Παγωνιά
στην Αθήνα, αλλά στο Γκάζι κόσμος περιμένει υπομονετικά έξω από το Temple για το live των The Myrrors. Πολύ προσεγμένος χώρος, με τον
εξώστη του, φοβερή ακουστική, σου βγάζει μια ζεστασιά (όχι λόγω κρύου, αλλά
διαμόρφωσης και φωτισμού).
Οι
The Bonnie Nettles που “ανοίξανε”, γέμισαν κυριολεκτικά
το μαγαζί από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Τα μάτια μας με καπνούς, ψυχεδελικούς
φωτισμούς και χορό από τους 2 front
men (Dennis- φωνητικά, κρουστά/τουμπερλέκι, Vagelis – ντέφι, κρουστά), και το κυριότερο τα
αυτιά μας με θαυμάσια νέο-ψυχεδέλεια. Bass-based μουσική (με επιρροές από Manchester μεριά – indie rock των 90΄s), ατμοσφαιρική και εννίοτε
καθηλωτική. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το συγκρότημα έχει δουλέψει και ότι λατρεύει
αυτό που κάνει. Σαφέστατοι ρόλοι για όλους (οι δύο κιθάρες δεν έμπλεξαν ούτε
μια στιγμή τα καθήκοντα τους) ενώ οι προαναφερόμενοι front men είναι ιδιαίτερα ιδιαίτεροι. Ο ένας είναι
μια μίξη Lux
Interior
και Morrissey, σχεδόν συνεχώς στροβιλιζόμενος στη
σκηνή (όταν δεν αντικρίζει το κοινό ακίνητος στην άκρη της) , ενώ ο άλλος με το
ντέφι ανά χείρας, γυαλιά ηλίου και 80’s haircut look έκανε το αυτονόητο: χόρευε! Όσο για το
attitude
θα αρκεστώ στο ότι καλησπέρισαν
και καληνύχτισαν δηλώνοντας: “Αχαχού χα!”. Επειδή πάνω από όλα όμως η μουσική ,
θεωρώ ότι θα απασχολήσουν πολύ κόσμο στο μέλλον. Σε αναμονή CD!
Μετά
τα 50 λεπτά των The
Bonnie Nettles, τους οποίους ο κόσμος χειροκρότησε
θερμά, ακολούθησε ένα 30λεπτο διάλλειμα για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους The Myrrors. Ο χώρος έχει πλέον γεμίσει (300
άτομα περίπου) και οι The
Myrrors
εξαπέλυσαν την stoner psychedelic επίθεση τους σε κάθε σπιθαμή του club. Εντυπωσιακά καλός ο ήχος, σε κόλλαγε
στον τοίχο, χωρίς όμως να υπερκαλύπτει τα πάντα. Η τετράδα που ανέβηκε στην
σκηνή επέβαλε τον ρυθμό της στο κοινό με χαρακτηριστική άνεση…από την πρώτη
στιγμή που το βιολί (!) πήρε το λόγο! H αισιοδοξία και οι λικνιστικοί ρυθμοί των The Bonnie Nettles, αντικαταστάθηκαν με την βαριά doomy ατμόσφαιρα των Αμερικάνων. Αργόσυρτες,
μακροσκελής συνθέσεις που παρουσιάστηκαν με πολλές λούπες που εξυπηρετούσαν την
εξέλιξη του κάθε κομματιού. Πειραματισμός με πολλή επανάληψη και το βιολί να
κλέβει την παράσταση αρκετές φορές. Το rhythm section τούμπανο (στο μπάσο Ινδός sessiονάς) και τα φωνητικά ελάχιστα… Δεν
ξέρω εάν κάποιοι περίμεναν κάτι πιο γρήγορο ή rock , οι The Myrrors πάντως παρουσίασαν μια πολύ έντονη και
δύσκολη μουσική πρόταση. Έπαιξαν απρόσκοπτα για σχεδόν δύο ώρες, και παρόλο τον
υπνωτιστικό (σε καμία περίπτωση χαλαρωτικό) χαρακτήρα της μουσικής δεν βαρέθηκα
ούτε στιγμή.
Μετά από ένα encore
μας αποχαιρέτησαν για να
εμφανιστούν στην συνέχεια για κουβέντα και γνωριμία με τους fan. Εκεί λοιπόν ρώτησα τον Nik Rayne γιατί δεν έπαιξαν κάτι από το
τελευταίο απίστευτο “Hasta
La Victoria” άλμπουμ τους, για να πάρω την
απάντηση: “Φυσικά και παίξαμε το ομώνυμο, πρώτο πρώτο μάλιστα, αλλά πώς να το καταλάβεις
από 4 μόνο άτομα…. το αλλάξαμε αρκετά. Βέβαια κάνουμε σκέψεις να βγούμε σε περιοδεία
με πνευστά και έγχορδα κάποια στιγμή για να αποδοθεί όπως στο άλμπουμ”. Εκεί σας
θέλω!!
