Εδώ
και καιρό έχω αποφασίσει ότι όταν ένα live με ενδιαφέρει πραγματικά, δεν θα
πρέπει η διενέργεια του ημέρα Κυριακή να με αποτρέπει από το να το
παρακολουθήσω. Οι αντοχές υπάρχουν και θα βρεθούν την Δευτέρα στην δουλειά, ενώ
μπορεί ακόμη η εμφάνιση που θα
παρακολουθήσω να μου δώσει συναισθήματα και δυνάμεις που θα με συντροφεύουν για
μήνες. Φυσικά και πρόκειται περί ρίσκου, όχι όμως για την συγκεκριμένη βραδιά
την οποία και θα αναλύσω λεπτομερώς.
Το
αρχικό πλάνο ήταν να παρακολουθήσω τον Prins Obi και την κολεκτίβα που λέγεται The Dream Warriors στο Ρομάντσο τον Γενάρη που μας
πέρασε. Θα ήταν μια από τις λίγες συναυλίες που επιθυμούσα διακαώς να
παρακολουθήσω, γνωρίζοντας (και παθαίνοντας πλάκα) μόνο από ένα τραγούδι. Την
«Δίνη» (μπορείτε να απολαύσετε το official clip εδώ). Κάποια προσωπικά θέματα
(ψυχολογίας και κούρασης) με κράτησαν μακριά τους, και την επόμενη μέρα ένα
βιντεάκι στο fb
από την εμφάνιση τους βρέθηκε μπροστά μου. Το συγκρότημα με ομοιόμορφα
κοστούμια-πουκάμισα και ανάλογο βάψιμο ως Πολεμιστές του Ονείρου απέδιδε
εξαιρετικά την “Δίνη” εν μέσω γενικού οργασμού. Ως γνωστόν τα λάθη είναι για να
μαθαίνουμε, οπότε για την Κυριακή 17.2 δεν υπήρχε πλέον κανένα περιθώριο για να
το χάσω.
Σχετικά
με το Παιδί Τραύμα που “άνοιξε”, όλες οι λεπτομέρειες και τα ονόματα που
αναφέρονται παρακάτω μου έγιναν γνωστά εκ των υστέρων εφόσον δεν είχα προλάβει
να ακούσω και να δω οτιδήποτε για το συγκεκριμένο project-σχήμα. Αυτό που άκουσα και αντίκρισα
από τις 22:10 και για 50 λεπτά, είναι ένα άκρως ενδιαφέρον ηλεκτρονικό (κατά
βάση) σχήμα με ιδιαίτερα φωνητικά απαγγελίας και δυνατές ιστορίες/τραγούδια (να
πω απαισιοδοξίας; μάλλον όχι… αυτογνωσίας ίσως) που σε ωθούν να προβείς σε “Μυστικές
Χορευτικές Κινήσεις” όπως είναι και ο τίτλος του self-released ντεμπούτου του 2018. Spoken word, φοβερή ροή λέξεων, μελωδίες που όμορφα
συνδυάζουν είδη, από το πρώτο δευτερόλεπτο το Παιδί Τραύμα είχε την προσοχή
μου. Και πως αλλιώς όταν ξεκίνησε με τους παρακάτω στίχους του “Δεν υπάρχει
τίποτα” :
Δεν
υπάρχει τίποτα, ο κόσμος είναι μέσα στο κεφάλι σου
Δεν
υπάρχει τίποτα, ο ήλιος ανατέλλει στο κεφάλι σου
Δεν
υπάρχει τίποτα κι αν ρίξεις στο κεφάλι σου μια σφαίρα
Τα πάντα
θα’ ναι τίποτα και τίποτα δε θα ναι παραπέρα
Και αυτή η
μουσική, δεν υπάρχει ούτε αυτή
Σκοτείνιασα,
η αλήθεια είναι, με την όλη θλιμμένη αύρα που εξέπεμπαν οι συνθέσεις…αλλά
προφανώς αυτός είναι και ο στόχος του Παιδιού. Σε κάθε περίπτωση οι αντιδράσεις
μέρους του κοινού, που είχε γεμίσει ικανοποιητικά το Temple, ήταν ακραίες και έδειχναν ότι ήδη
έχει δημιουργηθεί ισχυρό fan
base. Πήρα μπόλικη
σκοτεινιά αλλά και αρκετά σημεία επιβλητικής post punk. Μπορεί να ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία
για εμένα να παρακολουθώ αυτό το είδος (ότι πιο κοντινό έχω παρακολουθήσει
είναι η Annie
Clark πριν χρόνια), που ουσιαστικά είναι
κάτι που έχει τελείως δική του ταυτότητα, αλλά λύγισα με την μουσική και την
αμεσότητα του “Ε3ίσωση». Το πήρα μέσα μου…ρε γαμώτο….( όπως και το
καινούριο “Παλιός Χρόνος” που είχε ακουστεί λίγο πριν).
Τα
μέλη που συνόδευαν το Παιδί Τραύμα, με διακριτική σκηνική παρουσία και άψογοι
εκτελεστικά ήταν οι: Φωτεινή Τσακνάκη (πλήκτρα, φωνητικά), Ρόλη Γιαμοπούλου
(τύμπανα, φωνητικά) και Πέτρος Κρεμυζάκης (μπάσο), ο οποίος σαν παρουσία και
ύφος παιξίματος θα μπορούσε (μπορεί και να συμβαίνει) να παίζει σε hard rock συγκρότημα. Πολύ ενδιαφέρον σχήμα
καθώς και μουσική/στίχοι, και ένα άλμπουμ στο οποίο πρέπει να επανέλθω για
προσεκτική ακρόαση. Πάντως για δεύτερη εμφάνιση ζωντανά ever, το Παιδί Τραύμα έδωσε μια παράσταση
που δεν ξεχνιέται εύκολα.
H σκηνή ετοιμάστηκε για την εξάδα των Prins Obi and the Dream Warriors, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά….και κατά
το AC/DC Ευαγγέλιο, εγένετο Ροκ!
Τα
παιδιά ντυμένοι με τις εξαιρετικές ενδυματολογικές δημιουργίες – (πουκαμίσες για
τους άντρες, φόρεμα για την Χριστίνα) της Ελένης Καββάδα, έδωσαν το στίγμα τους από τα πρώτα
δευτερόλεπτα. Ένα ξέφρενο αγνό Rock’n’roll πάρτι στήθηκε και μετά βίας μπορούσε
μέρος του κοινού να συντονιστεί από το πρώτο τραγούδι! Προβαρισμένοι,
παθιασμένοι, με περίσσιο κέφι, σαν μια ομάδα γλυκών σαλεμένων χίπηδων που τα
δίνει όλα! Κυριότερο συστατικό της επιτυχημένης τους χημείας με το κοινό και
μιας εμφάνισης κανονική γιορτή είναι ότι όλη η ομάδα γουστάρει τρελά!!
Γουστάρουν τρελά και για αυτό προσέφεραν απλόχερα, πέραν των άψογων και ακόμη
πιο ροκ-εκκωφαντικών εκτελέσεων σε σχέση με το ηχογραφημένο υλικό, χαμόγελο, ζεστασιά, όμορφη διάθεση και αγάπη
για την μουσική! Όλα στον υπερθετικό βαθμό και μαζί με αυθόρμητη χορευτική
ενέργεια, δεν ήθελα αυτό το πάρτι να τελειώσει. Πραγματικά ξεπέρασαν κάθε
προσδοκία μου!
Δεν
είμαι σίγουρος αλλά προφανώς παίχτηκε ολόκληρη η τελευταία συν-δημιουργία τους με
τον λιτό τίτλο “Prins Obi & The Dream Warriors” – (Inner Ear Records, 19.11.2018), όλα τραγούδια του Prins Obi, δηλαδή του Γιώργου Δημάκη (Baby
Guru, Electric Feat) πλην ενός που είναι γραμμένο με τον Στέργιο Βούδρη ("Concentration").
Τα
σημεία που θα αναφερθώ παρακάτω, μέσα σε μιάμιση περίπου ώρας έκστασης,
αποτελούν στιγμές αληθινής καλλιτεχνικής κατάθεσης ψυχής, που σπάνια πλέον
συναντώ, απολαμβάνω και καταγράφω. Η ιστορία της “Sally Jupinero” με την πανέμορφη μελωδική κορύφωση, το
ξεκίνημα με το ρυθμικό “Fingers”,
η εξαιρετική εκτέλεση της “Δίνης” που φέρνει αυτομάτως στο μυαλό τους Νοστράδαμος, ήταν κάποιες από αυτές.
Εκεί που το “έχασα” όμως και ένα
χαμόγελο “Αυτές είναι οι απολαύσεις της ζωής” δημιουργήθηκε στο πρόσωπο μου
ήταν στην super
extended
version
του “Weekend Lovers” από το πρώτο άλμπουμ του Prins Obi. Ορχηστρικός οργασμός! Επίσης ακούγοντας
πρώτη φορά το “Guilty
Pleasure
Theme” (και
δεύτερη στο encore!)
με το fuzzαριστό
rock opera ρεφραίν, ένιωσα ότι επιτέλους βρήκα
συγκρότημα που θα μπορούσε να έχει συμπρωταγωνιστήσει στο αγαπημένο μου “Phantom of the Paradise” (Brian De Palma – 1974). Και τέλος στην
συναισθηματικά φορτισμένη διασκευή του “Purple Rain” του Prince, στο οποίο η Χριστίνα ανέλαβε τα
φωνητικά για να την συνοδέψει στο ρεφραίν σύσσωμο το Temple! Μαγεία.
Κάπου
εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω και να παρουσιάσω ατομικά (δεν πρέπει να έχει
ξαναγίνει μεγαλύτερο report
συναυλίας) τον κάθε
Πολεμιστή του Ονείρου.
Τον
ντράμερ Παντελή Καρασεβδά (A Victim of Society, Chickn) και τον Κώστα Στεργίου
(The Voyage Limpid Sound) στα κρουστά, για τα όργια που έκαναν στο πίσω μέρος
της σκηνής, με ακρίβεια και τρελό ενθουσιασμό. Τον μπασίστα Στέργιο Βούδρη
(επίσης The Voyage Limpid Sound), που με τη στιβαρή του παρουσία αποτελεί ένα
πυλώνα του τελικού ήχου του συγκροτήματος, ενώ προσφέρει και με τα φωνητικά
του. Τον Χρήστο Μπεκίρη (Chickn, The Callas) στις κιθάρες ο οποίος χαμογελαστός
με την μετρημένη/απορροφημένη του παρουσία, απέδωσε τα μέγιστα στα καθήκοντα του. Την Χριστίνα Κοζιράκη, λαμπερή
και ερωτεύσιμη παρουσία, που τραγουδάει και χορεύει συντονισμένα αποτελώντας
απαραίτητο συστατικό των φωνητικών και της εικόνας του συγκροτήματος. Και τον
ίδιο τον Γιώργο Δημάκη στην φωνή και τα πλήκτρα, που εκφράζεται συναισθηματικά στο
σανίδι σαν να μην υπάρχει αύριο, και αποτελεί και τον δημιουργό πανέμορφων
συνθέσεων που συνδυάζουν την γλυκύτητα των Beatles και την ενέργεια των Ramones, μέσω pop/ψυχεδελικών μελωδιών.
Η
πρώτη φορά που παρακολούθησα τους Prins Obi & The Dream Warriors, ήταν ένα
άψογο live, και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Υπάρχει μέλλον εδώ, δισκάρες
να ηχογραφηθούν, και πολλά πάρτι να απολαύσουμε.
