Σημειώστε
την ημερομηνία της 24ης Γενάρη 2015. Είναι η έναρξη ενός μακρόχρονου
συναυλιακού ταξιδιού. Οι Blues
Pills θα είναι σύντομα πάλι εδώ και ξανά και
ξανά. Και εμείς εκεί για να γεμίζουμε τους χώρους που θα παίζουν.
Βροχερό
το Σάββατο, και χωρίς καμιά ταλαιπωρία μπαίνουμε στο Gagarin που πρόκειται να υποδεχτεί το
πολυαναμενόμενο live
των Blues Pills για πρώτη φορά στη χώρα μας. Κόσμος από
όλες τις ηλικίες είχε ήδη γεμίσει ικανοποιητικά το club, όταν οι Soundruck που ανέλαβαν να μας ζεστάνουν, βγήκαν
στη σκηνή. Ακριβώς στις 21:30, σύμφωνα με το πρόγραμμα και για τα επόμενα
περίπου 35 λεπτά, έπαιξαν hard
rock με southern επιρροές. Μέτριος ήχος, αλλά ζεστή
σκηνική παρουσία (υπάρχει εμπειρία…). Τα τραγούδια τους είναι τίμια αλλά η
τελική εντύπωση που σου αφήνουν είναι ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει χωρίς όμως να
τα ξεχώρισες. Όπως και να χει ήταν ότι πρέπει για αρχή και ανταπεξήλθαν στο
ρόλο του πρώτου support,
κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου. Απλά λιγότερο καπνό την επόμενη φορά guys.
Οι
Big Nose Attack έκαναν την επίθεσή τους (το λέει και
το όνομα!) σε ένα γεμάτο μαγαζί. Αρκετός κόσμος δεν γνώριζε ότι πρόκειται για
δίδυμο, αλλά ακόμη και όταν το κατάλαβε απορούσε πως είχαν τέτοιο ήχο. Απέδωσαν
το εξαιρετικό Blues
rock τους με έναν εκκωφαντικό τρόπο και
τρομακτικά συντονισμένη απόδοση. Οι Little Tony (Drums) και Boogieman (vocals, guitar) όπως και όταν τους είχα δει support στους Blue Oyster Cult σε κερδίζουν από το πρώτο κομμάτι. Είναι
ξεκάθαρο ότι παίζουν για την πάρτη τους και αυτό φαίνεται στη σκηνή από τα
πρώτα δευτερόλεπτα. Κυλάει μέσα τους ο ρυθμός των blues αλλά αυτή τη φορά και ο progressive rock αυτοσχεδιασμός. Η 10λεπτη διασκευή του
“Wild Cherry” προκάλεσε το σχόλιο θεατή: “Παίξτε
όλο το βράδυ”. Μόνο εάν βρεθείτε στο επόμενο live τους που εύχομαι να είναι το δικό τους
headline
στο χώρο, θα καταλάβετε
και θα ακούσετε τα μπάσα (!) και τα πλήκτρα (?) να ξεπηδούν από την κιθάρα του Boogieman και θα απολαύσετε το κολασμένο παίξιμο
του Little Tony. Καλοί οι White Stripes και καλύτεροι οι The black keys αλλά εδώ έχουμε κάτι πολύ σπουδαίο! Μπράβο
στα παιδιά!!
Μετά το 45λεπτο των Μεγάλων Μυτών, οι Blues Pills έκαναν την εμφάνισή τους
για να μας αποτελειώσουν. Από το πρώτο “High Class Woman” φάνηκε ότι η εμφάνισή τους
για πρώτη φορά στην Ελλάδα ήταν πολυαναμενόμενη και για αυτούς. Ένα πρόβλημα
στον ενισχυτή και η κιθάρα χάθηκε για το μισό της διάρκειας του κομματιού και όμως
ο κόσμος τραγούδησε και χειροκρότησε σαν να έβλεπε τους Rolling Stones. Είναι πλέον γεγονός. Εδώ
υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Η Elin Larsson μετά από κάθε κομμάτι μας ευχαριστεί, πίνει στην
υγειά μας και στην κυριολεξία γεμίζει τη σκηνή με το head banging του πλούσιου ξανθού
μαλλιού της. Οι υπόλοιποι σοβαροί και παικτικά ακριβείς (όσο δεν παίρνει) με τον
νεοφερμένο ντράμερ Andre Kvarnstrom να δίνει ώθηση και
ταχύτητα στην απόδοση των κομματιών. Η ιδανική
βάση, το μπάσο δηλαδή του ιδρυτικού μέλους Zack Anderson και ο δυναμικός αλλά και διακριτικός συνάμα
ήχος της κιθάρας του Dorian Sorriaux, λειτούργησαν μέχρι τέλους. Με τη σειρά που παίχτηκαν
ακολούθησαν τα “Aint no change”, “Dig in”, “No hope left for me”, “The time is now/Astralplane” και “Bliss” με την ίδια αποθεωτική σχέση να συνεχίζεται
εκατέρωθεν.
Και
κάπου εκεί σημειώθηκε ένα σπάνιο σερί σε συναυλία. Ξεκίνησε με την διασκευή στο
«Elements
and Things» του Tony Joe White όπου σου σηκωνότανε η τρίχα, σχεδόν
νιώθοντας τους κεραυνούς και τις αστραπές. Εξαίσια διασκευή, όπου ο Γάλλος
κιθαρίστας ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Τόσο καλή η εκτέλεση που σχεδόν είχα
ξεχάσει το “Devil
Man”. Στο γνωστότερο
(όχι αδίκως) κομμάτι τους, πραγματικά “κάηκε το πελεκούδι” και ο κόσμος
βροντοφώναξε “Hey
Devil Man” στο πρόσταγμα της Elin με όλη του τη δύναμη. Επόμενο και
τελευταίο του κανονικού σετ το προσωπικά αγαπημένο μου “Little Sun” όπου χάθηκε η μπάλα. Συγκινητική ερμηνεία
κατάθεση ψυχής από την Elin,
σε ένα τραγούδι γραμμένο για τον/την best friend της. Ιδανικό κλείσιμο με ένα σπουδαίο
τραγούδι, και μια συναυλιακή στιγμή που ο γράφων κατατάσσει στις σημαντικότερες
που έχει παρακολουθήσει.
Encore με το “Black Smoke” που με τις εναλλαγές του,
συμπεριλαμβάνει όλα όσα είναι οι Blues Pills. Διάβασα ότι υπήρξε λίγη γκρίνια για
τη μικρή διάρκεια του set
(70 λεπτά) και την
απουσία του “The
river” και ότι
έδωσαν το δικαίωμα.
Μετά
από τέτοια θυελλώδη παρουσία και με μόνο ένα δίσκο στο ενεργητικό τους, δεν έχω
κανένα απολύτως παράπονο. Θα το παίξουν σύντομα εξάλλου, στην επόμενη εμφάνιση.
Σχεδόν αμέσως μετά υπέγραψαν αυτόγραφα στο μισό Gagarin και φωτογραφήθηκαν με το άλλο μισό,
όντως απολαμβάνοντας την λατρεία προς αυτούς και χωρίς ίχνος αλαζονείας. Ατάκα
Βαγγέλη: “Δεν είναι μαθημένοι, ζούνε το όνειρο τους!”.
Γρήγορα
στο στούντιο και μετά πάλι εδώ, μας λείψατε κιόλας.
