Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

No Remorse Festival vol.VII / Day I - Big Ballz, Bigus Dickus, The Vanishing Kings 19.5.2017 Harley Davidson Club Περιστέρι



Το No Remorse Festival είναι ένας θεσμός που συνεχίζει δυνατά, για επτά συναπτά έτη. Είχα την τύχη να παραβρεθώ στο Κύτταρο το 2013 για ένα εκρηκτικό live των Big Ballz και κάπου εκεί προσωρινά οι δρόμοι μας χώρισαν. Μετά το διάλλειμα της Αρχιτεκτονικής, το Festival επέστρεψε στο χώρο που διεξήχθη και το 2015.
Στο Harley Davidson Club στο Περιστέρι, ένα φιλόξενο ροκάδικο πολυτελείας! Τρεις μπάντες, οικονομικό εισιτήριο, μπύρες και rock θαμώνες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για Παρασκευή βράδυ;
Οι The Vanishing Kings ήταν για μένα η έκπληξη της βραδιάς. Μπροστά σε λιγοστό αλλά ένθερμο κοινό, τα παιδιά τα έδωσαν όλα, δίνοντας απ’ όσο έμαθα την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ως Twisted Sister tribute band. Κιθαρίστες δεμένοι, μπάσο που σπέρνει, ένας ντράμερ που τρώει τα σίδερα και μια front woman βγαλμένη από τα 80’s με powerful φωνητικά ακριβώς στο ύφος του Dee Snider
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι μελέτησαν καλά και έκαναν μια άκρως επαγγελματική και δυναμική εμφάνιση. Πέραν των γνωστών hits ακούσαμε και “Knife in the back”, “Burn in hell”, μέχρι και το “Love is for suckers”. Εύγε!
Εύκολο το έργο για τους Bigus Dickus. Το κοινό αυξήθηκε και για τα επόμενα 50 λεπτά, ένα φοβερό setlist από Judas Priest classics έλαβε χώρα, με έναν τραγουδιστή που έβαζε τη δική του πινελιά στα κομμάτια. “Turbo lover”, “Victims of changes”, “Painkiller” και τόσα άλλα δόνησαν το χώρο και ζέσταναν τον κόσμο που με θέρμη υποδέχτηκε τους Big Ballz.
Πρέπει να είναι η 6η ή 7η φορά που τους βλέπω, με κορυφαία την πρώτη που έκαναν support στους Band of Friends (Jerry McAvoy μπασίστας του Rory Gallagher) και με άφησαν άφωνο με τις ικανότητες και τις επιλογές τους. Ακόμη κι αν το “Thunderstruck” δεν αποδόθηκε όπως κανονικά μπορούν, ακόμη και με drummer λύση της τελευταίας στιγμής (που τα πήγε μια χαρά), τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον κόσμο από το να τραγουδήσει και να χειροκροτήσει τα υπερκλασικά AC/DC κομμάτια όπως “Back in Black” και “TNT”. Έμπειροι, κεφάτοι, ξεσήκωσαν το κοινό και το φεστιβάλ κατέληξε σε ένα μεγάλο πάρτι με καλεσμένους και ακάλεστους guests στα φωνητικά και μια φοβερή εκτέλεση του "Hells Bells" από τον Τάσο (αν θυμάμαι καλά). Στο τέλος ο Γιώργος, η ψυχή του Festival, μας ευχαρίστησε από την καρδιά του. H πρώτη μέρα μιας πραγματικά τίμιας και με πολύ μεράκι διοργάνωσης έλαβε τέλος.

Σημαντικότερο όλων: και τα τρία συγκροτήματα ευχαριστούσαν συνεχώς τον κόσμο , και τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς. Και εγώ γύρισα σπίτι σιγοτραγουδώντας “Oh it’s the price we got to pay and all the games we gotta play…”
Εις το επανιδείν.


Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Omen, Fyrecross, Mandrake @ 14.5.2017 An Club



Όποιος ακούει heavy metal και δεν γνωρίζει την πορεία του OMEN στα θρυλικά 80’s, δεν γνωρίζει heavy metal. Αυστηρή η δήλωσή μου, πρόκειται όμως για ένα συγκρότημα αδικημένο, που πραγματικά μεγαλούργησε με τα τρία πρώτα άλμπουμ του (+ ένα EP) στο χώρο του επικού US metal, ενώ στη συνέχεια, μετά την αποχώρηση του τεράστιου J.D. Kimball (R.I.P.) δεν κατάφεραν να συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο και διαλύθηκαν (αν και το “Escape to nowhere κακό δεν το λες…).
Το συγκρότημα επαναδραστηριοποιήθηκε το 1996 από τον Kenny Powel (κιθάρα), την ψυχή της μπάντας και εάν δισκογραφικά δεν έχει καταφέρει να φτάσει τα μεγαλεία του παρελθόντος, το συγκρότημα με τα εκάστοτε μέλη και σχεδόν σταθερό τον Kevin Goocher στα φωνητικά, βγάζει φωτιές!
Πρέπει ήδη να έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας 3 ή 4 φορές με την τελευταία το 2015 στα πλαίσια του Up the Hammers festival να συζητιέται ακόμα! Έτσι το βράδυ της Κυριακής το An παραλίγο να καεί ολοσχερώς!

Πρόλαβα τους Mandrake στα δυο τελευταία δικά τους κομμάτια και το αυτί μου είπε Priestικό τίμιο metal. Η τελική τους επιλογή να διασκευάσουν το “Between the Hammer and the Anvil”, με δικαίωσε , για να ανέβουν στη σκηνή στη συνέχεια οι Fyrecross. Πανό πίσω από τα drums, Nike μποτάκια, και full speed metal με μια επαγγελματική προσέγγιση. Αν και δεν έλειπε τίποτα, προς το τέλος με κουράσανε. Ίσως έφταιγε και η “χαμένη” φωνή του κατά τα άλλα πολύ καλού τραγουδιστή τους.
Οι Omen ανέβηκαν στη σκηνή και από το “Death Rider” επικράτησε παροξυσμός! Διακόσιοι περίπου οπαδοί με όλη τη σημασία του όρου, πήγαιναν μπρος πίσω, έκαναν stage diving και τραγούδαγαν κάθε στίχο! Αυτή η μεγάλη metal οικογένεια (μπάντα και κοινό) δεν σταμάτησε για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα να διασκεδάζει δίνοντάς τα ΟΛΑ! Συγκρότημα και οπαδοί έγιναν ένα, ενώ στα “Warning of Danger”, “Battle Cry” και “Teeth of the Hydra” δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το τι συνέβαινε. Ο Kenny Powell είναι αυτός που όργωνε τη σκηνή και δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο (!) να ευχαριστιέται και να προκαλεί τον πανικό που επικρατούσε στο μαγαζί.
Για τον ήχο, για την απόδοση του τραγουδιστή Kevin (ήταν άριστος), για τη διοργάνωση, για το setlist, τι να πούμε; Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που ενώ κούρδιζε την κιθάρα του πριν ξεκινήσει το live γύρισε στους φίλους /οπαδούς που τον αποθέωναν και φώναξε “Heavy metal ρε μ….ά!!” σε άπταιστα ελληνικά! Και είναι 63!
Metal αγρίμια!