80’s Classics: Stage Fright (1987) Horror, thriller

Σκηνοθεσία: Michele Soavi

Σενάριο: George Eastman (as Lew Cooper), Sheila Goldberg (dialogue)

Πρωταγωνιστούν: David Brandon, Barbara Cupisti, Domenico Fiore,κ.α.

Διάρκεια: 1h:30’

Μια ομάδα ηθοποιών, ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός μιας επερχόμενης θεατρικής πρεμιέρας θα κλειδωθούν στο χώρο του θεάτρου για έναν τελευταίο γύρο προβών. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι μαζί τους είναι και ένας γνωστός δολοφόνος που το έχει σκάσει από την ψυχιατρική κλινική.

Το κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Soavi είναι ένα B movie slasher / αριστούργημα των 80’s και ένα δώρο για εμένα που το αγνόησα όταν έπρεπε να το δω. Το μέτριο, για τα δεδομένα μου τότε, εξώφυλλο της βιντεοκασέτας δεν με τραβούσε να το νοικιάσω. Εξάλλου την εποχή εκείνη (‘88-’89) τα stand με τα horror films ήταν πολύ φορτωμένα! Τόσα mainstream horror να διαλέξω και με πολύ καλύτερα εξώφυλλα. Στο κάτω κάτω της γραφής μπορούσαν να διαλέξουν καλύτερη μάσκα για ένα ψυχοπαθή δολοφόνο. Μα κουκουβάγια;

Να ‘μαι λοιπόν το 2018, να βρίσκω το “Stage Fright” στα καλύτερα slasher όλων των εποχών και να το απολαμβάνω.

Από τα πρώτα λεπτά, της χορευτικής σκηνής, βλέπουμε τα κεντρικά σημεία κλειδιά της Ιταλικής αυτής horror ταινίας. Φωτογραφία-σκηνικά κοστούμια, δραματική υπερβολή, pop disco μουσικό θέμα τύπου Goblin.Στη συνέχεια βλέπουμε την φοβερή δουλειά στην κάμερα (όπως τα πλάνα με το κλειδί) και τα απίστευτα κάδρα (το φινάλε είναι ένα κάδρο υψηλής αισθητικής!).

Όλα υποστηρίζουν ένα κλισέ σενάριο,  πολύ βίαιων δολοφονιών, όπου ένας μασκοφορεμένος δολοφόνος, εκτελεί με καμιά ντουζίνα διαφορετικούς τρόπους/ εργαλεία! Το πανέξυπνο twist, όπου ο αληθινός δολοφόνος γίνεται ο πρωταγωνιστής της παράστασης είναι η κορυφή ενός σεναρίου που περιλαμβάνει και 2-3 w.t.f. ευκολίες που δεν μπορούν με τίποτα να γίνουν πιστευτές… Όπως η επίσκεψη σε ψυχιατρείο για εξέταση αστραγάλου (;) ή η άνευ λόγου και αιτίας πτώση της πρωταγωνίστριας σε μια κρίσιμη καταδίωξη, προκειμένου να μείνει αναίσθητη.

Όπως και να ‘χει, η δουλειά στο τεχνικό και εικαστικό κομμάτι, είναι αριστουργηματική ενώ έναν τόνο δράματος παραπάνω δίνει και ο David Brandon (έχει παίξει και “Αtor 2” – respect) στο ρόλο του σκηνοθέτη με British επιβλητική accent που δε βάζει γλώσσα μέσα και παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη (και καθοδήγηση των υπολοίπων…).

Όσο για τη μάσκα εντέλει, πραγματικά είναι φοβερή και πρωτότυπη επιλογή και θα σας μείνει αξέχαστη. Ο Irving Wallace, ο Lucifer και τα πούπουλα θα σας μείνουν αξέχαστα.

Στις μεταμεσονύκτιες προβολές που γίνονται στο Άλφαβιλ, σε διάφορες σκηνές ταινιών του Romero και του Argento, το κοινό κραύγαζε. Έτσι και εγώ στο σαλόνι μου, σε τουλάχιστον 5 σκηνές και στο φινάλε του “Stage Fright” ή “Deliria” αναφώνησα “ΤEXNH, TEXNH!”.

8/10

Imdb link: https://www.imdb.com/title/tt0092576/?ref_=nv_sr_3

(Πηγές: Imdb, Wiki)