Για
άλλη μια φορά οδηγήθηκα στην παρακολούθηση ταινίας μετά από σερφάρισμα στο IMDB. Η έρευνα λοιπόν με οδήγησε στο “Wild Tales” και αισθάνομαι πολύ τυχερός που
παρακολούθησα μια σπονδυλωτή ταινία (6 short stories) που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί. Χωρίς
να είμαι φίλος του συγκεκριμένου τύπου ταινιών, είτε οι ιστορίες συνδέονται
μεταξύ τους είτε όχι, πραγματικά χάρηκα γιατί οι 6
συγκεκριμένες ιστορίες θα μπορούσαν άνετα να σταθούν από μόνες τους. Τι κοινό
τις συνδέει όμως?
Οι
ακραίες εκφράσεις συναισθημάτων μετά από δυνατά γεγονότα. Η μετουσίωση σε πράξη
της ατάκας που όλοι έχουμε πει “Άμα μου συνέβαινε αυτό θα σου έλεγα εγώ, θα…
θα…”.
Στο
Wild Tales όλοι οι πρωταγωνιστές θα προχωρήσουν και
θα κάνουν αυτό για το οποίο θα γίνει ένα κλικ στο μυαλό τους και δεν θα μείνουν
στα λόγια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουμε ένα πολύ δυνατό σενάριο που θα σας
σφίξει κόμπο το στομάχι, θα σας κάνει να ταυτιστείτε (συνήθως) με την εκδικητική οργή των
ηρώων και να αναρωτηθείτε γιατί οι Αργεντίνοι το κάνουν τόσο καλά.
Ο
σκηνοθέτης/σεναριογράφος Damian
Szifron
εμπλουτίζει τις ιστορίες
του με μαύρο χιούμορ και μπόλικο σκοτάδι.
Αν
σας αρέσει το καλό σινεμά, ο Ταραντίνο, ο εξαιρετικός (“9 βασίλισσες”, "Το μυστικό στα μάτια της") και συμπαθέστατος Ricardo Darin (πρωταγωνιστεί σε μια από τις 6
ιστορίες) και εάν θέλετε να δείτε πόσο στραβά μπορεί να πάει μια γαμήλια
δεξίωση (η τελευταία ιστορία είναι over the top) τότε δείτε το “Wild Tales”.
Είναι
αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος του.
8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου