The Road Miles, The Steams @ 23.12.2018 six d.o.g.s.

Δύο σπουδαία συγκροτήματα της εγχώριας ψυχεδελικής rock σκηνής ένωσαν τις δυνάμεις τους, μόλις 2 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, στο six d.o.g.s. Η ημερομηνία είχε καταγραφεί ως η σπουδαιότερη του μήνα, και η βραδιά αποτέλεσε ένα ιδανικό συναυλιακό κλείσιμο για το 2018.

Οι The Steams (τι και αν τους είδα δυο φορές πρόσφατα) διανύουν μια εκπληκτική χρονιά, με το εκ Σαντορίνης εμπνευσμένο “Wild Ferment” να αποδίδει καρπούς όπου και εάν έχει παιχτεί, και οι αγαπημένοι The Road Miles, έχοντας το ένα πόδι στα Χανιά, δίνουν μετρημένα αλλά εξαιρετικά live. Τα  λέω και συγκροτήματα καρδιάς, μπάντες που η μουσική τους είναι ακριβώς αυτό που με συγκινεί, που νιώθω από το πρώτο άκουσμα ότι έχουν κάτι διαφορετικό και σημαντικό να πουν. Με ποικίλες επιρροές και σκοτεινές κυρίως διαθέσεις, έχουν καταφέρει να έχουν εντελώς προσωπικό ήχο και μπορούν να προσφέρουν τις συνθέσεις τους με πολύ καλά live show, όπου ακούγονται ακόμη και ανώτεροι του ηχογραφημένου υλικού! 

Το “Wild Ferment” είναι ο δίσκος της χρονιάς για το Rocking in the brain, και οι ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας ότι πιο hot έχω παρακολουθήσει τους τελευταίους μήνες. Από τον Μάρτιο που κυκλοφόρησε το άλμπουμ έχουν δώσει σημαντικό αριθμό live σε Αθήνα και επαρχία, μεταξύ των οποίων και δύο support σε Peter Murphy και Lumerians. Στην γνώριμη σκηνή του six d.o.g.s., ενός γεμάτου six d.o.g.s., οι The Steams γιόρτασαν ουσιαστικά την χρονιά δίνοντας ένα πολύ καλό live με απίστευτη ενέργεια. Οι ατμοσφαιρικές ψυχεδελικές εισαγωγές, τα φοβερά riff (άλλοτε doom/stoner, άλλοτε indie), τα ιδιαίτερα φωνητικά (με τρέμουλο) του Πάνου, οι ποιητικοί ερωτικοί/φυσιολατρικοί στίχοι, και η ολοκλήρωση των συνθέσεων με έντονα επαναληπτικά ξεσπάσματα είναι τα στοιχεία που αποτελούν την ταυτότητα τους. Και τα χαρήκαμε όλα στο έπακρο, με θαυμάσιο-γεμάτο ήχο από μια ομάδα που έχει δέσει, διασκεδάζει και απολαμβάνει να ξεσηκώνει! To “Wild Ferment” παίχτηκε στην ολότητα του, και κάθε φορά υπάρχει τραγούδι που θα με “στείλει” και θα με κάνει να ξεφύγω. Την πρώτη φορά ήταν το ψυχεδελικό “Ever Lasting” (για το οποίο το συγκρότημα κυκλοφόρησε και ένα εξαιρετικό video clip, εδώ), στο Crust είχα αισθανθεί δέος με το εισαγωγικό “Black Sand”, αυτή την φορά ήταν το “The Drought” και το εθιστικό του riff, το οποίο θα έχω σαν πιο έντονη ανάμνηση. 

Η Selim (The Devil’s Blood) like εμφάνιση του συνθέτη/frontman Πάνου Δημητρόπουλου (με το δερμάτινο) , μου έβγαλε κάτι πολύ μυστικιστικό για τα πρώτα 20 λεπτά, μιας live εμφάνισης που όπως κάθε φορά οδηγήθηκε σε πάρτι κλείνοντας με “Harvest” και “Ephemeral Joys”. Σημαντική παρατήρηση είναι ότι τα τύμπανα επιβίωσαν των χτυπημάτων του Gustav, οπότε η 50λεπτη εμφάνιση ολοκληρώθηκε πανηγυρικά! Έχοντας ρίξει σκληρή δουλειά για να βρεθεί ο ήχος της μπάντας, δίνοντας δυνατά live, και με ένα άλμπουμ που μπήκε σε πολλές λίστες Best of για το 2018, η χρονιά που φεύγει ήταν η χρονιά τους. Οι προσδοκίες για το επόμενο βήμα έχουν ανέβει, οι δυνατότητες υπάρχουν και έτσι αναμένουμε νέα μουσική, και σύντομα το επόμενο live!

Οι The Road Miles είναι μια πολύ ειδική περίπτωση συγκροτήματος. Η μουσική τους είναι ένα μείγμα psychedelic rock, Americana, blues, post rock, με έντονο το σκοτεινό στοιχείο και αφηγηματική ροή που απαιτεί προσεκτικές ακροάσεις. Δεν είναι εύκολο, ραδιοφωνικό άκουσμα, παίζουν ακριβώς την μουσική που αισθάνονται αντλώντας έμπνευση από ταινίες όπως το “Dead Man” του Jarmusch και ειδικότερα στο πρόσφατο “Ballads for the wasteland” του 2017, από το “Dark Tower” μυθιστόρημα του Stephen King. Καλύπτουν ή μάλλον υπερκαλύπτουν την southern gothic Ελληνική σκηνή με τις fuzzy κιθάρες, τα πλήκτρα, την υπέροχη φωνή της Αφροδίτης, και τις ατμοσφαιρικές-με αρκετά ροκ ξεσπάσματα, μη ορθολογικού (riff, ρεφραίν, riff,ρεφραίν, solo…) χαρακτήρα, συνθέσεις. 

Όταν ανέβηκε η εξάδα στην  σκηνή (με τα ντραμς πλέον στην παραδοσιακή τους πάλι θέση), σταμάτησε άμεσα αυτή η συναυλιακή μουρμούρα που επικρατεί πριν την εμφάνιση μιας μπάντας, και δεν επανεμφανίστηκε σε καμμία στιγμή για τα επόμενα 50 λεπτά. Και αυτό γιατί οι The Road Miles ήταν καθηλωτικοί! Σοβαρά στημένοι, εκτελεστικά άρτιοι, με μια συγκλονιστική Αφροδίτη μπροστά στο μικρόφωνο, θα τολμήσω να πω, ως αρχαία τραγική ηρωίδα, έπαιξαν ολόκληρο το ““Ballads for the wasteland” καθώς και δύο κομμάτια από το “Gold and Shadows” του 2015. Μια σκοτεινιά απλώθηκε στο χώρο και με εξαιρετικό ήχο (ποτέ δεν φεύγω παραπονεμένος από το s.i.x. dogs) όπου όλα τα όργανα ήταν ευδιάκριτα, οι The Road Miles έδωσαν ένα υπέροχο live. Μοιραία ξεχώρισα την Αφροδίτη αφού είναι μια καλλιτεχνική περσόνα που δίνει κύρος στην μπάντα και την φωνή της οποίας απολαύσαμε όπως πρέπει, ενώ για άλλη μια φορά η κορυφαία στιγμή ήταν το 10λεπτο “William Blake”. Όπως λέμε με το Σπύρο, εδώ υπάρχει πρόβλημα και στην συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι η αναμονή μέχρι την επόμενη εμφάνιση! Η πληροφορία ότι βρίσκονται σε πρώιμη δημιουργική φάση, μας κάνει να περιμένουμε καρτερικά!

The Steams + The Road Miles, ότι καλύτερο για να κλείσει το συναυλιακό 2018. Μέχρι την επόμενη φορά!

      

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 (Psychedelic rock, doom, hard rock, heavy metal)

Η λίστα με τα καλύτερα μουσικά άλμπουμ μεγαλώνει κάθε χρόνο. Είκοσι δίσκους ξεχώρισα για το 2018 με σημαντικότατη αύξηση συμμετοχής εγχώριων σχημάτων. Έξι από τα είκοσι άλμπουμ κυκλοφόρησαν από Ελληνικές μπάντες, πραγματικά διαμάντια. Η λίστα καλύπτει ένα ευρύ μουσικό φάσμα (Psychedelic rock, Doom metal, Hard rock, heavy metal), με ένα και μοναδικό κριτήριο. Την ανάγκη για επαναληπτικές ακροάσεις, χωρίς να μου περνάει από το μυαλό να πατήσω forward σε επόμενο τραγούδι. Δίσκοι που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον και που θα αντέξουν στο χρόνο!

Ιδού λοιπόν οι καλύτεροι/σημαντικότεροι δίσκοι για το 2018. Thank you for the music!

1. The Steams – Wild ferment

Ο καλύτερος heavy psych rock δίσκος της χρονιάς, εμπνεύστηκε στην Σαντορίνη και από τις 22.3.2018 δονεί τον κόσμο μας. Μπορείτε να θυμηθείτε το review εδώ.

2. Black Moth – Anatomical Venus

Το “Anatomical Venus” είναι ο δίσκος που παίρνει το doom από το χεράκι για να το οδηγήσει σε νέα μονοπάτια. Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

3. Beggars – The day I lost my head

Το τρίο των Γιάννη, Chili και Πέτρου πιάνουν κορυφή και κυκλοφορούν ένα συναρπαστικό δίσκο με μηδέν filler! Μηδέν filler! Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

 

4. The Sword – Used Future

Στο “Used Future”, ολοκληρώνουν το νέο τους μουσικό πρόσωπο , συνεχίζοντας να δείχνουν την αγάπη τους για ZZ Top, Blue Oyster Cult αλλά και Lynyrd Skynyrd. Θυμηθείτε το review εδώ.

 

5. Naxatras – III

Το ύφος πατάει γερά στην ψυχεδέλεια και το stoner όμως πλέον μπορούν να συγκινήσουν και οπαδούς του κλασικού ροκ. Solo Hendrix, Pink Floyd ατμόσφαιρα, ενώ στο θαυμάσιο “Prophet” θυμήθηκα τους Eloy. Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

 

6. Ragenheart – The Last King

Δεν φτιάχνονται εύκολα τέτοιοι δίσκοι πια. Οι Ragenheart τα κατάφεραν και τους αξίζουν συγχαρητήρια για τις συνθέσεις, το άρτιο παίξιμο, την ποιότητα και την αφοσίωσή τους.

Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

 

7. Ghost – Prequelle

Ο Καρδινάλιος απελευθερώνει τον Tobias Forge από τα βαριά ράσα των Popes και οι Ghost κινούνται μουσικά από το Metal, στην pop/A.O.R. με χαρακτηριστική άνεση. Απόλαυση! Θυμηθείτε το review εδώ.

8. Arcadian Child – Superfonica

Ομιχλώδες, θλιμμένο, ατμοσφαιρικό αλλά πάνω από όλα σαγηνευτικό, το “Superfonica”, είναι μια εξαιρετική δουλειά ψυχεδελικής rock από ένα συγκρότημα που βρήκε την ταυτότητά του. Θυμηθείτε το review εδώ.

 9. Lucifer – II

Ιδανικός συνδυασμός doom, λυρισμού και hard rock των 70’s, με διάχυτη την αύρα των Blue Oyster Cult. Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

10. Messa – Feast for water

Το “Feast for water” είναι ένας δίσκος –ενέδρα. Σαν να βουτάς στη θάλασσα (βλ. εξώφυλλο) και να πιάνεσαι στα δίχτυα τους, προσπαθώντας μάταια να ανέβεις στην επιφάνεια. Θυμηθείτε το review εδώ.

11. Rymdstyrelsen  – Space is cold

Ατμοσφαιρικό, νωχελικό space rock με απίστευτες ιδέες (μέχρι και Morricone επιρροή). Ακούστε το άλμπουμ εδώ.

12. Alastor – Slave to the grave

Sabbath με Ozzy, Ozzy των 80’s, Lord Vicar, Uncle Acid and the deadbeats (“Drawn to the abyss”), και οι Σουηδοί φεύγουν έτη φωτός μπροστά από το ντεμπούτο τους. Doom occult rock , ακριβώς όπως πρέπει να είναι! Και με 17λεπτο έπος (“The spider of my love”). Ακούστε το “Your lives are worthless” εδώ.

 

13. Holy Monitor - II

Εθιστικό ψυχεδελικό kraut rock με space στοιχεία, που ξεπερνά το νεμπούτο του συγκροτήματος. Υποδειγματική ενορχήστρωση και παραγωγή, με συνθέσεις που κολλάς. Όπως φαίνεται με κάθε άλμπουμ θα ανεβαίνουν και ψηλότερα. Ακούστε το “Soothing Water” εδώ.

 

14. Graveyard - Peace

Το “Peace” κοιτάει στα μάτια το “Hisingen blues” και οι Graveyard είναι εδώ, ενωμένοι και δυνατοί. Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

15. Black Strat Band - Absence

Από το εκπληκτικό εξώφυλλο – αναφορά στους Floyd (με την απρόσωπη μπαλαρίνα-απώλεια), το υπέροχο ζεστό και γνώριμο (το αισθάνεσαι δικό σου) μουσικό περιεχόμενο που υπερισχύει των φωνητικών (με την έννοια ότι ποσοτικά είναι κατά πολύ μεγαλύτερο), έως την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά (Νίκος Σελλάς-κιθάρα, φωνητικά) και την ισορροπημένη παραγωγή, το concept για την απουσία θα αγγίξει τον καθένα μας. Διαμάντι από την Ελληνική επαρχία, απαραίτητο για φίλους των Pink Floyd, Camel, Barclay James Harvest, Eloy.Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.

 16. Greta van Fleet – Anthem of the peaceful army

Λικνιστείτε ελεύθερα στον καλύτερο δίσκο που (δεν) κυκλοφόρησαν οι Led Zeppelin μετά το 1982. Πρόστυχη απομίμηση; Η απάντηση είναι λικνιστείτε ελεύθερα! Ακούστε το “When the curtain falls” εδώ.

17. Melody fields – Melody fields

Όλο το άλμπουμ αξίξει αλλά το Trädgränsen είναι εξωπραγματικό! Ήρεμο, με μια απίστευτη επαναλαμβανόμενη μελωδία στην κιθάρα θα κορυφωθεί, θα ξεσπάσει και μετά τα 10 λεπτά διάρκειάς του, θα σας αφήσει σαν το ψιλόβροχο μετά την καταιγίδα. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι η ηχογράφηση έγινε στο studio που ηχογραφούν οι Goat. Θυμηθείτε και ακούστε το Trädgränsen εδώ.

 

18. Crippled Black Phoenix – Great Escape

Αποτελούν εγγύηση του post rock ήχου, εδώ έχουν 2-3 filler αλλά μιλάμε για ένα άλμπουμ που περιέχει τα “Times, They are A Raging”, “Great Escape (pt.1)” και “Great Escape (pt.2)”. Ακούστε το τελευταίο εδώ.

19. Judas Priest - Firepower

Συγκινητική επιστροφή ενός τεράστιου κεφαλαίου του Heavy Metal, με ένα δίσκο που έχει δυναμική αντίστοιχη πολλών, μα πολλών νέων συγκροτημάτων. O Metal God μας προστατεύει. To “Rising from ruins” είναι έπος και εκτιμήθηκε δεόντως στο Rockwave. Ακούστε το εδώ.

20. Crypt Trip - Rootstock

Εμπνευσμένο ψυχεδελικό ροκ που συνδυάζει διάφορους ήχους των τελών της χίπικης δεκαετίας και των αρχών των 70΄s. Περιορισμένα  φωνητικά, μπάσο που βαράει κατακούτελα (θυμίζει έντονα Geezer Butler), fuzzy κιθάρες, και μακρόσυρτα solo ορίζουν το ύφος του δίσκου. Διαβάστε ολόκληρο το review από το Rockpages.gr, εδώ.