Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Grey River & the Smoky Mountain @ Closer 21.10.2018


Το Closer είναι ένα πολύ ζεστό στέκι, αριστοτεχνικά φωτισμένο στο κέντρο της Αθήνας.
Αφορμή για να βρεθώ στο συγκεκριμένο φιλόξενο χώρο, ήταν οι Grey River & the Smoky Mountain, τους οποίους διακαώς επιθυμούσα να παρακολουθήσω ζωντανά, αφού έλιωσα το “Captain Death” – 2017 / Ikaros Records – (θυμηθείτε εδώ το review).
Η ανησυχία μου να προλάβω να είμαι εκεί στις 21.00 εξανεμίστηκε, εφόσον εισήλθα στα τελευταία 5 λεπτά του soundcheck του συγκροτήματος. Για την επόμενη μια ώρα φίλοι, γνωστοί, και οπαδοί, παλιοί και νέοι (που έγιναν μέχρι το τέλος της βραδιάς), γέμισαν το χώρο.
Το συγκρότημα χαιρετούσε και μιλούσε με τους ανθρώπους του και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουν. Στις 22.00 η πεντάδα των Grey River & The Smoky Mountain, οι  Ρένα Παπαγεωργίου, Σαράντος Γουμάκος, Τάσος Γουσέτης, Θανάσης Γκιουλέας και Μελέτης Πόγκας ξεκίνησαν με τα “Something wrong” και “Silver Line” από το “Something WrongEP του 2016.
Απέδωσαν για την επόμενη μιάμιση ώρα, με ακρίβεια τις Folk/bluegrass συνθέσεις τους, προσφέροντας απλόχερα στο κοινό κάτι που σπάνια πλέον συναντάω τόσο έντονα, και με έκανε να  συνειδητοποίησω πόσο σημαντικό τελικά είναι. Κέφι και χαμόγελο, πολύ χαμόγελο ρε παιδιά. Πώς να μην περάσεις καλά;
Αυτά τα παιδιά πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν, το γουστάρουν! Υπάρχει εσωτερική ανάγκη! Έτσι είναι και τα τραγούδια τους. Η ανάγκη τους οδήγησε να διηγούνται ιστορίες και να τις προλογίζει η Ρένα δίνοντας τις ανάλογες εξηγήσεις.Ο σημαντικός ρόλος που παίζει η τύχη στη ζωή μας (“Lucky Bastard”), η ενδοοικογενειακή βία (“Dark man”), η evilRosemary Jones”, μερικές από αυτές.
Το “Captain Death” παίχτηκε σχεδόν στην ολότητά του, το ομώνυμο είναι πραγματικά πλέον ένα τραγούδι θρύλος. Όλοι περνάγανε καλά και το συγκρότημα μας επιφύλασσε και μια αποκλειστικότητα. Νέα τραγούδια που θα συμπεριληφθούν στο επόμενο άλμπουμ και είναι κυρίως ερωτικής θεματολογίας και όχι death-pain stories. Αν τα συγκράτησα σωστά, τα “Truth or dare” και “Too wild to be tamed”, ήταν όντως πιο παιχνιδιάρικα και λιγότερο σκοτεινά, σε σχέση με τα τραγούδια του ντεμπούτου τους. Φυσικά παίχτηκαν και αρκετές διασκευές από τις οποίες ξεχώρισα τα “Old number 7” (The devil makes three) και το “Red dog in the morning” (Tim OBrien). Για το τελευταίο μάθαμε ότι υπάρχει η απορία του ίδιου του δημιουργού, να βρεθεί για τι πράγμα μιλάει. Ούτε εμείς το βρήκαμε (!) αλλά το κατευχαριστηθήκαμε. Ιδανικό το φινάλε με το υπέροχο “King and the Crow”, όπου συνδυάζονται τα φωνητικά της Ρένας και του Σαράντου, με την θλιμμένη μελωδία του βιολιού να μας καλυνηχτίζει.
Λόγω της εργάσιμης Δευτέρας που ακολουθούσε ξεκίνησα άμεσα και μαντέψτε…έφυγα με χαμόγελο!

Στο επανιδείν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου