Φοίβος Δεληβοριάς 18/4/2015 στο Σταυρό του Νότου ή αλλιώς Ο Μπάσταρδος Γιος

Τον Δεληβοριά τον είδα ζωντανά πριν από 10 χρόνια περίπου στο “Στον Αέρα” στην Πετρούπολη χάρη σε μια φίλη φαν που μας έκανε την έξοδο για τα γενέθλιά της. Μέχρι τότε άκουγα τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Μετά από αυτό το live έχουν ακολουθήσει αρκετά άλλα αφού είναι από τους καλλιτέχνες που αν δεν τον δεις επί σκηνής δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλός είναι.

Έτσι λοιπόν φέτος βρεθήκαμε στο Σταυρό του Νότου για να γιορτάσουμε μαζί του τα 25 χρόνια του στη μουσική σκηνή στην πρώτη από τις δυο του παραστάσεις.

Στις 11.15 αφού γέμισε το μαγαζί βγήκε ο Φοίβος με τους τρεις εξαιρετικούς μουσικούς που τον συνόδευαν, ξεκινώντας το πρόγραμμα με το “Αφού δε μ’αγαπάς” συνεχίζοντας σε χαμηλούς τόνους μέχρι το διάλειμμα στις 12.30. Το δεύτερο πρόγραμμα ήταν σε πιο δυνατούς ρυθμούς.

 Ακούστηκαν όλα τα αγαπημένα τραγούδια με τον “Καθρέφτη”, την “Μπόσα Νόβα του Ησαΐα” που όπως μας εκμυστηρεύτηκε είναι και το αγαπημένο του, “Αυτή που περνάει”, “Το Διπλοπαντρεμένος”, “Τρένο στην κορυφογραμμή” και άλλα πολλά με έναν Φοίβο να τα δίνει όλα, να περπατάει τραγουδώντας ανάμεσα στο κοινό διαχυτικός, ακόμα και να τον ραίνουν με κουκλάκια στο “Εγώ κι ο Πουφ” αλλά και νέα του τραγούδια. Το δεύτερο μέρος έκλεισε με μια διασκευή του “Ghost Busters” σε “Γιος Μπάσταρδο” παρουσιάζοντάς μας για μια ακόμα φορά τους μουσικούς συνεργάτες του.

Το τρίτο μέρος όμως ήταν η μεγάλη έκπληξη για όλους μας. Όταν ο Φοίβος βγήκε στη σκηνή με μόνη του συνοδεία την κιθάρα του για να μας παίξει το “Ελεφαντάκι”, το "Ένας ίσον κανένας" παρέα με τα παιδιά από τη Συντεχνία Γέλιου που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το live, από τη θεατρική παράσταση Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης για την οποία έγραψε τη μουσική ο Φοίβος, την εκπληκτική εκτέλεση του Στη “Ντισκοτέκ” μαζί με τον Δημήτρη Μεντζέλο (!) ακόμα και το “Ανέβηκα στην Πιπεριά”. Σε όλη τη διάρκεια του Live δεν έλειψαν οι αγαπημένες διηγήσεις του με τον μοναδικό τρόπο που τον χαρακτηρίζει και με το κοινό να τις ζητάει και να συμμετέχει.

Στις 3.00 που φύγαμε λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, το πρόγραμμα συνέχιζε κανονικά με αμείωτο κέφι και διάθεση. 

«Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια
κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά
κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια
και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά»

Μέχρι την επόμενη φορά που θα μας ταξιδέψει…

Κείμενο: Soulcat

Φωτογραφίες: Ελένη

AC/DC - Rock or bust (2014) Hard rock

 Rock or bust

Οι AC/DC είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν κακό δίσκο. Ακόμη και τα “Flick of the Switch” και “Fly on the Wall” (των δύσκολων χρόνων που ακολούθησαν το “Back in Black”) στα δικά μου αυτιά είναι υπέροχα και μοναδικά, άσχετα αν θεωρούνται κατά πολύ κατώτερα από την πλειοψηφία των κυκλοφοριών τους.

Με το “Black Ice” του 2008 είχα κατενθουσιαστεί! Άλλη μια δισκάρα προστέθηκε στον κατάλογό τους.

Με το “Rock or Bust”, ομολογώ πως τα χρειάστηκα. Οι AC/DC δεν είναι πια αυτοί που ξέραμε. Λείπει ο αρχηγός, Malcolm Young, έχοντας υποκύψει στην άνοια που του επιτέθηκε από το 2008! Και όχι μόνο αυτό αλλά ο Phil Rudd, για δεύτερη φορά στην ιστορία της μπάντας, χάνει το έλεγχο και βρίσκεται μπλεγμένος, κατηγορούμενος για το ότι έβαλε να σκοτώσουν (η πρώτη φορά ήταν τα drugs φυσικά).

Οι δυο απουσίες δεν συγκρίνονται φυσικά. Ο Malcolm ήταν ο δημιουργός των riff και θα παραμείνει πάντα η κινητήριος δύναμη, η ήρεμη δύναμη που οδηγούσε το τραίνο των AC/DC. Οπότε, η απορία είναι κατά πόσο ο δίσκος αυτός άξιζε να δημιουργηθεί. Μπορούν οι AC/DC να προσφέρουν εν έτει 2014; Και αν ναι, είναι δίκαιο να γίνουν οι συγκρίσεις με το παρελθόν;

Φυσικά και δεν είναι κακός ο δίσκος, όμως και μόνο βλέποντας κάποιος τις διάρκειες των κομματιών, εύκολα διαπιστώνει ότι πρόκειται για ιδέες και riff κάτω του υψηλού στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει. Τραγούδια των τριών λεπτών (ή και μικρότερα!) πρέπει να είναι πολύ καλογραμμένα για να αντέξουν στο χρόνο. Το “Rock or Bust” έχει τέτοια κομμάτια. Είναι όμως η μειοψηφία. Η πλειοψηφία έχει συμπαθητικά riff, καλογυαλισμένα δεύτερα φωνητικά και μια mainstream κατεύθυνση.

Ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ υψηλά στις προτιμήσεις των οπαδών. Στα θετικά, ο Brian Johnson είναι σε εξαιρετική φόρμα και ο Stevie Young (που αντικαθιστά τον Malcolm) τα πάει μια χαρά.

Όπως πάντα το άλμπουμ θα γίνει η αφορμή για νέα παγκόσμια περιοδεία, ας ελπίσουμε πάλι και από τα μέρη μας…

Μέχρι εδώ καλά, όλα τα παραπάνω τα είχα γράψει ακούγοντας το δίσκο. Στη συνέχεια διάβασα συνεντεύξεις των Brian Johnson και Angus Young καθώς και ανακοινώσεις για την πορεία της υγείας του Malcolm τα τελευταία χρόνια και συνοπτικά σας τα παρουσιάζω παρακάτω.

Τα πρώτα δείγματα της άνοιας είχαν εμφανιστεί στον Malcolm από το 2008. Προσπάθησε πολύ για να ξαναμάθει τα τραγούδια που ο ίδιος είχε γράψει και να βγουν στην υπερεπιτυχημένη (πλην ΟΑΚΑ) παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε το “ Black Ice”. Με το πέρας της περιοδείας διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα και υπεβλήθη σε επιτυχημένη εγχείρηση. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε επέμβαση στην καρδιά, λόγω  σοβαρών προβλημάτων.

Εντέλει, η άνοια τον λύγισε. Μέχρι να το κάνει όμως και όσο ακόμη είχε αίσθηση της πραγματικότητας γύρω του, το μόνο που έλεγε ήταν «προχωράμε». Και μετά που ήξερε ότι δεν υπάρχει επιστροφή, είπε στον Angus “Keep making music”.

Τσάμπα η παραπάνω κριτική, τσάμπα οι συγκρίσεις. Ο αρχηγός είπε «Προχωράμε». Μετά από όλα όσα τράβηξε: «Προχωράμε».

Οπότε Play Ball και μακάρι να τους αποθεώσουμε για δεύτερη φορά στη χώρα μας!

Ταξίδι στα 80΄s No 2 (The sequel)

1.    E.T. (1982) Sci-fi, Family

Αν ήσουν 10 όταν βγήκε ή κοντά σε αυτή την ηλικία, το θεωρείς για πάντα ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης. Αξέχαστος συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας και ταινίας για όλη την οικογένεια. Όπως και στο “Goonies”, του πρώτου αφιερώματος, είχα μείνει και για την επόμενη προβολή στην αίθουσα.

Δείτε το τρέιλερ 

2.    The Princess Bride (1987) Adventure , Fantasy

Ένα διαμάντι των 80s, που έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει. Για μεγάλο χρονικό διάστημα αποτελούσε την καλύτερη πρώτη ώρα που είχα δει ποτέ. Δεν τα χαλάει μετά, απλώς η πρώτη ώρα είναι εντυπωσιακή και με πολύ καλό ρυθμό. Προσέξτε το σερί του σκηνοθέτη Rob Reiner εκείνη την εποχή και δείτε τα όλα!

Δείτε το τρέιλερ 

3.    The Abyss (1989) Sci-fi, Adventure

Παραγνωρισμένη και υποτιμημένη περιπετειάρα με φοβερά εφέ που στη συνέχεια επαναχρησιμοποιήθηκαν στο Terminator 2. Η επιδρομή της βιντεοκασέτας δεν είχε αφήσει τίποτα όρθιο το ’89 και έτσι στο Ideal, ήμασταν 20 άτομα την δεύτερη εβδομάδα προβολής.

Δείτε το τρέιλερ 

4.    Who Framed Roger Rabbit (1988) Animation, Comedy

Το Who Framed Roger Rabbit είναι μια κατηγορία από μόνο του. Συνδυασμός ηθοποιών και κινουμένων σχεδίων, βλέπεται και σήμερα ως αξιοπερίεργο αλλά και ως η βάση για μετέπειτα παρόμοιες προσπάθειες.

Δείτε το τρέιλερ 

5.    Poltergeist (1982) Horror

Όχι ακριβώς ταινία τρόμου με την κλασική έννοια του όρου, αφού το μαγικό άγγιγμα του Spielberg στην παραγωγή (και σενάριο) του έδωσε τον απαραίτητο οικογενειακό (family above all) τόνο που τόσο πολύ του (και μας) αρέσει. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και τα εφέ «προχώ» για την εποχή τους.

Δείτε το τρέιλερ 

6.    Predator (1989) Action, Sci-fi, Thriller

Λόγω της τρέλας που επικρατούσε τότε με τον Schwarzenegger, αρνιόμουν πεισματικά να παρακολουθήσω τον Κυνηγό. Δεν μπορούσες να μου βγάλεις από το μυαλό ότι θα είναι κάτι σαν το “Commando” και το “Rambo”. Μου είχε μπει και έτσι την πάτησα. Όταν πολλά χρόνια αργότερα νοίκιασα το Νο2 (αφού δεν έπαιζε ο Arnie), την ημέρα που το επέστρεψα, πήρα αυτή τη δυνατή περιπέτεια και την είδα κάμποσες φορές για να αναπληρώσω και να την εμπεδώσω. Σχολή…

Δείτε το τρέιλερ 

7.    Roxanne (1987) Comedy

Και μόνο για τη στιγμή που ο Steve Martin επιτίθεται φραστικά στον αντίζηλό του, σε έναν μπαρόβιο διαγωνισμό ατάκας, αξίζει να δείτε αυτή την αντιπροσωπευτική 80s κωμωδία. Ο Steve Martin δίνει ρέστα, εξάλλου ήταν η δεκαετία του, σε αυτή τη μοντέρνα εκδοχή του Σιρανό Ντε Μπερζεράκ.

Δείτε το τρέιλερ 

8.    The Fly (1986) Horror

Αγαπημένος, mainstream (ο θεός να τον κάνει) Cronenberg. Όλες οι εμμονές του και οι μεταλλάξεις του ανθρώπινου σώματος είναι εδώ, μαζί με ένα Jeff Goldblum (ιδιαίτερη φυσιογνωμία) να αποδίδει τα μέγιστα.

Δείτε τι τρέιλερ 

9.    Ferris Bueller's Day Off (1986) Comedy

Αξιοπρεπέστατη δραμεντί, χωρίς τις εξωφρενικότητες παρόμοιων ταινιών της εποχής. Ο συμπαθέστατος Matthew Broderick έπαιζε παντού (Glory, Godzilla κτλ), όμως αυτός ο ρόλος του ταίριαζε γάντι.

Δείτε το τρέιλερ 

10.  Cult Alert Krull (1983) Adventure, Fantasy

Επική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, με εξωγήινους εισβολείς, πριγκίπισσες, μάγισσες, λέιζερ εποχής και μετακινούμενα κάστρα (ω ναι!). Τα εφέ μοναδικά και ένα συνολικό αποτέλεσμα που σπάει τα cultόμετρα της δεκαετίας.

Ακριβώς στην ίδια κατηγορία με το Flash Gordon. Το προτείνω ανεπιφύλακτα και ως ένα διασκεδαστικότατο αλλά φυσικά φτωχότερο «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» της εποχής. Τουλάχιστον έτσι θα το έχω πάντα στο μυαλό μου αφού το είδα 11 μόλις ετών. Και αν δεν πειστήκατε ακόμη ο κακός λέγεται “The Beast” και οι φρουροί του “Slayers”.

Δείτε το τρέιλερ