Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Συνέντευξη: The Steams


Εάν έχετε παρακολουθήσει το μουσικό κομμάτι του blog τον τελευταίο χρόνο, τότε σίγουρα θα έχετε διαβάσει για τους The Steams, και θα έχετε εισπράξει τον ενθουσιασμό μου για τις ζωντανές εμφανίσεις τους και το ντεμπούτο τους “Wild Ferment”. Ότι πιο ενδιαφέρον, δυναμικό και πρωτότυπο στο χώρο του Heavy Psych Rock (και όχι μόνο), το άλμπουμ ήταν η αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2018, δημιουργώντας παράλληλα μια εξάρτηση για τα live του συγκροτήματος. Από τον Σεπτέμβρη του ΄18 τους έχω δει 6 φορές (κάνοντας προσωπικό ρεκόρ), νιώθοντας κάθε φορά το ίδιο δέος, τεράστια ικανοποίηση που τους έβαλα στον μουσικό μου μικρόκοσμο αλλά και ανάγκη ενημέρωσης των ροκ μουσικόφιλων για κάτι αυθεντικό και δυνατό!
Πριν ανέβουν στην σκηνή του Ejekt Festival με headliners τους The Cure (πλατεία Νερού), o Πάνος Δημητρόπουλος δημιουργός και frontman του γκρουπ, μιλάει για πολλά και σημαντικά.

-  Γεια σου Πάνο. Καλώς ήλθες στο Rocking in the brain. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Νά ‘σαι καλά Κώστα, είναι ουκ ολίγες οι φορές που μας έχεις συγκινήσει με τα reviews σου οπότε ευχαριστώ με την σειρά μου εκ μέρους του group.


-  Το “Wild Ferment” έχει πλέον χρονίσει και κατά γενική ομολογία αποτελεί ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που προκαλεί έντονα συναισθήματα και αγνή πώρωση. Γνωρίζω ότι είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης ενώ αισθάνομαι ότι με την μουσική και τους στίχους σου είχες άπειρα πράγματα να “βγάλεις” από μέσα σου. Πως είναι πλέον να τα μοιράζεσαι και να λαμβάνεις την ταύτιση και την ανταπόκριση των φίλων του συγκροτήματός;

Αν ο Tom Robbins απαντούσε αντί εμού, μάλλον θα έλεγε: «Κάθε φορά που από την σκηνή βλέπω στόματα να τραγουδάνε τα κομμάτια μας, ένας μικρός ήλιος αστροποιείται μέσα μου.»

-  Μίλησε μας για το line up της μπάντας. Πότε και πως γνωριστήκατε με τα υπόλοιπα παιδιά του γκρουπ;
-   
Αναδρομικά, με τον Ανδρέα γνωριστήκαμε μέσω του πρώην μπασίστα της μπάντας. Με τον Άλεξ γνωριστήκαμε χάρη σε έναν διαγωνισμό για studio session που κέρδισε η πρώην drummer της μπάντας και με τον Γκούσταβ γνωριστήκαμε μέσω του Ανδρέα, αφού  ο τελευταίος επανεντάχθηκε έπειτα από μια σκόπιμη απουσία του από την μπάντα.


-  Η συμμετοχή του Ψαραντώνη στο “Perfect Storms from Afar” είναι άκρως υποβλητική και επιτυχημένη. Υπάρχει επιθυμία για συνεργασία με άλλον καλλιτέχνη τέτοιου μεγέθους και ποιότητας;

Όπως στο “Wild Ferment” συνεργαστήκαμε με διάφορους εξαιρετικούς μουσικούς (Ψαραντώνη, Δημήτρη Σιδέρη, Αλέξανδρο Κλειδωνά και Κώστα Στεργίου), έτσι και στον δεύτερο δίσκο σκοπεύουμε να έχουμε guest εμφανίσεις. Το «μέγεθος» και η «ποιότητα» θαρρώ είναι σχετικά μπροστά στο άκουσμα ενός δεμένου αποτελέσματος. Τα υπόλοιπα εν καιρώ.

-  Ακούω το singleFeed/Green Fire” και αντιλαμβάνομαι πως υπήρχε από την αρχή, ή τουλάχιστον από το ΄15, σαφές όραμα για τον ήχο σας. Πόσο πίσω πάει το γράψιμο των τραγουδιών;
-   
Η μορφολογία των κομματιών όπου απαρτίζεται το “Wild Ferment” άρχισε να διαμορφώνεται το ’14, όμως πολλά από τα κομμάτια του δίσκου υπήρχαν ήδη την περίοδο που κυκλοφόρησε το “Feed/Green Fire”. Ήταν σκόπιμο να βγει πρώτα αυτό το 2-track single, έβαλε κατά κάποιον τρόπο τα θεμέλια για το ντεμπούτο.

-  Με δεδομένο ότι μεγαλύτερο μέρος του “Wild Ferment” εμπνεύστηκε και διαμορφώθηκε στην Σαντορίνη, και το νησί να είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της δουλειάς (με το εξαιρετικό – ιδανικό εξώφυλλο), από που θα αντλήσεις έμπνευση για το επόμενο δισκογραφικό βήμα; Είναι νωρίς; Υπάρχουν ερεθίσματα, ιδέες;

Το γεγονός ότι ο το πρώτο μας πόνημα πήρε 4+ χρόνια να υλοποιηθεί, δεν θα ισχύσει για το δεύτερο. H έμπνευση αντλείται όπως το οξυγόνο από τα πνευμόνια, ιδέες υπάρχουν και τα κομμάτια σιγά σιγά στήνονται.



-  Το άλμπουμ περιέχει τέσσερα dark κομμάτια: “The Harvest’, “The Drought”, “Perfect Storms from Afar” και “Black Sand”. Ακόμη και στα πιο “light” τραγούδια, έως και το εθιστικά χορευτικό “Fjordian Blue” το επικό και βυζαντινό στοιχείο λόγω και των φωνητικών σου είναι πανταχού παρόν. Εύκολα θα έλεγα επίσης ότι θα μπορούσε η μουσική σας να είναι soundtrack ταινίας. Ποια είναι τα κύρια ονόματα συγκροτημάτων/καλλιτεχνών που έστω υποσυνείδητα έπαιξαν ρόλο στην δημιουργία του χαρακτηριστικού ήχου σας; Και εάν έγραφες μουσική για τον κινηματογράφο για τι είδους ταινίες θα έγραφες;

Ξεκινώντας από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, θα ακροβατούσα μεταξύ Jim Jarmusch, Andrei Tarkovsky και history documentaries. Όσο για το πρώτο, τα ερεθίσματα -όπως φαντάζεσαι- είναι αναρίθμητα. Μεταξύ αυτών είναι οι μουσικές των: Black Sabbath, George Ivanovich Gurdjieff, Jefferson Airplane, Νίκου Σκαλκώτα, Eden Ahbez κ.α

-  Έχετε παίξει ποτέ διασκευές; Τζαμάρετε πριν τα live με κάποιο κοινό αγαπημένο κομμάτι;

Πριν 3 χρόνια -και με διαφορετικό line-up- είχαμε παίξει το “Funnel of Lovelive σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Ήταν και η τελευταία φορά που ενδιεφερθήκαμε να κάνουμε  κάποια διασκευή.

-  Δύσκολο, αλλά θα μπορούσες να μου αναφέρεις τα πέντε ever αγαπημένα σου άλμπουμ;

Πολύ φοβάμαι πως το ever δεν μπορεί να γίνει συνθήκη για την απάντηση στο παραπάνω, παρ’όλα αυτά θα προσπαθήσω με τα εξής random:

The Dead Weather - Horehound
Sketches of Spain - Miles Davis
Anything in Return - Toro Y Moi
Live at Pompeii - Pink Floyd
Αμοργός - Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος

-  Σε λίγες μέρες το Ejekt Festival είναι γεγονός. Τι να περιμένει ο κόσμος από τους The Steams την Τετάρτη 17 Ιουλίου;
-   
Ένα ζεστό live.


Διαβάστε το review του Wild Ferment εδώ.




Η πρώτη φορά που είδα live το συγκρότημα ήταν καθοριστική! Θυμηθείτε την ανταπόκριση εδώ.

Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

US (2019) Horror

Σκηνοθεσία: Jordan Peele

Σενάριο: Jordan Peele

Παίζουν: Lupita Nyong’o, Winston Duke, Elizabeth Moss, Τιμ Heidecker, Shakadi Wright Joseph κ.α.

Διάρκεια: 1:56

Οι καλοκαιρινές διακοπές μιας οικογένειας θα μετατραπούν σε χάος όταν οι σωσίες τους θα ξεκινήσουν να τους τρομοκρατούν.
Πολύ καλό το “Get out” του 2017 (θυμηθείτε το review εδώ). Ο Jordan Peele με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, παρουσίασε μια έντονη παλιακού τύπου ταινία τρόμου, με σαφές αντιρατσιστικό μήνυμα. Όλοι περιμέναμε το επόμενο του βήμα και το trailer του “US” αποκάλυπτε πολλά. Η ίδια η ταινία είναι πολύ πάνω από τις προσδοκίες που δημιουργούσε το trailer. Δηλαδή μιας απλής horror movie με jump scare και συγκρούσεις μεταξύ των 2 οικογενειών. Τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και κατά την ταπεινή μου άποψη το σενάριο ανώτερο του “Get out”. Το “US” είναι μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών μαζί με τα “Hereditary”, Babadook” και “Martyrs”. Και αυτό οφείλεται στο μεγάλο του όπλο, το σενάριο. Αυτό δηλαδή που απογοήτευσε τους περισσότερους horror fans αλλά όχι εμένα!
Καταρχήν εκεί που το “Get out” είχε αργή εξέλιξη και έπαιζε με την αμφιβολία για αυτό που εντέλει ήταν το προφανές, δίνοντας δυνατές στιγμές τρόμου ως το gory τέλος, το “US” περνάει στην δράση από την αρχή, χωρίς όμως να κάνει σαφή τα κίνητρα της “άλλης’ οικογένειας. Αυτή η “άλλη” οικογένεια η οποία ουσιαστικά είμαστε εμείς (US) έχει έναν και μόνο στόχο! Να βλάψει και να αντικαταστήσει την κανονική οικογένεια. Αυτή που περνάει καλά, που ζει ζωή χαρισάμενη, χωρίς σκοτούρες, με εξοχικό μες στο δάσος και σκάφος στην λίμνη... Όταν θα ερωτηθούν:”Ποιοι είστε;” θα απαντήσουν: “We are Americans”. Ο τρόπος που επικοινωνούν με άναρθρες κραυγές είναι οριακά γελοίος. Ένιωσα ακριβώς τον ίδιο τρόμο που είχε και το “Hereditaryσε στιγμές απόλυτης ησυχίας που σε έφερναν σε αμηχανία, και ενώ σου έρχεται να γελάσεις μέσα σου σφίγγεσαι...
Τι συμβολίζουν οι “Americans”; Τους μετανάστες; Την εργατική τάξη; Την αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου; Οι “πραγματικοί” Americans, για εμένα οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που ζούμε, θα πρέπει να μετατραπούν σε βάρβαρους (αν και ήδη είναι αφού αγνοούν και αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους του ως κατώτερους) για να νικήσουν την επανάσταση των “The Tethered”. Αυτών που ζουν στο περιθώριο, που αξίζουν μια καλύτερη-ίση ζωή, όμως δεν έχουν προνόμια παρά μόνο υποχρεώσεις (και τρώνε κουνέλια!!). Καλό εναντίον κακού; Όχι βέβαια...Η μάχη για την ζωή που αξίζουμε όλοι, η μάχη της Adelaide και της Red (καθόλου τυχαία επιλογή ονόματος) είναι η σύγκρουση του άδικου και του δίκαιου. 
Μέσα σε όλους αυτούς τους συμβολισμούς ο Jordan Peele προσφέρει την φοβερή του σκηνοθεσία, αρκετό gore, μπόλικο χιούμορ (όπως και στο “Get out”) και ένα μίνιμαλ ενοχλητικό μουσικό σκορ. Το φινάλε είναι μεν ανατρεπτικό αλλά ουσιαστικό, και συνολικά το “US” από αυτές τις ταινίες τρόμου που εγείρουν την σκέψη και προκαλούν συζητήσεις.

Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από δαιμονισμένες κούκλες...
Ο Jordan Peele εξελίσσεται σε σταθερή αξία στο χώρου του Horror!

8,5 / 10

Πηγές: (Imdb)