Cub (2014) Horror

Cub

Εδώ και περίπου δυο χρόνια σαρώνω τις ταινίες horror από το 2005 και μετά, με στόχο να ανακαλύψω σπουδαίες και κυρίως μικρές παραγωγές που όμως θα κάνουν τη διαφορά.

Η πλειοψηφία από αυτές που θα ξεχωρίσω, θα παρουσιαστεί σε διάφορα αφιερώματα που θα ακολουθήσουν με μια σχετικά σύντομη αναφορά και την αντίστοιχη βαθμολογία. Το Cub ανήκει στην μειοψηφία που αξίζει να γίνει αυτούσια η παρουσίασή του. Είναι ένα από τα διαμάντια που κατάφερα να εντοπίσω και είμαι περήφανος για αυτό.

Έχουμε να κάνουμε με μια βέλγικη παραγωγή και ένα εξαιρετικό σε κλιμάκωση σενάριο. Μια ομάδα προσκόπων θα βρεθεί με την καθοδήγηση των τριών αρχηγών της σε ένα πανέμορφο δάσος για κατασκήνωση και εξερεύνηση. Το συγκεκριμένο team παιδιών “κουβαλάει” τον πρόσφατο θάνατο ενός μέλους της ομάδας, ενώ ιδιαίτερα επηρεασμένος  είναι o “προβληματικός” και “διαφορετικός” Sam. Σε αυτή την ετήσια λοιπόν εξόρμησή τους ο Sam θα εντοπίσει ένα κρησφύγετο μέσα στο δάσος που ανήκει σε ένα παιδί ξωτικό. Κανείς δε θα τoν πιστέψει και θα ενταθεί η κοροϊδία προς το πρόσωπό του. Και να ήταν μόνο αυτό, όλη η περιοχή ελέγχεται από ένα μανιακό serial killer που σκοτώνει με παγίδες και ειδικές κατασκευές που δεν μπορείς με κανένα τρόπο να αντιμετωπίσεις.

Από την εναρκτήρια σκηνή αλλά και την εισαγωγή (αφού πέσουν οι τίτλοι της αρχής) καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια αξιοπρεπή παραγωγή και υπέροχη φωτογραφία. Καθώς η ιστορία κυλά και οι ερμηνείες κρατούν το ενδιαφέρον, η αρχική εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία τύπου Friday the 13^th, δίνει τη θέση της με γοργά αυξανόμενο ρυθμό στο συμπέρασμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία “σχολείο” πάνω στην αγάπη για τη βία δοσμένη μέσα από ένα πρίσμα μαγικού ρεαλισμού. Όχι δεν είναι σινεφίλ, horror είναι και μάλιστα συμπεριλαμβάνει πολλές δύσκολες σκηνές με φόνους παιδιών, καθώς και super gore καταστάσεις. Τα μηνύματα όμως για τους κοινωνικά απόκληρους και της αντιμετώπισης που τυγχάνουν, θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε εάν οι μανιακοί είναι μανιακοί από τη φύση τους ή απλά δημιουργούνται και οι πράξεις τους ορίζονται από το περιβάλλον γύρω τους.

Για όλα τα παραπάνω ο Jonas Govaerts θα χρειαστεί μόλις 84 λεπτά για να τα παρουσιάσει απολύτως ολοκληρωμένα. Θα ευχαριστήσει και τους λάτρεις των slasher movies τηρώντας ένα σωρό από τα κλισέ του είδους, αλλά και τους υπόλοιπους, όπως και η αφεντιά μου που ζητάει το κάτι παραπάνω από ένα horror movie.

Το Cub είναι ένα παραμύθι τρόμου που θα σας οδηγήσει σε ακραία μονοπάτια μέσα από τα αθώα μάτια του Sam.

8/10

Δείτε τo trailer εδώ.

Whiplash (2014) Drama, Music

Whiplash

Πολλές φορές οι σεναριογράφοι καταπιάνονται με την καλλιτεχνική φύση του ανθρώπου και την ανάγκη του για την επίτευξη της τελειότητας. Είτε αληθινές ιστορίες (η βιογραφία “Shine”, 1996, με τον υπέροχο Geoffrey Rush), είτε σενάρια με μάγους που ανταγωνίζονται για το τέλειο “κόλπο”(“The Prestige”, 2006), ακόμη και η προσπάθεια για την απόκτηση ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στη Λίμνη των Κύκνων (“Black Swan”, 2010) καταλήγει – ακολουθεί spoiler- στην απόλυτη παράνοια.

Το Whiplash ανήκει σε αυτή την κατηγορία ταινιών. Πρωταγωνιστεί ο Miles Teller (Andrew), ο σπουδαστής που θα βρεθεί σε μια από τις σπουδαιότερες μουσικές σχολές των ΗΠΑ, με στόχο να γίνει ο καλύτερος jazz ντράμερ που υπάρχει. Εκεί θα έχει την τύχη (not) να έχει για καθηγητή τον Fletcher (J.K. Simmons – Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου) ξακουστό για τις επίπονες και ανορθόδοξες μεθόδους διδασκαλίας του.

Ο Andrew δεν έχει άλλο στόχο στη ζωή του, παρά να γίνει ο καλύτερος. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι ο Fletcher είναι ικανός για όλα ώστε να προσφέρει στο κοινό έναν μουσικό αντάξιο του Charlie Parker. Δεν θα χαριστεί στον Andrew ούτε ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τον ταπεινώνει και στη συνέχεια τον εξυψώνει, μόνο και μόνο για να τον ξαναρίξει στα τάρταρα, αποδεικνύοντάς του ότι δεν καταφέρνει να αποδώσει τα μέγιστα των δυνατοτήτων του. Φυσικά υπάρχουν και όρια και ο Andrew είναι πολύ πιθανό να μην έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο Fletcher όμως δεν έχει όρια και θα διαχειριστεί τον Andrew, έτσι όπως έχει παρουσιαστεί στην εκπαίδευση των πεζοναυτών στο πρώτο μέρος τους “Full Metal Jacket” του τεράστιου Κιούμπρικ.

Το μεγάλο όπλο του Damien Chazelle (σκηνοθεσία/σενάριο) εκτός τους πρωταγωνιστικού διδύμου, είναι οι σκηνοθετικές του ικανότητες. Τα πλάνα του νεαρού δημιουργού είναι πλημμυρισμένα από αγάπη για τη μουσική. Η μουσική πάνω απ’ όλα! Ακόμη κι αν δεν σας αρέσει η jazz, μετά την παρακολούθηση της ταινίας είναι πιθανό να σας δημιουργηθεί η ανάγκη να ακούσετε και να μάθετε περισσότερα. Είναι μεγάλη υπόθεση να νιώσουμε ότι νοιώθουν οι πρωταγωνιστές και πέραν των διαφωνιών τους (μας), των εντάσεων και των σεναριακών ευρημάτων, αυτό που μένει στο τέλος είναι η αγάπη για τη μουσική.

Τα ντραμς, τα πνευστά, ο ρυθμός διάολε!

Πωρωθείτε άφοβα και παρακολουθήστε μια υποδειγματική μουσική ταινία που κέρδισε συνολικά 3 Oscar.

8,5/10