The raid: Redemption (2011) Action Thriller

The raid:Redemption

Η καλύτερη ταινία δράσης της δεκαετίας. Να το δεχτώ, χωρίς να είμαι φαν αυτών των ταινιών. Η καλύτερη ταινία δράσης της δεκαετίας που σαρώνει τα βραβεία (στα φεστιβάλ Δουβλίνου και Toronto μεταξύ άλλων), να το δεχτώ. Άμα τε να δεχτώ ότι είναι σκηνοθετημένη από Ουαλό νεαρό (Gareth Evans) με μόλις άλλες δύο ταινίες στο ενεργητικό του. Σε όλα τα παραπάνω λοιπόν προσθέστε ότι η χώρα προέλευσης της ταινίας είναι η Ινδονησία και έτσι λοιπόν δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να το δω, για να το πιστέψω.

Η υπόθεση απλή. Νεαρός αστυνομικός, μάστορας στις πολεμικές τέχνες, είναι μέλος επίλεκτης αστυνομικής καταδρομικής ομάδας (SWAT). Στόχος της ομάδας αυτής ο Tama, ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών της χώρας, με το δικό του στρατό και το δικό του κτίριο. Η ομάδα έχει σκοπό να το αιφνιδιάσει και να τον συλλάβει με κάθε κόστος μέσα στην έδρα του. Όμως, το κτίριο είναι στην κυριολεξία δικό του, αφού η πλειοψηφία των ενοίκων είναι μέλη της συμμορίας του ή χρήστες ναρκωτικών, πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε. Η ομάδα θα παγιδευτεί στο κτίριο και η δράση απογειώνεται σε μια ταινία που όμοιά της δεν έχετε ξαναδεί.

Η διαφορετικότητά της σε σχέση με παρόμοιες ταινίες του είδους (Steven Segal, Jason Statham και λοιποί σφαλιαρο-ειδήμονες) είναι ότι πρωτίστως είναι σκηνοθετημένη ως θρίλερ ακόμη και ως ταινία τρόμου στο σύνολό της. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και η φωτογραφία, καθώς και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Οι ανορθόδοξες λήψεις, το μοντάζ, όλα προκαλούν φόβο και πανικό.

Οι σκηνές δράσεις (εκεί που πέφτει το πολύ ξύλο μεταξύ 2, 3 ή και περισσοτέρων αντιπάλων) είναι αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες. Παρόλο που όπως συνηθίζεται η ανταλλαγή χτυπημάτων γίνεται με την ταχύτητα του φωτός, το μοντάζ και η σκηνοθεσία βοηθούν στο να προλαβαίνουμε να δούμε και να «νιώσουμε» κάθε κλωτσομπουνίδι που πέφτει. Σε αυτό βοηθάει και η ευρηματικότητα των χτυπημάτων που ανταλλάσσονται και τα πολύ καλά ηχητικά εφέ. Ακόμη και η τελική σκηνή, παρόλο που είναι λίγο παρατραβηγμένη σε διάρκεια, δεν γίνεται βαρετή.

Το όλο εγχείρημα, περιλαμβάνει στο σενάριο ανατροπές (δεν υπάρχει κανένα είδος ή υποείδος ταινιών πλέον χωρίς ανατροπές, ακόμη και οι κωμωδίες), καθώς και λίγο δράμα.

Ε ναι, εντέλει είναι η καλύτερη ταινία δράσης των τελευταίων ετών και μάλιστα με ολοδικό της χαρακτήρα που σίγουρα θα αποτελέσει αντικείμενο μίμησης και σίγουρα θα γίνει  remake.

Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.

"Tsumetai Nettaigyo" Cold Fish (2010) Horror drama

Cold fish

Σημείωση: Ακατάλληλο κάτω των 18!

Έως και πρόσφατα που κατάφερα να παρακολουθήσω το Cold Fish, είχα φτιάξει μια μίνι προσωπική νοσηρή (αρρωστημένη, extreme πείτε το όπως θέλετε), λίστα με τα “Inside”, “Calvaire” και τα Hellraiser I και II.

Το Cold Fish προστέθηκε σε αυτές τις ταινίες και σας προ(σ)καλεί να το παρακολουθήσετε.

Ο χαμηλών τόνων Syamoto θα βρεθεί υπόχρεος στον Murata όταν ο δεύτερος θα μεσολαβήσει για να αφεθεί ελεύθερη η έφηβη κόρη του πρώτου, η οποία σε μια κακή στιγμή θα κλέψει από ένα κατάστημα. Αν ήταν απλά μια κακή στιγμή, δεν είναι τόσο σίγουρο αφού μισεί θανάσιμα την σέξι μητριά της και τα οικογενειακά προβλήματα είναι έντονα. Ο Syamoto δεν έχει τον έλεγχο της οικογένειάς του και της ζωής του. Ζει μια μονίμως προβληματική καθημερινότητα και η εμφάνιση του Murata στη ζωή των τριών τους αρχικά μόνο σαν μεγάλη τύχη μπορεί να εκληφθεί. Ενώ ο ίδιος έχει μαγαζί με ενυδρεία, ο Murata είναι ιδιοκτήτης αλυσίδας με ενυδρεία και σπάνια εξωτικά ψάρια. Είναι όμως ο Murata αυτό που φαίνεται; Και στο κάτω κάτω πόσα μπορεί να κρύβει αυτός και η σέξι (άλλη μια!) ερωμένη του; Πάρα πολλά σε αυτή τη διεστραμμένη ιστορία τρόμου. Ο Syamoto εκτός από βοήθεια για την κόρη του, θα δεχθεί και επαγγελματική πρόταση συνεργασίας, και η κόλαση θα ανοίξει τις πύλες της…

Το υπερβολικό παίξιμο των ηθοποιών, οι δυνατές φωνές και ειδικότερα ο Murata δίνουν την αίσθηση ότι ο πρωταγωνιστής μας ζει μια φάρσα και ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί ο παρουσιαστής κάποιας ανάλογης εκπομπής να του δείξει την κάμερα! Σε αυτό βοηθάει και η ντοκιμαντερίστικη  και ωμή σκηνοθεσία του Shion Sono.

Το κλίμα στην ταινία περνάει από το θρίλερ με serial killer, σε μαύρη κωμωδία, σε gore, σε δράμα… Η αφήγηση είναι απλή και κατανοητή και οι ρυθμοί αργοί (ειδικά στο πρώτο μέρος).

Τα πάντα όμως εκφράζονται μέσω της υπερβολής και αν αφαιρέσουμε το αίμα και τη βία, αυτό που απομένει είναι μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης. Ο Syamoto θα ξεγυμνωθεί, θα εξευτελιστεί και θα αναγεννηθεί.

Η ταινία είναι εξαιρετικά δυνατή στην παρακολούθηση (πολύ gore) και δεν συνίσταται σε ανυποψίαστους.

Ειδικότερα το δεύτερο μέρος καθώς και όλη η αίσθηση σέξι σαπίλας (!!) και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι για όλους.

Τρομακτικό, ενοχλητικό, ανήθικο, σχεδόν αδύνατο να παρακολουθηθεί. Αν είστε fan μην το χάσετε.

Gone girl (2014) Thriller Mystery

Gone girl

Παρακολουθώ τον Fincher, τον Aronofsky και τον Burton από την αρχή της καριέρας τους.

Ο Aronofsky, με μια αψεγάδιαστη πεντάδα  ταινιών με έκανε να ψάχνομαι για το τι ακριβώς ήθελε να κάνει με το "Noah". Συγχωρείται λόγω πρότερου έντιμου βίου και παραμένει υψηλά στους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ο Tim Burton έχει μαλακώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια για τα γούστα μου και από ότι φαίνεται το πρόσφατο “Big eyes” δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη.

Ο Fincher μπορεί να εμπορευματοποιήθηκε, μπορεί να έκανε το συμπαθητικό “Benjamin Button” για το πολυπόθητο αγαλματάκι, όμως αποτελεί σταθερή αξία, συναρπαστικών δημιουργιών. Από το “Seven” στο “The Social Network” και από το “Fight Club” στο “Zodiac”, το όνομά του αποτελεί εγγύηση για πολλά εισιτήρια αλλά και για ποιότητα.

Με το “Gone Girl” κάνει την καλύτερη ταινία του 2014, αποσπά την εκπληκτική ερμηνεία της Rosamund Pike και δίνει (όπως είχε κάνει και με το "Seven") άλλο ένα σταθμό στην ιστορία των thriller, αξιοποιώντας ένα μυθιστόρημα της Gillian Flynn (δεν το έχω διαβάσει αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ καλό).

Ο Nick και η Amy ζούνε ένα προβληματικό γάμο. Έντονες προσωπικότητες και οι δυο, ερωτεύθηκαν, παντρεύτηκαν και πλέον το ξεπέρασαν… Στην 5η επέτειο του γάμου τους, η Amy εξαφανίζεται. Έτσι ξεκινάει ένα καρναβάλι των μέσων μαζικής ενημέρωσης για την εξαφάνιση της πολυαγαπημένης συγγραφέως παιδικών βιβλίων Amy, ενώ όλες οι υποψίες θα πέσουν στον Nick.

Το “Gone Girl” έχει όλο το πακέτο! Είναι από τις ταινίες που σε κρατάνε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (κυριολεκτικά). Ο Fincher δημιουργεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα όπως μόνο αυτός ξέρει αλλά έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Ένα οσκαρικό-υποδειγματικό σενάριο.

Οι διάλογοι είναι μαχαίρια στην καρδιά, οι αποκαλύψεις διεστραμμένες και οι χαρακτήρες αναλύονται σε βάθος.

Στο “Gone Girl” ο Fincher δεν αστειεύεται και κάνει μια ταινία πάνω στις λεπτομέρειες. Όχι για το τέλειο έγκλημα και ούτε για τον τέλειο γάμο. Εξάλλου, κανένα από τα δύο δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Fincher αναλύει τις λεπτομέρειες του «φαίνεσθαι» και του «είναι», της πραγματικότητας πίσω από τις μάσκες που δεν θέλεις να αποδεχθείς.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν…