No Remorse Festival vol.VII / Day I - Big Ballz, Bigus Dickus, The Vanishing Kings 19.5.2017 Harley Davidson Club Περιστέρι

Το No Remorse Festival είναι ένας θεσμός που συνεχίζει δυνατά, για επτά συναπτά έτη. Είχα την τύχη να παραβρεθώ στο Κύτταρο το 2013 για ένα εκρηκτικό live των Big Ballz και κάπου εκεί προσωρινά οι δρόμοι μας χώρισαν. Μετά το διάλλειμα της Αρχιτεκτονικής, το Festival επέστρεψε στο χώρο που διεξήχθη και το 2015.

Στο Harley Davidson Club στο Περιστέρι, ένα φιλόξενο ροκάδικο πολυτελείας! Τρεις μπάντες, οικονομικό εισιτήριο, μπύρες και rock θαμώνες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για Παρασκευή βράδυ;

Οι The Vanishing Kings ήταν για μένα η έκπληξη της βραδιάς. Μπροστά σε λιγοστό αλλά ένθερμο κοινό, τα παιδιά τα έδωσαν όλα, δίνοντας απ’ όσο έμαθα την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ως Twisted Sister tribute band. Κιθαρίστες δεμένοι, μπάσο που σπέρνει, ένας ντράμερ που τρώει τα σίδερα και μια front woman βγαλμένη από τα 80’s με powerful φωνητικά ακριβώς στο ύφος του Dee Snider. 

Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι μελέτησαν καλά και έκαναν μια άκρως επαγγελματική και δυναμική εμφάνιση. Πέραν των γνωστών hits ακούσαμε και “Knife in the back”, “Burn in hell”, μέχρι και το “Love is for suckers”. Εύγε!

Εύκολο το έργο για τους Bigus Dickus. Το κοινό αυξήθηκε και για τα επόμενα 50 λεπτά, ένα φοβερό setlist από Judas Priest classics έλαβε χώρα, με έναν τραγουδιστή που έβαζε τη δική του πινελιά στα κομμάτια. “Turbo lover”, “Victims of changes”, “Painkiller” και τόσα άλλα δόνησαν το χώρο και ζέσταναν τον κόσμο που με θέρμη υποδέχτηκε τους Big Ballz.

Πρέπει να είναι η 6^η ή 7^η φορά που τους βλέπω, με κορυφαία την πρώτη που έκαναν support στους Band of Friends (Jerry McAvoy μπασίστας του Rory Gallagher) και με άφησαν άφωνο με τις ικανότητες και τις επιλογές τους. Ακόμη κι αν το “Thunderstruck” δεν αποδόθηκε όπως κανονικά μπορούν, ακόμη και με drummer λύση της τελευταίας στιγμής (που τα πήγε μια χαρά), τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον κόσμο από το να τραγουδήσει και να χειροκροτήσει τα υπερκλασικά AC/DC κομμάτια όπως “Back in Black” και “TNT”. Έμπειροι, κεφάτοι, ξεσήκωσαν το κοινό και το φεστιβάλ κατέληξε σε ένα μεγάλο πάρτι με καλεσμένους και ακάλεστους guests στα φωνητικά και μια φοβερή εκτέλεση του "Hell’s Bell’s" από τον Τάσο (αν θυμάμαι καλά). Στο τέλος ο Γιώργος, η ψυχή του Festival, μας ευχαρίστησε από την καρδιά του. H πρώτη μέρα μιας πραγματικά τίμιας και με πολύ μεράκι διοργάνωσης έλαβε τέλος.

Σημαντικότερο όλων: και τα τρία συγκροτήματα ευχαριστούσαν συνεχώς τον κόσμο , και τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς. Και εγώ γύρισα σπίτι σιγοτραγουδώντας “Oh it’s the price we got to pay and all the games we gotta play…”

Εις το επανιδείν.