Brimstone (2016) Western, Horror, Thriller

Το Brimstone προστίθεται στη λίστα των σπουδαίων horror-western μαζί με τα “Ravenous” και “Bone Tomahawk”.

Μια καλή horror ιστορία μπορεί κάλλιστα να διαδραματίζεται την εποχή της Άγριας Δύσης. Έτσι στο Brimstone θα γνωρίσουμε την οικογένεια του Frank που ζει ειρηνικά στην φάρμα της. Η άφιξη του πάτερ The Reverend – σκέτο, θα προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις στην τοπική κοινωνία και σε συνέχεια μιας άτυχης και σκληρής κατάστασης που θα προκύψει για την μουγκή σύζυγο του Liz το ποτήρι της οργής και της βίας θα ξεχειλίσει. Τα παραπάνω συμβαίνουν στο πρώτο 40λεπτο, μια ταινία μέσα στην ταινία. Θα ακολουθήσουν το πριν και το μετά της παραπάνω περιγραφής και ευτυχώς (ή δυστυχώς – αναλόγως πόσο και τι αντέχετε) η υπόλοιπη ταινία περιλαμβάνει ακόμα πιο πολλή ένταση, βία και ψυχολογικό τρόμο.

Τεράστιο ατού της ταινίας είναι οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών με κορυφαίο την ενσάρκωση του απόλυτου κακού, Guy Pierce. Ο Pierce είναι αυτός που πίστεψε στο project, ώστε να μην ακυρωθεί και πραγματικά δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Η Dakota Fanning (που αντικατέστησε την Mia Wasikowska), είναι τόσο εκφραστική που είναι σαν να την ακούς και να βλέπεις τα χείλη της να κουνιούνται, ενώ παίζει ουσιαστικά μόνο με τα χέρια, το πρόσωπο και το βλέμμα της.

Το φιλμ μου θύμισε σκηνοθετικά το ύφος των αδερφών Κοέν και πέραν της φωτογραφίας, των πλάνων και της αρκετά γοργής εξέλιξής του (για το είδος), απόλαυσα την απαισιοδοξία που αποπνέει. Σε αυτό συμβάλει κατά ένα ποσοστό το σενάριο και η μουσική, περισσότερο όμως απ’ όλα, η παρουσία του Reverend - Guy Pierce που είναι μια από τις αντιπαθέστερες, τρομακτικές φιγούρες κακού που έχω δει.  Εάν μισήσατε την Louise Fletcher στην “Φωλιά του Κούκου”, εάν σκεφτόσασταν 100 διαφορετικούς τρόπους για να ξεφορτωθείτε τον βασιλιά Joffrey στο “Game of Thrones” και εάν ορμήσατε να σκίσετε  το πανί της σκοτεινής αίθουσας αντικρίζοντας τα καμώματα του δεσμοφύλακα Percy στο “Πράσινο Μίλι”, τότε θα απολαύσετε τον Guy Pierce. Μου θύμισε έντονα τον Javier Bardem στο “Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους” με τη διαφορά ότι είναι ακόμη πιο evil αφού έχει το Θεό μαζί του (τρομάρα μας…). Αυτός είναι που σαν ένα μαύρο σύννεφο σκοτείνιασε τα πάντα στην ταινία και δεν επιτρέπει ούτε σε μια αχτίδα του ήλιου να περάσει προς τα κάτω.

Μια πολύ καλή Ευρωπαϊκή δημιουργία, ουσιαστικά μια κατάθεση ψυχής-μισθού(!) και υγείας του σκηνοθέτη Martin Koolhoven (διαβάστε στο Ιmdb !)

8/10

Arbouretum – Song of the Rose (2017) Folk, Rock, Stoner

Αν και τους ακούω φανατικά από το 2009, είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ με τους Arbouretum, σε τούτο δω το blog, εφόσον πέρασαν 4 χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία. Οι Arbouretum είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό της Αμερικάνικης indie σκηνής που θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη να χαίρουν πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης και αναγνώρισης. Ο ήχος τους είναι ένα ιδιαίτερο μείγμα υπνωτιστικών fuzz- desert κιθαριστικών riff και γλυκών φωνητικών μελωδιών του mastermind και ιδρυτή τους Dave Heumann. Συχνά οι εντάσεις είναι τόσο χαμηλές που εύκολα θα χαρακτηρίζονταν ως folk-americana. Το σίγουρο είναι ότι όσο κι αν έψαξα κάτι παρόμοιο, ακόμη δεν το έχω βρει. Είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν.

Το προηγούμενο (5^ο) άλμπουμ τους “Coming out of the fog”, μετά και από τις συνεχείς εναλλαγές στο line up, ήταν αδιάφορο ( πλην εξαιρέσεων όπως το “Long Night”) και σε σημεία πλησίαζε την country. Έτσι, έσπασε ένα εκπληκτικό σερί τριών πολύ καλών άλμπουμ και ο Dave Heumann ασχολήθηκε με την προσωπική του καριέρα (αν και οι Arbouretum, ουσιαστικά αυτό είναι…). Στο “Song of the Rose”επιστρέφουν δυναμικά, με δουλεμένες ιδέες στο γνωστό τους ύφος με δυνατή ένταση και χωρίς filler. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί όταν είσαι δεσμευμένος (χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο) σε ένα συγκεκριμένο ήχο, πολύ εύκολα μπορείς να επαναλαμβάνεσαι φτηνά. Οι Arbouretum επαναλαμβάνoνται με έμπνευση, όχι φτηνά. Με ουσία, φωνητικές μελωδίες που σου μένουν, και τις περισσότερες φορές με επική διάθεση. Τυπικά επιλέγω τα δυνατότερα:

“Call upon the fire”, “Song of the rose”, το πιο γλυκό “Woke upon the move”, και το καλύτερο “Fall from an Eyrie”.

Αν δεν έχετε ξανακούσει ποτέ Arbouretum, το “Song of the Rose” προσφέρεται για να ξεκινήσετε την γνωριμία σας. Αν θέλετε να πέσετε κατευθείαν στα βαθιά, ασχοληθείτε με το “The Gathering” (το καλύτερό τους).

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι θα τους εκτιμήσετε και θα προστεθούν στα ακούσματά σας.

7/10

Get Out (2017) Thriller, Mystery, Horror

Ο αφροαμερικανός Chris θα επισκεφθεί τους γονείς της λευκής φίλης του Rose για πρώτη φορά.

Παρά τις διαβεβαιώσεις της αγαπημένης του, θα λάβει μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση και θα νιώσει ανησυχητικά άβολα! Τι κρύβει αυτή η οικογένεια;

Έκανα το λάθος κι έλαβα σοβαρά υπόψη μου ένα σχόλιο που αφορούσε το “Get out” και ανέφερε ότι ακόμα και οι πιο έμπειροι πολύ δύσκολα θα καταλάβουν τι κρύβει το φινάλε της ταινίας. Πέραν των ανυψωτικών κριτικών, της επιτυχίας (τρελά εισιτήρια στην Αμερική) και τους αδιαμφισβήτητης ικανότητας του σκηνοθέτη, θεωρούσα λοιπόν ότι το δυνατό σημείο της ταινία, το αποκορύφωμα θα ήταν το φινάλε (και η αποκάλυψη). Λάθος! Το φινάλε είναι βίαιο και άκρως ικανοποιητικό όσο αφορά τις εξηγήσεις που δίνονται, όχι όμως και απρόβλεπτο ή διαφορετικό. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η σκηνοθετική μαεστρία του Jordan Peele και το σενάριο. Κάθε σκηνή κάνει την κάθε ατάκα να έχει ενδιαφέρον και (σχεδόν) κάθε πλάνο θα κάνει τον θεατή να νιώσει άβολα, παράξενα και ανήσυχα. Ο Jordan Peele εστιάζει στα πρόσωπα και στις εκφράσεις των ηθοποιών του και με ευκολία θα νιώσετε το ρατσιστικό δηλητήριο που λαμβάνει ο Chris.

Εντυπωσιακή δουλειά, χωρίς υψηλό budget, χωρίς εφέ, το “Get out” αποτελεί ένα horror αντιρατσιστικό διαμάντι. Φυσικά και δεν ισχύει ότι είναι ανάλαφρη και όχι αρκούντως τρομακτική. Απλά όπως θα έπρεπε, τηρεί τους κανόνες και το απαραίτητο χιούμορ αναλαμβάνει αποκλειστικά ο Rod, ο κολλητός του Chris.

Άλλο ένα ατού της ταινίας για τους retro horror lovers, είναι ότι παρότι διαδραματίζεται στο παρόν χάριν στην σκηνοθετική προσέγγιση, το φιλμ θυμίζει έντονα 70’s horror movie παρόμοιας θεματολογίας.

Προς σκηνοθέτη Jordan Peele: Και εις τρομακτικότερα!

8,5/10

Thunder - Rip it up (2017) Hard rock

Rip it up

Οι Thunder δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Σημαντική επαναφορά με το “Wonder Days” του 2015, που έκανε τους παλιούς οπαδούς να χαρούν για πολλοστή φορά και παράλληλα απέκτησαν και αρκετούς νέους όπως και η αφεντιά μου. Μην ξεγελαστείτε από το γεγονός ότι το νέο τους άλμπουμ “Rip it up” δεν ξεπερνά τον προκάτοχό του. Το διακρίνουν ακριβώς οι ίδιες αρετές, η προσέγγιση είναι παρόμοια, το Zeppelinesque hard rock τους μπολιάζεται με αμερικάνικες ομορφιές και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου. Οι Thunder δεν προσπαθoύν να δέσουν, ούτε να ωριμάσουν και φυσικά σε καμία περίπτωση να εξελίξουν τον hard rock ήχο. Χρησιμοποιούν την δική τους συνταγή και τραγούδια όπως το (αλά Black Velvet) “In another life” και το επικό “Heartbreak Hurricane”, δεν γράφονται κάθε μέρα και από τον καθένα…

Επενδύστε άφοβα στο τίμιο και δυνατό “Rip it up”.

7/10