Donnie Darko (2001) Mystery Drama

Donnie Darko

 Αυτή τη φορά λέω να ασχοληθούμε με κάτι cult, αλλά που πιστεύω ότι πρέπει να γνωρίσει το ευρύτερο κοινό!

To Donnie Darko δεν είχε βγει στις αίθουσες το 2001. Η φήμη του και το κοινό του δημιουργήθηκαν και αυξήθηκαν από στόμα σε στόμα, μέσω της ενοικίασής του στα video club. Είναι μια από τις πρώτες ταινίες του πασίγνωστου πλέον Jake Gyllenhaal (Brokeback Mountain, Prince of Persia, Prisoners) και η πρώτη και καλύτερη (με έτη φωτός διαφορά από τις υπόλοιπές του) του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Richard Kelly.

Η ταινία διαδραματίζεται στα 80’s με τον ψυχολογικά ασταθή έφηβο Donnie Darko να προσπαθεί να εμποδίσει το τέλος του κόσμου. Επειδή η υπόθεση αφορά σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό ταξίδι στο χρόνο, δεν είναι εύκολο να μπω σε λεπτομέρειες. Μπορώ όμως να πω πολλά για αυτή την ταινία.  Όπως ότι το σημαντικότερο επίτευγμα του Richard Kelly είναι ότι καταφέρνει να ανακατέψει διάφορα κινηματογραφικά είδη και να το κάνει τόσο καλά που αρχίζεις να πιστεύεις ότι πάντα προοριζόταν για να είναι μαζί.

Αυτά (όσο τρελό κι αν ακούγεται) είναι τα μυστηρίου, φαντασίας, μαύρη κωμωδία και εφηβική κομεντί. Δυνατή πρόταση έτσι; Όλα αυτά αναμιγνύονται μεταξύ τους και δίνουν ένα περίφημο κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Σαν αυτά που προσφέρει ο David Lynch και αρέσκεται να παρακολουθεί και ο ίδιος. Να βυθίζεσαι στον κόσμο της ταινίας, δηλαδή, χωρίς απαραίτητα να πεθαίνεις για να μάθεις το τέλος αλλά να νιώθεις ότι είσαι σε ένα όνειρο, σε ένα παράλληλο κινηματογραφικό σύμπαν που το πιο απλό πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να παρακολουθείς και να “ταξιδεύεις”.

Επίσης είναι σίγουρο ότι αν τη δείτε, δυο σκηνές θα τις θυμάστε για πάντα. Την εναρκτήρια σκηνή και την “Mad World” σκηνή. Και στο κάτω κάτω μπορείτε να τη δείτε και από περιέργεια. Δεν είναι πολλές οι ταινίες που έχουν βιντεάκια (!) στο Youtube διερευνώντας και εξηγώντας τις λεπτομέρειες του σεναρίου!

Blue Oyster Cult – The Big Nose Attack 6-2-14 Gagarin

 

Blue Oyster Cult

 Είχα διαβάσει πολλά πριν το συγκεκριμένο live. Tα συμπεράσματα ήταν ότι οι Blue Oyster Cult έχουν έρθει αρκετές φορές και αποδίδουν τέλεια κάθε φορά. Τι να το κάνεις όμως. Ως άπιστος Θωμάς σκεφτόμουν ότι πολλά από όσα διάβασα θα ήταν υπερβολές αφοσιωμένων fan και ότι η παρακολούθηση μιας συναυλίας τους προκαλεί συγκινήσεις καθαρά και μόνο για ιστορικούς λόγους. Ε λοιπόν έπρεπε να το δω και κυρίως να το ακούσω για να το πιστέψω.

Οι Blue Oyster Cult το βροχερό βράδυ της Πέμπτης 6 Φεβρουαρίου έδωσαν ένα εξαιρετικό live που για ένα extra λόγο θα καταγραφεί στην ιστορία. Αυτός είναι η κατά απαίτηση του εκπληκτικού κοινού live εκτέλεση του “Astronomy”, που όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Eric Bloom προλογίζοντας το κομμάτι, παίχτηκε απροβάριστο και μετά από πολλά χρόνια. Να ήταν μόνο αυτό όμως. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας συναυλίας που συνδύασε για δυο ολόκληρες ώρες, πεντακάθαρο - κρυστάλλινο ήχο και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Ο ήχος ήταν πραγματικά από τους καλύτερους που έχω ακούσει σε συναυλία και θεωρώ κατά πολύ ανώτερος και από τις αντίστοιχες studio ηχογραφήσεις.

Σε ένα γεμάτο Gagarin, απολαύσαμε τους ζωντανούς θρύλους Eric Bloom (γεννηθείς το 1944 παρακαλώ!) και τον Donald “Buck Dharma” Roeser (το 1947 μόλις …) να αποδίδουν λες και είναι η πρώτη τους φορά, τραγούδια 40 (και βάλε) ετών. Συνοδευόμενοι από τον Kasim Sulton στο μπάσο (παίχτηκε medley με τραγούδια από μπάντες που έχει περάσει, όπως η Joan Jett and the blackhearts), τον Richie Castellano – τι σόλο ήταν αυτό Παναγία μου- σε κιθάρα και πλήκτρα και τον drummer Jules Radino (τρελή φάτσα).

  Buck Dharma

Οι Blue Oyster Cult απέδειξαν ότι είναι συγκρότημα που ζει και αναπνέει στη σκηνή. Συγκρότημα που έχει τέτοια δυναμική και εμπειρία που δεν μπορείς παρά να χαζέψεις με την απόδοσή του.

Φυσικά το πράγμα είχε φανεί από το εναρκτήριο “This ain’t the summer of love” και κορυφώθηκε αρκετές φορές στη συνέχεια. Το “Shooting Shark” ήταν τέλειο, το “Burning for you” τραγουδήθηκε από όλους και το “Then came the last days of May” κράτησε 10 υπέροχα λεπτά. Κακός χαμός στο “Godzilla” και το “(Don’t fear) the reaper” έκλεισε ιδανικά το main set της βραδιάς. Το encore περιλάμβανε 4 τραγούδια, μεταξύ των οποίων το “Astronomy” όπως προανέφερα και το “Cities on Flame with rock and roll”. Φεύγοντας επαναλάμβανα φράσεις του στυλ “δεν ξανάγινε” και “τι λες τώρα” και πιστεύω ότι όλοι έφυγαν απόλυτα ευχαριστημένοι. Επίσης, αξίζει να κάνω ειδική μνεία στον Buck Dharma που είναι μια παρουσία ευγένειας, ήθους, ηρεμίας και οικειότητας. Ο τύπος είναι μεγάλος μαέστρος στην κιθάρα. Τέλος!

 The Big Nose Attack

Εδώ να αναφέρουμε ότι το live άργησε να ξεκινήσει μια ολόκληρη ώρα και το δύσκολο έργο του να ανοίξουν σε ένα δικαιολογημένα ψιλοαγριεμένο κοινό ήταν οι The Big Nose Attack. Για άλλη μια φορά παρακολουθήσαμε πόσο υψηλό είναι το επίπεδο της rock σκηνής στην Ελλάδα. Ένα ντουέτο στα πρότυπα των The Black Keys και των White Stripes που κέρδισαν εύκολα το κοινό παρόλο που σαν επιλογή δεν κόλλαγαν απόλυτα με τον ύφος της βραδιάς. Heavy blues riff, δυνατό drumming και ωραία ρεφρέν για 45 περίπου λεπτά (το φινάλε με την μίνι κιθάρα φανταστικό). Εύκολα τους ξαναβλέπω.

Κλείνοντας, αν μας ξαναγίνει η τιμή να υποδεχτούμε αυτούς τους κυρίους που λέγονται Blue Oyster Cult στην Ελλάδα σας προτρέπω προκαταβολικά να τους δείτε. Όχι σαν fan του συγκροτήματος, ούτε σαν οπαδοί του hard rock. Απλά σαν φίλοι της ποιοτικής μουσικής.

 

Crazy Horse part 1

Η Crazy Horse ή απλώς Crazy στο Χαλάνδρι, ήταν ένα θρυλικό rock club. Μάζευε πολύ κόσμο, μετά και το κλείσιμο της μυθικής Ombre και με γαλούχησε στα rock μουσικά ακούσματα.

Αυλή, είσοδος, προθάλαμος και μετά διάδρομος. Στα δεξιά μου το μπαρ και στα αριστερά τα τραπεζάκια (λίγο υπερυψωμένα). Τέρμα δεξιά η ΠΙΣΤΑ. Καθρέπτης και οι θαμώνες να λικνίζονται ή να χτυπιούνται απέναντι από το είδωλό τους. Φαντάζει ξεπερασμένο, ρετρό… δεν ξέρω. Ίσως... Της οφείλω πολλά όμως. Πολλά Παρασκευοσάββατα, πολλή μπύρα, καλές παρέες και πάνω απ’ όλα καλή μουσική. Τι κι αν ήμασταν οι ίδιες φάτσες, τι κι αν δεν υπήρχαν φράγκα για ταξί, τι κι αν ήσουν κουρασμένος από τη δουλειά. Τα τραγούδια, 10 από τα οποία βρίσκονται παρακάτω, σε αποζημίωναν. Μια μικρή επιλογή από τις αναμνήσεις μου. Πιστεύω να σας αρέσει αυτή η πρώτη “Λίστα Διαμάντι” με τραγούδια από την Crazy. Την αφιερώνω στους Σπύρο, Νάσο και Σπύρο που μαζί “τιμήσαμε” την Crazy άπειρες φορές.

1. Uriah Heep – Sunrise 1972 (The Magician’s Birthday)

Μοναδική επική ροκ μπαλάντα που πάντα έπαιζε στην αρχή του προγράμματος. Χορεύεται κουνώντας το κεφάλι αριστερά-δεξιά (με μαλλί ή χωρίς) και με κλειστά τα μάτια. Τα πόδια σταθερά στο έδαφος!

Ακούστε το

2.  Edgar Broughton Band – The Birth 1971 (Edgar Broughton Band) 

Από το 3^ο ομώνυμο και πιο γνωστό άλμπουμ των Edgar Broughton Band, φυσικά έπαιζε το “Evening over rooftops”. Πολύ συχνά όμως έπαιζε και το ξεσαλωτικό The Birth. Χορεύεται όπως να ’ναι  και όπως νιώθει ο καθένας (σίγουρα κουνάμε χέρια πάνω κάτω).

Ακούστε το

3. Pavlov’s Dog – Song Dance 1975 (Pampered Menial)

Ο συγκεκριμένος δίσκος αλλά και η συγκεκριμένη μπάντα έχουν λατρευτεί στην Ελλάδα όσο λίγα. Το “Julia” δε, το παίζουν ακόμη και σήμερα και τα πιο mainstream ραδιόφωνα. Το “Song Dane” όμως το έπαιζε η Crazy και γινόταν πανικός. Τι φωνή! Χορεύεται… δεν ξέρω πως χορεύεται…

Ακούστε το

4. Fleetwood Mac – The Chain 1977 (Rumours)

Ένα υπέροχο κομμάτι από τους Fleetwood Mac, με όλο το συγκρότημα και ειδικότερα τον μπασίστα (τι αλλαγή είναι αυτή) να βρίσκονται σε οργασμό. Χορεύεται στην αρχή τραγουδώντας το και στη συνέχεια παίζοντας air guitar! Listen to the wind blow, watch the sun rise.

Ακούστε το

 

5.  Aphrodite’s Child – Four Horsemen 1972 (666)

Το album είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ως ένα από τα πιο σημαντικά πονήματα ψυχεδελικής ροκ. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα πιο ευκολοάκουστα στο άλμπουμ και απ’ όσο γνωρίζω εγώ είναι και το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το απολαύσαμε όταν το έπαιξαν ζωντανά οι The Devil’s Blood στο Κύτταρο. Ψαρωτικός Demis Roussos, φοβερές κιθάρες κι ένα τέλειο ρεφραίν. Χορεύεται χίπικα.

Ακούστε το

 6. Paice Ashton Lord - Ghost Story 1977 (Malice in Wonderland)

Ένα μόνο album έκαναν οι κύριοι με το συγκεκριμένο κομμάτι να ξεχωρίζει με διαφορά. Ένα δυνατό ρυθμικό κομμάτι που χορεύεται και πάλι χίπικα.

Ακούστε το

7. Thin Lizzy – Don’t believe a word 1976 (Johnny The Fox)

Έχω ένα (λέμε τώρα) κόλλημα. Προτιμώ ένα ροκ τραγούδι να έχει διάρκεια άνω των 4 λεπτών και ακόμη καλύτερα και των 5. Δεν με χαλάνε τα μικρά 3λετα, εξάλλου θρυλικά γνωστά τραγούδια έχουν πολύ μικρή διάρκεια. Μου αρέσει όταν υπάρχει έμπνευση ένα τραγούδι να είναι πιο ολοκληρωμένο. Ε λοιπόν το Don’t believe a word διαρκεί 2:18. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το βάλει. Φοβερός δίσκος παρεμπιπτόντως. Χορεύεται με το κεφάλι πάνω κάτω (και αριστερά δεξιά) παίζοντας κιθάρα.

Ακούστε το

8. ZZ top – Just Got Paid 1972 (Rio Grande Mud)

Southern κομματάρα, από αυτές που έγραφαν στα 70’s οι ZZ TOP. Χορεύεται καουμπόικα με τους αντίχειρες στις τσέπες του τζην – καμπάνα, και χοροπηδάμε γύρω γύρω. Το solo 1:32 έως 3:15 είναι απίστευτο, ενώ  μετράει πολύ και στο φινάλε.

Ακούστε το

9. Rory Gallagher – Bad Penny 1979 (Top Priority)

Ύμνος από το υπέροχο Top Priority. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά για τον Gallagher, ούτε για το κομμάτι χρειάζονται περαιτέρω σχόλια. Απλά νιώθεται…

Ακούστε το

10. Cream – White room 1968 (Wheels of fire)

Έπος. Θρυλικό και διαχρονικό κομμάτι που άφησα επίτηδες για το τέλος. Το σχόλιό μου είναι GO OLD SCHOOL. Δώστε ευκαιρία στα παλιά κομμάτια (για τους νέους) και θυμηθείτε τα για να μην γκρινιάζετε (για τους παλιούς).

Ακούστε το