Isla Fortuna – Verity (2018) Stoner, Psychedelic, Hard Rock

Είναι μεγάλη μου τιμή όταν ένα συγκρότημα μου στέλνει την δουλειά του για ακρόαση και review. Πόσο περισσότερο όταν ζητάνε την γνώμη μου για ένα stoner rock ντεμπούτο. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα απλό χόμπι προτάσεων σε φίλους, εξελίσσεται σε μια full (night) time ασχολία.

Είμαι τυχερός που με βρήκαν οι Κύπριοι Isla Fortuna (Νησί της Τύχης λέγονται εξάλλου…) και χωρίς ίχνος υπερβολής έριξα περίπου 100 ακροάσεις για ένα άλμπουμ που είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στον χώρο για το 2018.

Δημιουργημένοι το 2013, αποτελούνται από τους Νικόλα Φούρναρη (μπάσο, φωνητικά), Λυκούργο Ξενοφώντος (κιθάρα), Στέφανο Ηλιόπουλο (τύμπανα), και έχουν “ανοίξει” για διάφορα σχήματα όπως οι 1000MODS και The Great Machine. Κερδίζουν το στοίχημα της πρωτοτυπίας από το Δελτίο Τύπου σε ένα μουσικό είδος που ναι μεν γνωρίζει έκρηξη στην χώρα μας αλλά χρειάζεται συνθετική μαεστρία για να ξεχωρίσεις. Αναφέρεται λοιπόν ότι συνδυάζουν desert, progressive rock και trip hop!

Όντως το “Verity” αποτελεί μια φρέσκια προσέγγιση του heavy stoner, συνδυάζοντας τα καλύτερα στοιχεία τριών σημαντικών σχημάτων:Naxatras, VIC και 1000MODS. Heavy riffs, jazzy απρόβλεπτα τύμπανα, funky μπασογραμμές, spacey φωνητικά και φαντασία, πολύ φαντασία! Χαρακτηριστικό το “Paramnesia” που βρίσκεται πρώτο, όπου μετά από μια γλυκιά-ρυθμική εισαγωγή κάλεσμα, τα riff διαδέχονται το ένα το άλλο και οδηγούμαστε σε μια παραισθησιογόνα κατάσταση (και στιχουργικά). Ά ποιότητας stoner με τους Black Sabbath να έχουν εδώ το μεγαλύτερο ποσοστό επιρροής. Το “Go” είναι Isla Fortuna! Ωραίο εισαγωγικό riff, ρυθμικό mid-tempo μέρος (trip hop;), επιθετικό ρεφραίν, χωρίς να δημιουργούνται κενά στον ήχο (μιλάμε για τρίο μουσικών). Επίσης από τα τραγούδια που το τελευταίο του δίλεπτο απαιτεί “Ooooo…Oooo” και άναμμα καπνογόνου (σε μια κοινή εμφάνιση με VIC ίσως;).

Για κάποιο περίεργο λόγο στο κινητό μου, το “The Dive” έβγαινε πρώτο και έτσι του έχω ιδιαίτερη αδυναμία…Τρομερή μίξη! Όλα τα όργανα συμπρωταγωνιστούν και ακολουθεί δυναμική κλιμάκωση με solo. Το “A Human Nature” με λιγοστούς στίχους, είναι άκρως ατμοσφαιρικό, ενώ εδώ τα θέματα της κιθάρας μου έφεραν στο μυαλό τους Naxatras.Και τι αλλαγή στο τέλος…

“Fervor”: Ψυχεδελικό έπος, heavy riff, ερωτικό (!) κουπλέ και πάλι headbanging! Ακολουθεί το “North” ένα doomy-fuzz κομμάτι, instrumental στο μεγαλύτερο μέρος του, με επικό feeling. “Island” και “Thinker’s Cave” κουβαλάνε φαντασία, είναι ατμοσφαιρικά και πορωτικά συνάμα. Στο τελευταίο αισθητή και η παρουσία των πνευστών, που είναι απολύτως ταιριαστά και “βαραίνουν” το αποτέλεσμα.

Οι Isla Fortuna κυκλοφόρησαν ένα καλοδουλεμένο, χορταστικό ντεμπούτο, που αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα. Σαφές όραμα και συμπαγές αποτέλεσμα. Η heavy stoner δισκογραφία γίνεται πλουσιότερη με το “Verity”. Ακούστε το! 

 ΥΓ. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ…και ναι το τμήμα μνήμης δούλεψε τελικά. Το “II” (2010) των Σουηδών Asteroid είναι αυτό που χαράζει σπουδαία και καινοτόμο μουσική πορεία, μαζί με το “Verity”.  

Ημερομηνία: 07.01.2018

Band Fb link: https://www.facebook.com/Islafortunaband/  

Naxatras, The Steams @ 6.4.2019 Gagarin

Το περίμενα πως και πως. Δύο σπουδαίες Ελληνικές μπάντες, που αντιπροσωπεύουν ακριβώς το μουσικό μου γούστο, θα συναντιόνταν στην σκηνή του Gagarin το Σάββατο 6 Απρίλη. Το heavy – εγκεφαλικό stoner των καταξιωμένων Naxatras με το Volcanic rock των ραγδαίως ανερχόμενων The Steams. 

Εννιά και τέταρτο σε ένα Sold out , ήδη ιδρωμένο Gagarin, οι The Steams με έκδηλο τον ενθουσιασμό τους για την συγκεκριμένη εμφάνιση (ευχαρίστησαν τουλάχιστον 3 φορές τους Naxatras), έδειξαν από την πρώτη στιγμή , από το πρώτο κιόλας κομμάτι ότι θα ξεσπάσουν!

Και καλά εγώ που μέσα σε 8 μήνες τους έχω δει 5 φορές (στατιστικά έχω ανάγκη από μια live εμφάνιση τους ανά 1 ½ μήνα για να την βγάζω καθαρή…), αλλά ένα σημαντικό μέρος του νεανικού κοινού που δεν τους γνώριζε, έπαθε σοκ και χειροκροτούσε φωνασκώντας μετά από κάθε τραγούδι αλλά και σε κάθε παύση (ήρεμες στιγμές κάποιων συνθέσεων), και γενικότερα σε κάθε ευκαιρία! Η ψαρωτική εισαγωγή του “Black Sand”, η κόλαση του “The Drought”, το αγαπησιάρικο “Ever Lasting”, το νέο μου κόλλημα το παλιότερο “Feed” και κλείσιμο με “Ephemeral Joys”. 

Φυσικά δεν έλειψε και το “Harvest” σήμα κατατεθέν του γκρουπ. Ο Πάνος το έχει πάει αλλού με τα φωνητικά του, ο Αντρέας μετατρέπει την σκηνή σε χορευτική πίστα, ο Alex παίρνει όλο και πιο πολλά μέτρα στην σκηνή, ενώ ο Gustav παίζει πλέον το μισό σετ όρθιος (!!!) βασανίζοντας τα δέρματα των τυμπάνων του! Άλλη μια καταπληκτική εμφάνιση, που την καταευχαριστήθηκαν και σίγουρα κέρδισαν πολλούς νέους φίλους! Αποχώρησαν εν μέσω γενικού ενθουσιασμού!

22:30 περίπου οι Naxatras, δηλαδή οι τρεις Βορειοελλαδίτες psychedelic-space rockers που ετοιμάζονται (αν δεν κάνω λάθος) για την Τρίτη Ευρωπαϊκή τους περιοδεία, πάτησαν στην σκηνή. Το κλίμα άλλαξε, τα πράγματα σοβάρεψαν. Απλοί, αφοσιωμένοι στο μουσικό κομμάτι και μόνο (οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει rock σταριλίκι), έδωσαν ένα μαγικό, ταξιδιάρικο live, με καπνούς και ψυχεδελικά σχέδια να προσδίδουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ξεχώρισα τα “On the silver line” και “You won’t be left alone”, από το εξαιρετικό “III”, ενώ αυτή την φορά περίμενα με ανυπομονησία το “Waves”. Φινάλε με “I am the beyonder” και “The great attractor” όπου και έγινε ο αναμενόμενος χαμός! Είναι απορίας άξιο και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο ενθαρρυντικό για την νεολαία του σήμερα (γεμάτο 20άρηδες το Gagarin, σε καμμία περίπτωση ο Μ.Ο. άνω των 25), που υποστηρίζει και παρακολουθεί την καλή εγχώρια rock. Κινητά δεν σηκώθηκαν, προσήλωση στην μουσική (χωρίς βαβούρα), και αγάπη προς την μπάντα.

Ότι δίνεις θα πάρεις. Και οι Naxatras γράφουν και παίζουν το ποιοτικότερο space-stoner στην Ελλάδα (και όχι μόνο) και σε καμμία περίπτωση δεν το έχουν πάρει πάνω τους. Αυτό μετράει και εκτιμάται.

Nick Waterhouse, George Zervos @ 30.3.2019 Fuzz Club

Είναι γνωστή η σχέση που έχει δημιουργήσει ο Nick Waterhouse με το Ελληνικό κοινό , που τον στηρίζει από την πρώτη στιγμή. Αν δεν κάνω λάθος, αυτή θα ήταν η τέταρτη φορά που θα επισκεπτόταν την χώρα μας, και όπως αναμενόταν 2 μέρες πριν την διεξαγωγή της συναυλίας, ανακοινώθηκε το Sold Out. Ασφυκτικό Sold out θα έλεγα, ήδη από το set του πολύ καλού George Zervos που είχε το ρόλο του support με την μπάντα του. Με την ροκαμπιλάδικη μουσική του να περιλαμβάνει μπόλικα ξεσπάσματα, και ένα καλοστημένο ύφος από παλιές δεκαετίες (βλ.Elvis), παρουσίασε τραγούδια από το ντεμπούτο του “For your love” αλλά και νέα τραγούδια. Κρατάω την κομματάρα “Saw Red”, το ομώνυμο-western influenced «For your love”, καθώς και το νέο «My life in her hands” (αφιερωμένο προφανώς στις γυναίκες όλου του κόσμου). Γεγονός πως κατάφερε να στήσει ένα μικρό πάρτι και να ζεστάνει επιτυχώς το κοινό. 

Δυνατό ξεκίνημα λοιπόν και έτσι στις 22:15 θα περνάγαμε στο κυρίως πιάτο. Ο Nick Waterhouse η τεράστια αυτή μορφή που γράφει και παίζει rock’n’roll και soul κατευθείαν από τα ‘50s και ‘60s, ήταν για άλλη μια φορά καταπληκτικός. Με ένα set list μοιρασμένο στις 4 δουλειές του, με σαφή προτεραιότητα στο πρόσφατο ομώνυμο άλμπουμ του αλλά και το θρυλικό ντεμπούτο το του “Time’s all gone”. “Song for winners”, “Dead Room”, “Say I wanna know” (αγαπημένο του Ελληνικού ραδιοφώνου), “Katchi” (όλο το Fuzz τραγούδησε “All night loooong”), “This is a game”, “(If) You want trouble”, μας έκαναν να χορεύουμε απολαμβάνοντας μια κεφάτη και αλάνθαστη μπάντα! Ο ίδιος ζητάει παλαμάκια και αναφωνεί με την ένθερμη ανταπόκριση “Feeeels good….”, φτιαγμένος για να ρίχνει τις πενιές του, ενώ ήδη από το τρίτο τραγούδι ενημερώνει ότι μετά το τέλος της εμφάνισης θα υπογράψει τα πάντα και θα φωτογραφηθεί με όλους! Το γνωρίζω από την προηγούμενη φορά, το εννοεί…με όλους!

Με μια κάπως πιο βαριά προσέγγιση από το σαξόφωνο (παιγμένο από την queen του όπως την παρουσίασε), το πιάνο πολλές φορές να πρωταγωνιστεί, φοβερά γυναικεία φωνητικά (η Κυρία τον συνόδευε και την εμφάνιση του 2017), και ένα νεαρό ανεβαστικό British rhythm section, το συγκρότημα του Nick Waterhouse ήταν φανερά ενθουσιασμένο που έπαιζε σε ένα γεμάτο venue!

Το encore επιφύλασσε μια χαλαρή (“Raina”) στιγμή και ένα συγκινητικό φινάλε. Το «L.A. Turnaround” ήταν συγκλονιστικό αφού πρέπει να το τραγούδησαν και οι κοπέλες στον προθάλαμο που έκαναν προώθηση γνωστού ποτού. Παράπονο κανένα.

Η μόνη μη θετική σκέψη συγκρίνοντας και μόνο με την εμφάνιση του 2017 (θυμηθείτε εδώ), είναι ότι ήταν ένα κλικ πιο επαγγελματίας σε σχέση με τους αυτοσχεδιασμούς (που ούτε τώρα έλειψαν) και το feeling που εξέπεμπε τότε.

Σε κάθε περίπτωση η βραδιά, ειδικά για όσους τον είδαν πρώτη φορά, θα μείνει αξέχαστη!