , μπαίνει άλλος στο studio, κλείσε κάπως να τελειώνουμε….”. Τόσο προχειροφτιαγμένο και κακόγουστο που περιμένεις να γίνει κάτι μετά τους τίτλους τέλους που σκάνε στα μούτρα σου. Και όμως είναι άποψη και στιλ αλλά με μια εντελώς άκυρη σεναριακή κλεψιά.
Απαράδεκτον!

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Grand Magus - Triumph and power (2014) Heavy metal


Μια φορά κι ένα καιρό, τότε που το metal ήταν από τα πιο δημοφιλή είδη μουσικής, στα θρυλικά 80’s, οι συγκρίσεις και οι διαμάχες για το ποιο συγκρότημα ήταν καλύτερο από το άλλο έδιναν και έπαιρναν χρόνια και “ωριμάσαμε”. Πολλές φορές ξέφευγαν της νορμάλ επιχειρηματολογίας. Αυτό οφείλεται στο ότι τότε φανταζόμασταν τα συγκροτήματα ως εξωπραγματικούς ημίθεους που με το μαγικό άγγιγμα της μουσικής τους, θα μας άλλαζαν τη ζωή. Και το έκαναν εύκολα, σε αυτή την εποχή της αθωότητας. Για παράδειγμα με τους Manowar γινόσουνα πολέμαρχος κραδαίνοντας την τσεκούρα (ή το πιστολάκι) σου ενάντια σε ορδές False metallers. Ακούγοντας Metallica εναντιωνόσουν στο σύστημα (τότε που δεν φόραγαν κοστούμια), με ποιοτικό Thrash metal.
Με τους Slayer μεταμορφωνόσουνα σε σφαγέα (τουλάχιστον στις εκφράσεις προσώπου όταν χτυπιόσουνα με τη μουσική τους). Με τους Bon Jovi ήσουνα φλώρος και έτρωγες φάπες. Ασύλληπτες οι ατάκες την περίοδο της κόντρας μεταξύ οπαδών Manowar και Crimson Glory:
Midnight (Crimson GloryR.I.P.) με μια τσιρίδα του στέλνει τον Eric Adams για χόρτα.
-Σώπα ρε ο Adams δεν πιάνεται, είναι μοναδικός. Στις ψηλές δεν πιάνεται..
-Ναι αφού είναι τσίτα το τσίγκινο σωβρακάκι πώς να μη βγάλει ψιλές.
-Τι είπες ρε, που άμα χώσει καμιά ψιλή στον δικό σας που μιλάτε κιόλας με δυο δίσκους, θα τον στείλει για να μάθει το “Blood of my enemies” απέξω κι ανακατωτά. Έχεις δει μπράτσα?

Οι χαριτωμενιές και το ξεκατίνιασμα δεν είχαν τελειωμό. Όλο αυτό αφορούσε και κόντρες μεταξύ συγκροτημάτων αλλά και μεταξύ υποειδών του Metal με πολλά από αυτά τότε να είναι στις αρχές της δημιουργίας τους (epic vs thrash, death vs power κλπ). Η σχέση των Grand Magus με την παραπάνω αναφορά είναι ότι στην εποχή που το metal έχει τόσα παρακλάδια, όσα τα κουτιά μπύρας μετά το live των AC/DC στο ΟΑΚΑ, χαίρουν συνολικής αποδοχής. Παίρνοντας με φόρα από το stoner στο επικό heavy metal με το “Wolfs return” του 2005, αποτελούν παράδειγμα εργατικότητας, τιμιότητας και ανοδικής συνθετικής ικανότητας. Metal  για όλους!
Από το εναρκτήριο “On hooves of gold” είναι φανερό ότι πλέον οι Grand Magus δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Η παραγωγή είναι η καλύτερη που έχει γίνει σε δίσκο τους, και ο ήχος πλούσιος και ογκώδης. Το τραγούδι ύμνος “Steel versus steel”, συνεχίζει σε Saxonika μοτίβα, ενώ το “Fight” είναι το πιο απλό αλλά και δυναμικό κομμάτι του άλμπουμ. Το ομώνυμο είναι σαν να γράφτηκε για το “Kings of Metal” των Manowar, ενώ το “Dominator” είναι και αυτό σα να βγήκε από δίσκο των Priest στα 80’s! Χωρίς να πέφτει το επίπεδο των συνθέσεων και περιλαμβάνοντας και δυο παραδοσιακά Σουηδικά ιντερλούδια, ο δίσκος θα κλείσει  με το 7λεπτο The Hammer will bite” έναν ύμνο που σίγουρα θα παίζεται στα live τους.
Το μόνο που το καθιστά υποδεέστερο του “Hammer of the North” του 2010 είναι ότι πλέον ήμασταν υποψιασμένοι. Απλώς δηλαδή λείπει η αίσθηση αυθεντικότητας και βαρβαρότητας.
Είναι όμως ό, τι πιο επικό έχουν ηχογραφήσει και σίγουρα μέσα στην πεντάδα των καλύτερων Metal κυκλοφοριών για το 2014.