Accept
Κερδισμένος ο Tornillo, μέτριος ήχος, ασύνδετη
η ομάδα.
Κατευθείαν
μετά την δουλειά, κέρδισα το στοίχημα να προλάβω τους Accept. Τρίτη φορά που θα τους έβλεπα σε
σύνολο 5 επισκέψεων από το 2010, έμελε να είναι και η χειρότερη. Όχι λόγω ήλιου,
δεν μασάνε οι γερόλυκοι από τέτοια αλλά λόγω ήχου και γενικότερης ποιότητας εκτέλεσης
των κομματιών. Με περίσσιο κέφι και όρεξη μπροστά σε ένα κοινό περίπου 4 χιλιάδων
(πολύ για 17:45) έπαιξαν τρία από το καινούριο τους “Rise of chaos” και όλα τα γνωστά hits από τα ένδοξα 80’s (μέχρι και “Rebel” και “Burning” για κλείσιμο). Ο κόσμος
ανταποκρίθηκε με το παραπάνω όμως όπως προανέφερα ο ήχος στο πίσω μέρος (κοντά στον πύργο) δεν ήταν καλός.
Χαμηλός, έφευγε και ερχόταν με τον άνεμο. Το
μπάσο 2-3 φορές κάλυψε τα πάντα, ενώ ο ήχος των κιθάρων αλλοιωνόταν με
ανεξήγητες αυξομειώσεις. Κατόπιν παρατήρησης του Σπύρου, στα μείον και η διαφορετικότητα
στα backing
vocals που ήταν
γρέντζα αντί πομπώδη χορωδιακά όπως και στις ηχογραφήσεις (ένα από τα σήματα κατατεθέν
τους). Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσουμε τον Lulis , ή την ατυχία του Hoffman που τον έκανε να αλλάξει κιθάρα 2
φορές, όμως όταν δεν μπαίνει σωστά το “Metal Heart” και δεν πετυχαίνει το απαραίτητο
γνωστό sing-along, ε τότε κάτι τρέχει.
Ότι και να είναι
αυτό (κούραση, η ζέστη, κακή μέρα…), άφησε παντελώς ανεπηρέαστο τον Tornillo που ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ. Σε κάθε
περίπτωση με την εμπειρία τους κέρδισαν τον κόσμο και περιμένουμε το επόμενο headline show τους, ευελπιστώντας σε ένα setlist που να αποτελείται επιτέλους από την
φοβερή τετράδα των πρόσφατων άλμπουμ τους, αποκλειστικά.
Saxon
Ο Biff εξήγησε στους παρευρισκόμενους τι
σημαίνει Heavy
Metal.
Για
άλλη μια φορά σε Rockwave,
οι Saxon εμφανίστηκαν
και αυτοί με ήλιο παίζοντας ένα φανταστικό σετ τραγουδιών, όλα τα κλασσικά
πλαισιωμένα με αρκετά νέα. Με τον ίδιο μέτριο ήχο και τον Biff να προδίδεται από την φωνή του (πρώτη
φορά….), αισθάνθηκα για 2-3 λεπτά ότι η ομάδα δεν θα τραβήξει. Ο Biff όμως είναι τεράστιος front man και πήρε το live πάνω του, ή αλλιώς ξεσάλωσε. Έκανε headbanging, σφύριζε στο “motorcycle man”, χοροπήδαγε σαν έφηβος, ενώ σε
κάποια φάση ρώτησε εάν άκουσε καλά…. “Mα καλά θέλετε το “Ride like the wind”; Δεν είναι καν metal;” Αυτοσαρκάστηκε, όμως τα “Yeah” του κοινού τους οδήγησαν να το
παίξουν αποκλειστικά για την Ελλάδα.
Η μπάντα είχε σταθερά καλή απόδοση και
σκηνική παρουσία (ο Nibbs
Carter χτυπιέται και με ένα απαλό άγγιγμα των χορδών του μπάσου του) και λίγο μετά υποκλιθήκαμε στο “Crusader”. Τεράστιο έπος! Ο Biff ανάμεσα στα τραγούδια ξεσήκωνε με
ευκολία τον κόσμο ενώ αφιέρωσε στον Lemmy και
την παρέα του, το “The
bands played on”. Λίγο πριν το τέλος μας τράβηξε με
το κινητό του για το facebook
(!), ενώ έβαλε το τζίν τζάκετ οπαδού (το οποίο μετά υπέγραψε…τυχερέεε) για το “Denim and Leather”. Τι να λέμε! Ευχαριστούμε Saxon!
Sabaton
O νέος είναι ωραίος.
Μετακινούμενος
στην μικρή σκηνή, την κακία μου την σκέφτηκα. Όλη η δισκογραφία των Sabaton αξίζει όσο το “Crusader” ή το “Princess of the night”; Κατά την γνώμη μου όχι, αλλά
αντικειμενικά οι Σουηδοί έχουν δώσει νέα πνοή στο επικό euro power metal, και το απέδειξαν μπροστά σε 3.000
φανατικούς οπαδούς τους (οι υπόλοιποι 12.000 ήταν είτε διασκορπισμένοι, είτε
έπιασαν καλή θέση για τους Priest).
Με ένα εντυπωσιακό show
(drums-τανκς, φλόγες, video wall) άψογα χορογραφημένοι, έδωσαν την
μάχη και την κέρδισαν (ο ήχος μια χαρά, πρόβλημα με τα φωνητικά του ηγέτη Joakim Broden υπήρξε μόνο στην αρχή).
Ομολογώ πως
δεν είδα όλη την εμφάνιση , πρόκειται πάντως για ένα συγκρότημα που έχει
δουλέψει σκληρά και πλέον έχει πολύ φανατικό πυρήνα στην χώρα μας.
Judas Priest
Συγκινητικός ο Metal God, εξαιρετικός ήχος, το νέο αίμα πήρε
τα ηνία, φοβερή εμφάνιση.
Το
stage με τα επιβλητικά σκηνικά έτοιμο, η
αγωνία μεγάλη στο κοινό, και με ακρίβεια Εγγλέζικου ρολογιού, οι Judas Priest πάτησαν την σκηνή του Terra Vibe ακριβώς στις 22:30.
Από
τις πρώτες νότες του “Firepower”
ο ήχος είναι δυνατός, διαυγής, εξαιρετικός. Η φωνή του Halford αναλλοίωτη (ελάχιστες φορές σε όλη την
διάρκεια του live
δεν έφτασε εκεί που
έπρεπε), η παρουσία του επιβλητική. Με μια φοβερή λευκή Fire Power Metal στολή, γέμιζε την σκηνή με την κίνηση
του (περπατώντας στην σκηνή σαν μποξέρ που προθερμαίνεται). Ο Ian Hill αγέρωχος στην γνωστή θέση του, ο Travis σοβαρός και στιβαρός πίσω από τα
τύμπανα. Το θέμα και η αγωνία μου ήταν πως θα τα πάνε οι “νέοι” στις κιθάρες
μετα την αποχώρηση του KK
Downing
και την αναγκαστική
απόσυρση του Glen
Tipton. O Richard Faulkner (ήδη 7 χρόνια στο συγκρότημα) και ο Andy Sneap (πρώην Sabbat, παραγωγός όλων των νέων Accept, του τελευταίου Priest και τόσων άλλων) είναι αυτοί που πλέον
ηγούνται του σχήματος.
Εκτός του ότι απέδωσαν ΤΕΛΕΙΑ όλα τα κιθαριστικά μέρη (ο
ποζεράς Faulkner απίστευτος
στα lead/σόλο, ενώ ο Sneap πωρωμένος και ακριβής με την ρυθμική
ριφολογία των τραγουδιών), γουστάρουν τόσο που πάνε τι συγκρότημα σε άλλο
επίπεδο χωρίς να σου λείψουν οι πρωτομάστορες ούτε λεπτό. Ειδικότερα ο Faulkner δείχνει πλέον ως ισότιμο μέλος, ακόμα
και ως αρχηγός. Πρέπει να μοίρασε πάνω από 100 πένες, να “έδειξε” με τα δάκτυλα
(“Σε βλέπω…”) δεκάδες οπαδούς, χωρίς να χάσει ούτε νότα. Τώρα όσο αφορά το set list, το “British Steel” είχε την τιμητική του με 4 κομμάτια
, και αναμενόμενα ακολούθησε το “Firepower” με 3. Κάτι άλλο που δείχνει πως το
συγκρότημα βρίσκεται σε πολύ καλή φάση είναι το πόσο δένουν τα νέα κομμάτια με
τα παλιά, με αποτέλεσμα να γίνονται αποδεκτά από τον κόσμο ως κλασσικά. Ανάμεσα
σε “Ripper” και “Bloodstone” (έκπληξη) το “Lightning Strikes”, και το “Rising for Ruins” μεταξύ “Freewheel Burning” και “You’ve got another thing coming”, ήταν υπέροχα.
Όταν
ο Metal God (στα 66 του πλέον) άνοιξε τα μάτια
του πριν την μέση του set,
στο πάντα ευπρόσδεκτο “Turbo
Lover”, πάντως ανησύχησα.
Είναι έκδηλη πλέον η ηλικία του και η κούραση του (σχεδόν μετά από κάθε κομμάτι
έβγαινε από την κουρτίνα γι να πάρει ανάσες και προκειμένου να πέσει η εισαγωγή
του επόμενου κομματιού), σε βαθμό που θεώρησα ότι κάτι θα πάει στραβά. Είναι
τόσο metal
όμως, που το βράδυ της
Πέμπτης ήταν συγκινητικός. Σχηματίζοντας Metal Horns και ευχαριστώντας μας, μόνο στα 2
τελευταία έγινε φανερή η κούραση στην φωνή του (“Breaking the law” – “Living after Midnight”).
Μετά
από μιάμιση ώρα ακριβώς, μια άκρως εντυπωσιακή Metal συναυλία (φοβερό και το τεράστιο video wall) έλαβε τέλος και άνοιξε στόματα.
Αυτών που λένε ότι μόνο οι παλιοί αξίζουν και ότι δεν ξαναβγαίνουν Priest, Maiden, Sabbath κτλ.
Το
μήνυμα στις οθόνες ήταν αισιόδοξο:“The Priest will be back”. Όσο αντέχουν θα είμαστε εκεί να
τους τιμάμε.
Iron Maiden
To καλύτερο και μεγαλύτερο show τους
στην Ελλάδα
Μετά
από μια ώρα στον δρόμο και σαράντα πέντε λεπτά περπάτημα, περιμένοντας υπομονετικά
στην ανατολική πύλη, θεωρούσα ότι το “Aces High” θα το χάσω. Κι όμως όπως ανακοίνωσε
ο Bruce αργότερα, περίμεναν να μπούμε όλοι και
αντί της προγραμματισμένης ώρας έναρξης στις 21:30 , οι Maiden ξεκίνησαν την άλωση του Terra Vibe στις 22:00, μπροστά σε περίπου 40.000
λαού!
Η
εμφάνιση τους θα μείνει ιστορική! Η απόδοση τους εξωπραγματική!! O Dickinson μετά την περιπέτεια του και τις
χημειοθεραπείες, πρέπει να έτρεξε 3-4 χιλιόμετρα, ενώ η φωνή του ήταν ΑΨΟΓΗ. Ο Harris σκότωσε τον μισό πληθυσμό πυροβολώντας
με το μπάσο του, ενώ οι τρεις κιθαρίστες ήταν συγκλονιστικοί (ο Gers έκανε νέο ρεκόρ χορευτικών φιγούρων).
Όσο για τα τύμπανα, ο γίγαντας Nico
Mc Brain ήταν καταιγιστικός!
Είχαν
ζωντάνια, κέφι αλλά κυρίως όρεξη να αποδείξουν ότι είναι η μεγαλύτερη Metal μπάντα του πλανήτη. Και το κατάφεραν,
με ένα φανατικό κοινό που παραληρούσε και τραγουδούσε ανελλιπώς (ενώ παρά την
σχετική απαγόρευση άναψε και 50 καπνογόνα).
Πραγματικά
δεν υπάρχουν λόγια, μετά το “Book
of souls” είναι σαν το συγκρότημα να έκανε επανεκκίνηση!
Με
ένα φοβερό slide
show τεράστιων κουρτινών και τον Dickinson να αλλάζει ρόλο σε κάθε τραγούδι (πιο
θεατρικός από ποτέ), με ήχο που έφτανε δυνατός και καθαρός από άκρη σε άκρη στο
Terra Vive, οι Iron Maiden έκαναν από κάθε άποψη μια
συγκλονιστική εμφάνιση.
Για
να το πω και αλλιώς. Λόγω της κούρασης της προηγούμενης μέρας , έφυγα στο encore για να γλιτώσω, την ταλαιπωρία της
επιστροφής και έτσι ζήτησα από τον φίλο Κώστα να μου περιγράψει το τέλος. Το
μήνυμα έλεγε: “Γαμήσανε και σπείρανε!”
Προσωπικά
highlight
από το αγαπημένο μου “Piece of mind”, τα “Revelations” και “Flight of Icarus”, ενώ τραγούδησα “Fear of the dark” πιο δυνατά από ποτέ!
UP THE IRONS!!!
