Δεν γνωρίζω τόσο καλά την Ελληνική σκηνή για να το πω με βεβαιότητα, αλλά οι Grey River & The Smoky Mountain πρέπει να είναι οι μοναδικοί αντιπρόσωποι ενός δύσκολου είδους για την Ελληνική (και όχι μόνο) πραγματικότητα, αυτό της folk rock, που ενσωματώνει country αλλά και Irish στοιχεία.
Το θέμα εδώ δεν είναι εάν απλά το κάνουν, αλλά ότι το κάνουν αριστουργηματικά, χωρίς ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός να έχει ίχνος υπερβολής. Αυτό σημαίνει ζεστά, ανθρώπινα, μερακλίδικα. Για να καταφέρεις να γράψεις και να παίξεις τέτοια μουσική, που δημιουργεί στον ακροατή την ανάγκη της επανάληψης γιατί τον αγγίζει συναισθηματικά, που την σιγοτραγουδάς μετά από μόλις μια-δυο ακροάσεις, πρέπει να έχεις και ιστορίες να πεις. Και οι Αθηναίοι όπως με το ντεμπούτο τους “Captain Death” το κατάφεραν και πάλι, λένε ιστορίες και πονάς, χαμογελάς, σκοτεινιάζεις, διασκεδάζεις.
Το άλμπουμ αποτελείται από δώδεκα συνθέσεις, με την θεματολογία να πατάει σταθερά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, με τον διάβολο να αποτελεί μεγάλη αγάπη, αλλά και κάθε λογής αμαρτωλούς, μάγισσες, δολοφόνους, και καταραμένους να περιπλανώνται στα μουσικά και στιχουργικά σοκάκια του Σαράντου Γουμάκου και της Ρένας Παπαγεωργίου, οι οποίοι και είναι υπεύθυνοι για τις έντεκα από αυτές. Το “Devil’s Reef” αποτελεί την μοναδική μουσική συνεργασία του Σαράντου Γουμάκου με τον Μελέτη Πόγκα.
Ακούγοντας το “Live to tell the tale”, από την πρώτη κιόλας φορά, ένιωσα αυτό το σπάνιο συναίσθημα ότι ακούω κάτι γνώριμο, κάτι που μου ανήκει, κάτι που μιλάει για εμένα και σε εμένα. Και όσο εγωιστικό εάν ακούγεται, αυτό είναι το ζητούμενο. Το έκανα δικό μου, ένας δίσκος για να περηφανεύομαι όταν παρουσιάζω την δισκοθήκη μου.
“Μα καλά δεν έχεις ακούσει το “Live to tell the tale”; Εδώ η κόρη μου στο πρώτο άκουσμα και χωρίς να τον έχει ακούσει ή δει, μου περιέγραψε τον Jack Sparrow να πίνει ρούμι σε κάποιο καταγώγι του Port Royal”. Ναι το ομώνυμο τραγούδι έχει τέτοια δυναμική. Το “Moody” από την άλλη, θα μπορούσε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του soundrack του “The ballad of Buster Scruggs” των αδερφών Κοέν. Το “Truth or Dare” με λύγισε, μου κόπηκαν τα πόδια…Πως τα βάζεις με τους δαίμονες σου; Πόσους αντέχεις; Και πως γράφεις τέτοιους ερωτικούς (“Come and lay down on me, wrap my limps around your neck”) και σκοτεινούς (“Try to bury all my demons, in a pile of human bones”) στίχους την ίδια στιγμή;
Τρελό κέφι στο country “Left with a stranger”, ενώ ένα serial killer παιχνίδι με τον δολοφόνο που λέγεται “The Devil” ακολουθεί. To “Lay with me”, με την συνδρομή της Μάρτζι Τρίκκα στα gospel φωνητικά είναι με διαφορά η πιο Αμερικάνικη στιγμή του άλμπουμ, άκρως συγκινητικό. Αυτή ήταν μόλις η πρώτη πλευρά…..
Περνώντας στην δεύτερη, το στοιχειωτικό “Devil’s reef” κουβαλάει πάλι αυτό το πειρατικό feeling (ρεφραίν), και προκαλεί ανατριχίλες με την εισαγωγή του και την γενικότερη επική διάθεση του. “Too wild to be tamed” κεφάτο, ανεβαστικό, μια παραδοχή για την υπομονή που κάνουμε στις σχέσεις και την καταπιεσμένη μας όρεξη για rolling…Στο “Blueberry Eyes” ήρθε η ώρα για εκδίκηση (“You’re pretty fast but hon, these bullets run much quicker”!) μέσα από μια southern γλυκόπικρη μπαλάντα, ενώ στο “Marked by Misfortune” ψάχνοντας την γιατρειά της γκαντεμιάς, εάν καταφέρετε και κρατήσετε το σώμα σας ακίνητο, ε τότε είστε άξιοι συγχαρητηρίων. Πολλά κιλά μαγκιάς κουβαλάει το “William the Deceiver” στο οποίο παίρνουμε ξεκάθαρα το μέρος του παρανόμου και αναφωνούμε με την μάνα του “Come my child and burn them down, burn the whole damn town down”! Το άλμπουμ κλείνει ιδανικά με μια ακουστική μπαλάντα, όπου αισθάνθηκα το Ελληνικό στοιχείο παρών (το μπάντζο ως μπουζούκι ίσως…), το πανέμορφο “Troubling Mind” που βγάζει μια 60’s ασπρόμαυρη νοσταλγία και πραγματεύεται τις αποτυχημένες επαναστάσεις του μυαλού μας σε ένα σκληρό και άδικο κόσμο.
Η μουσική του δίσκου είναι εξαιρετική, όλα τα όργανα συνδράμουν στο αποτέλεσμα, με προσωπική αδυναμία στις μελωδίες του βιολιού που κυριολεκτικά “δένουν” τις συνθέσεις. Η εναλλαγή των φωνητικών μεταξύ Σαράντου και Ρένας, μεταξύ βαθιών και γλυκών (αν μπορώ να χαρακτηρίσω έτσι την πανέμορφη χροιά τους) αντίστοιχα δηλαδή, είναι άψογη, και οι δύο με καθαρή άρθρωση και πάθος, ενώ κάποιες φορές συνδυάζονται και μέσα στο ίδιο τραγούδι όπως στα “Devil’s Reef” και “William the Deceiver”.
Εντέλει, όπως και το “Captain Death”, το “Live to tell the tale” αποτελεί κόσμημα για οποιαδήποτε δισκοθήκη, ροκ ή μη, και θα αποτελέσει αντικείμενο πολλαπλών ακροάσεων και ταυτόχρονων αλκοολούχων πόσεων και προπόσεων. Tο άλμπουμ βγάζει σιγουριά, δέσιμο και μεράκι, καθώς και ένα γενναίο μουσικό άπλωμα για το συγκρότημα, αυτών των πέντε μουσικανθρώπων που δείχνουν να τραβούν ακριβώς τον δρόμο που επιθυμούν.
Τα παιδιά αυτά αξίζουν ότι καλύτερο, εννοείται και διεθνή καριέρα, και θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως ένα πάρα πολύ μικρό Γαλατικό χωριό. Υπερασπίζονται ένα μουσικό είδος που δεν αποτελούσε ποτέ μόδα, με αξιοζήλευτη ποιότητα και ηθική, και με την έμπνευση μονίμως στο κόκκινο. Σαν να έχουν πέσει στη χύτρα με τον μαγικό ζωμό ένα πράγμα…Γίνεται να μην τους αγαπήσεις;
Οι Grey River and The Smoky Mountain είναι οι:
Ρένα Παπαγεωργίου – φωνητικά, μαντολίνο
Σαράντος Γκουμάκος – φωνητικά, κιθάρες
Τάσος Γουσέτης – βιολί
Θανάσης Γκιουλέας – κοντραμπάσο
Μελέτης Πόγκας – μπάντζο, slide κιθάρα
Ημερομηνία: 14.2.2020
Band Fb link: https://www.facebook.com/GreyRiverSmokyMountain
Θυμηθείτε εδώ την παρουσίαση του δίσκου για το “Captain Death” και εδώ την ζωντανή τους εμφάνιση στο Closer.
