The Dead Ends, The Absorbus Machine @ 28.3.2019 The Temple

Τους The Dead Ends τους παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή. Το Καβαλιώτικο σχήμα κυκλοφόρησε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ντεμπούτα ψυχεδέλειας στη χώρα μας, με έμπνευση από τα ‘60s και εισαγωγή στοιχείων από την Ελληνική παράδοση. Στην ζωντανή τους εμφάνιση το 2018 στο Death Disco διαπίστωσα ότι αποδίδουν ακριβώς τα τραγούδια του “The deeper the dark the brighter we shine”. Ηχογραφούν αναλογικά, αποδίδουν εξαιρετικά. Και τι πιο όμορφο από το να ακούς την μουσική που σε συναρπάζει αψεγάδιαστη ζωντανά.

Αν η Κυριακή είναι δύσκολη μέρα για live, τότε η Πέμπτη είναι πολύ ιδιαίτερη. Στο Temple, για την παρουσίαση του νέου τους δίσκου “Distant Shores” βρεθήκαμε κάτι παραπάνω από 50 άτομα για να τους απολαύσουμε. Πρώτη φορά από το 1990 θα πήγαινα σε ζωντανή εμφάνιση συγκροτήματος χωρίς να έχω ακούσει την νέα του δουλειά και η εμπειρία με αντάμειψε.

Προηγήθηκαν οι The Absorbus Machine, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η εξαμελής κολεκτίβα αποτελούμενη από έμπειρους μουσικούς, έπαιξε 3 κομμάτια (σε 50 λεπτά!) και μας ταξίδεψε σε άλλους κόσμους αλλά και στην Αθήνα. Άκρως ατμοσφαιρικοί με ψυχεδελικό ήχο βασισμένο στο σιτάρ, και στα αιθέρια γυναικεία φωνητικά (με ανατολίτικα ξεσπάσματα). Είδα την κιθάρα να γίνεται μπάσο, το μπάσο να δίνει απίστευτο όγκο με βαριά παραμόρφωση, και αλυσίδες να ακουμπάνε στα πιατίνια για τον κατάλληλο ήχο. Παρόλο που οι συνθέσεις μπορεί να φανούν χαοτικές με μια πρώτη ακρόαση, παρατήρησα ότι όλοι τους ξέρουν ακριβώς τι κάνουν μέχρι τελευταίας νότας. Highlight το φινάλε με το θέρεμιν να μας αφήνει άφωνους. 

Οι The Dead Ends είναι πλέον μια ομάδα που δεν χάνει. Οι Σείριος, Δημήτρης και Γιώργος γράφουν φωτεινή μουσική, που σε ταξιδεύει, σου δίνει χαμόγελο και ζεστασιά. Το νέο τους άλμπουμ λοιπόν είναι ένα σημαντικό βήμα, ισάξιο του ντεμπούτου τους, που δείχνει ότι η μπάντα έχει κατασταλάξει ακριβώς στον ήχο που θέλει να δημιουργεί. Το δεύτερο άλμπουμ ενός συγκροτήματος αποτελεί σημαντικό ρίσκο, με κίνδυνο απογοήτευσης, ειδικά όταν το ντεμπούτο είναι σημείο αναφοράς! Το “Distant Shores” όμως έχει μέσα το τελετουργικό “Peackok’s 100 Eyes”, το ταξιδιάρικο (τι άλλο;) “The Trip” και το hit «Imaginary Friend” μεταξύ άλλων. Άψογοι εκτελεστικά, δημιούργησαν μια φιλική ατμόσφαιρα, ενώ και τα τραγούδια του ντεμπούτου τους έλαμψαν για άλλη μια φορά (“Ludomania” θεέ μου).

Η γλυκιά, ρυθμική και άμεση ψυχεδέλεια των The Dead Ends ήταν όνειρο. Για άλλη μια φορά μου έκανε εντύπωση πόσο όμορφα κατανέμεται ο ήχος τους (συνθέσεις) και αντίστοιχα η προσοχή του κοινού στους τρεις μουσικούς που έχουν από δύο έως και τρεις ρόλους ο καθένας.    

Σίγουρα η πιο όμορφη Πέμπτη για το 2019. Φυσικά όταν ξανακατέβουν εκεί θα είμαστε!