Uncle Acid & the Deadbeats (10) , Bus (8) @ An Club 20/05/2016

Ένα κλικ ψηλότερα από την εμφάνιση του 2014, άκρως πορωτικοί, οι Uncle Acid & the Deadbeats συνεπήραν το (δυο κλικ χαμηλότερα σε αντιδράσεις) Αθηναϊκό κοινό. Heavy metal έκπληξη οι Bus.

Με την πρόσφατη μεγαλειώδη εμφάνιση των Avatarium ακόμη να γυρνά στο μυαλό μου, το βράδυ της Παρασκευής, κατέβηκα και πάλι τα σκαλιά του θρυλικού An Club, αυτή τη φορά για να απολαύσω το Sabbath             meets Beatles - occult doom των Uncle Acid & the Deadbeats.

Το συγκρότημα, μας είχε επισκεφτεί σε μια εμφάνιση οδοστρωτήρα το 2014 (θυμηθείτε την “Επιτέλους” ανταπόκριση εδώ), οπότε αναπόφευκτα το παρακάτω κείμενο θα περιλαμβάνει αρκετές συγκρίσεις.

Έτσι λοιπόν, τηρώντας το πρόγραμμα, ακριβώς στις 21:30 οι Bus (πρώην Bus the Unknown Secretary) ανέβηκαν στη μικρή σκηνή του An για να με (μας) καταπλήξουν. Το κοινό είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο και για άλλη μια φορά (όπως και το 2014) αποτελούνταν από πολλές γυναικείες παρουσίες και μια ευρεία γκάμα ηλικιών.

Από ότι φαίνεται η underground - evil φιγούρα του ιδρυτή Kevin Starrs των Uncle Acid (εν συντομία) γοητεύει ιδιαίτερα το θηλυκό κοινό. Κοπελιές, μέταλλα και stonerάδες βρεθήκαμε λίγο απροετοίμαστοι για τους Bus. Έχοντας ήδη ακούσει το ντεμπούτο τους και διαβάζοντας για τη σκηνική τους ανυπαρξία, περίμενα μια stoner εμφάνιση της σειράς. Οι Bus όμως, εν τέλει, ηχούν πολλοί διαφορετικοί ζωντανά. Τα τραγούδια τους είχαν πάρα πολλές αλλαγές (γεγονός που συνήθως με κουράζει), που κρατάνε τον ακροατή-θεατή σε εγρήγορση και προκαλούν αυθόρμητα -ωωωωωω-αποθέωσης, προς τη μπάντα. Έχοντας μόνο ως βάση το stoner χαρακτήρα, με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι το καθαρόαιμο metal είναι αυτό που οδηγεί το μουσικό τους όχημα. Η επική χροιά της φωνής του τραγουδιστή-κιθαρίστα, με τις συνεχείς αλλαγές στα riff (από thrash σε progressive και τούμπαλιν), με κέρδισαν και με το παραπάνω. Ιδανικό ξεκίνημα για τη βραδιά και πολύ ταιριαστό άνοιγμα για τον θείο κα την παρέα του.

Ενώ πλησιάζει η ώρα της εμφάνισης των Uncle Acid, με ευκολία αναγνωρίζω έναν πυρήνα των 20-30 ατόμων, που όπως και το 2014 αποτελούν τους φανατικούς της μπάντας στο κέντρο της «πίστας» του An.

Το Club γέμισε, αλλά όχι ασφυκτικά και οι Uncle Acid & the Deadbeats καταλαμβάνουν τη σκηνή εν μέσω επευφημιών και μιας μεγαλειώδους-ορχηστρικής horror εισαγωγής από τα ηχεία. To “Waiting For Blood” αποτελεί ιδανικό άνοιγμα, από το τελευταίο τους άλμπουμ “The Night Creeper”. Άμεσα καταλαβαίνουμε ότι το συγκρότημα έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία (support σε Sabbath) και ο ήχος τους είναι καθαρός και αλήτικος συνάμα, ενώ η σκηνική τους παρουσία συμβαδίζει με το cult και occult status που δημιουργεί η μουσική τους.

Headbanging (το μαλλί μόνιμα στη μούρη), χαμηλό (στα πατώματα) στυλ παιξίματος του αρχηγού (ιδιαίτερα στα σόλο), μαζί με το στιβαρό rhythm section, αποτελούν τα ωραία χαρακτηριστικά μια εμφάνισης των Uncle Acid. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι φάνηκε ότι έχουν κέφια και ότι είναι καλύτεροι από την πρώτη φορά. Κάτι όμως που καθώς κυλούσε η βραδιά, δεν φάνηκε να ισχύει και για το κοινό. Εξαιρουμένης της φανατικής κεντρικής ομάδαςπου επιδόθηκε σε σπρωξίματα, mosh pit μέχρι και crowd surfing, οι φωνές και οι αντιδράσεις του κόσμου δεν ήταν τέτοια που να ανταποκρίνονται στην άριστη απόδοση του συγκροτήματος. Το οποίο συνέχισε ασταμάτητο με τα καλύτερα τραγούδια από τα τρία τελευταία άλμπουμ του, με αποκορύφωμα το “Death's Door” από το “Blood Lust”. Πολύ ξύλο στο “Mind Crawler”, πανικός (όπως μας ζητήθηκε) στο “I'll Cut You Down”, ενώ στο “Pusher Man” το πράγμα στράβωσε λιγάκι με τον Kevin να αντιδράει στην επιμονή φωτογράφου να συνεχίζει να τραβάει ενώ λίγο νωρίτερα του είχε ζητηθεί (ευγενικά) να μην συνεχιστούν οι φωτογραφίες.

Πραγματικά το πρώτο 50λεπτο ήταν καταιγιστικό με τον κόσμο να αντιδράει μεν, αλλά μουδιασμένα σε σχέση με το 2014 δε. Το συγκρότημα, μας ευχαριστούσε, δεν έχασε ούτε νότα και κάπως έτσι φτάσαμε στο φινάλε όπου τιμήσανε το ντεμπούτο τους (με δύο τραγούδια) και στην μαγευτικά μελαγχολική τριάδα του (θεωρητικού) encore που έκλεισε τη βραδιά. “Melody Lane”, “Desert Ceremony”, “Withered Hand of Evil”.

Κλείνω αντιγράφοντας από την εμφάνιση του 2014, γιατί πολύ απλά, όλα ισχύουν και για το 2016. Απολογισμός: Όρεξη, ένταση, ποιότητα, πάθος. Ποιος είπε ότι μόνο τα γερόντια έρχονται για live στην Ελλάδα. Ρωτήστε τον θείο από την Αγγλία, κάτι θα ξέρει.