Upcoming event: Uncle Acid and the deadbeats, Bus, 20/05/2016 An Club

Oι Uncle Acid and the deadbeats είναι Βρετανοί και παίζουν doom, στα χνάρια των Sabbath με Ozzy. Το “Blood Lust” του 2011 είναι η μουσική τους κορυφή, ενώ με τις επόμενες κυκλοφορίες τους κρατήσανε το ίδιο ύφος και παράλληλά βελτιώθηκαν πολύ στο παίξιμο τους. Το τελευταίο “The night creeper”, είναι και η αφορμή της νέας πολυαναμενόμενης επίσκεψης τους για άλλη μια φορά στην χώρα μας. Η πρώτη ήταν το 2014 (θυμηθείτε την «Επιτέλους» ανταπόκριση εδώ ) και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό συνδυασμό οπαδικής εμφάνισης και βαρβάτης συμμετοχής του κοινού. Η μπάντα παραμένει στα ντουζένια της και θα χαρούμε πολύ να ξαναζήσουμε στιγμές σαν την παρακάτω. Και πάλι στο An Club!

Villagers of Ioannina City (9), The Road Miles (6) – 15/04/2016 Gazi Music Hall

Αναμενόμενα καλή εμφάνιση με την συμμετοχή του κόσμου να διαψεύδει τον Αλέξη. Ο κύκλος του “Riza” θα πάρει πολλά χρόνια για να κλείσει!

Η τρίτη φορά που θα παρακολουθούσα τους VIC, έμελε να είναι και η πρώτη σε κλειστό χώρο και μάλιστα σε ένα χώρο που η κανονική του λειτουργία είναι για μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού (μπουζούκια πιααα….). Δεν εντυπωσιάστηκα, καθώς δεν αποτελεί κανονικό συναυλιακό χώρο, και ειδικά ο εξώστης είναι κατασκευασμένος με τη λογική να χωρέσουν όλοι. Να όμως που στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να χωρέσουν όλοι και το Fuzz που αρχικά είχε ανακοινωθεί αποδείχτηκε πολύ μικρό. Για να τελειώνουμε με τα λίγα άσχημα, ο εξαερισμός ήταν επιεικώς απαράδεκτος. Τέλος. Ο ήχος; Σίγουρα ικανοποιητικός αν και στην τσίτα με κάτι μικροπροβλήματα υψηλής έντασης στο τέλος. 

Οι The Road Miles που είχαν την τιμή να “ανοίξουν” για τους VIC, φάνηκαν πάρα πολύ δεμένοι και τα 30 λεπτά της εμφάνισής τους ήταν αρκετά για να αποδείξουν ότι δεν είναι η συμβατική southern-goth μπάντα της σειράς. Μακροσκελείς, ατμοσφαιρικές συνθέσεις, με αρκετές αλλαγές και το μπάσο να στιγματίζει τον ήχο τους. Εντυπωσιακή η front woman Αφροδίτη σηκώνει όλο το βάρος της σκηνικής τους  παρουσίας με χαρακτηριστική ευκολία. Κάτι μου λέει ότι με τα παιδιά θα ξανασυναντηθούμε αρκετές φορές στην πορεία τους.

Το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια και στις 22:35 οι VIC εμφανίστηκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης σε ένα κατάμεστο μαγαζί. Ο κόσμος χειροκροτά ακόμα και σε ένα απλό riff που θα προβάρει ο Αλέξης ενώ στις πρώτες νότες του κλαρίνου, παραληρεί. Γνωστό το ύφος του πρώτου μέρους, όπου την παράσταση έκλεψαν τα σολαρίσματα γκάιντας και κλαρίνου, καθώς και η καθιερωμένη συγκλονιστική ερμηνεία του “Chalasia” από τον Γιάννη Μήτση.

Ψυχεδελικό και post rock το πρώτο μέρος λοιπόν και οι αντιδράσεις του κοινού είναι σαν να παίζουν οι Motorhead (βλέπε Lemmy από ψηλά). Μετά λοιπόν τα “Jiannim”, “Tabourla” και “Perdikomata” μεταξύ άλλων, οι αντιδράσεις του κοινού έμελε να γίνουν ακόμη πιο έντονες. Ο Αλέξης μας ενημέρωσε ότι είναι ώρα για το δεύτερο μέρος, και όπως και στην Τεχνόπολη το καλοκαίρι το “Zvara” έσκασε σαν βόμβα! Ένας doom πολεμικός ύμνος στην ελευθερία, με σαφές επαναστατικό μήνυμα. Η “σφαγή” από κάτω θα συνεχιστεί και στα γνωστά “Τi kako”, “Krasi” και “St. Triad” που αποδόθηκαν εξαιρετικά, και άλλη μια γιορτή – πανηγύρι των VIC έγραψε ιστορία.

Η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή για το καθιερωμένο encore στα “Karakolia” που ρυθμικά φώναζε το κοινό για 2-3 λεπτά και αποχώρησε εν μέσω χειροκροτημάτων.

Νιώθω λίγο παράξενα που η συγκεκριμένη ανταπόκριση είναι λίγο “φτωχή” και στο κείμενο επαναλαμβάνονται πολλά από όσα έχουν συμβεί και ξαναγραφτεί και στις προηγούμενες φορές που τους είδα live.

Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τη χαρά στη σκέψη ότι θα το ξαναζήσω αρκετές φορές (και ας ξαναγράψω τα ίδια και τα ίδια).

Τα παιδιά μας ευχαρίστησαν από την καρδιά τους για τα 2 χρόνια από την κυκλοφορία του “Riza” αλλά αυτό που θα καταλάβουν και οι ίδιοι στην πορεία είναι ότι οι δεσμοί του κόσμου με την μουσική του ντεμπούτου τους θα διαρκέσει πολύ περισσότερο.

Εικόνα για το τέλος. Οι VIC headliners στην Μαλακάσα (το ανοιχτό τους ταιριάζει πιο πολύ) και από κάτω 10.000 οπαδοί. Δύσκολο; Δε νομίζω, μάλλον πολύ πιθανό…