Οι Avatarium χαμηλώνουν
λίγο την ένταση, και μπολιάζουν folk
και blues
στοιχεία στο σκοτεινό τους doom. Όχι μόνο βγαίνουν κερδισμένοι αλλά κυκλοφορούν
έναν από τους καλύτερους δίσκους του ’15.
Ο
νέος (δεύτερος) δίσκος του αρχιμάστορα του ευρωπαϊκού doom και του epic doom Leif Edling (με τους Candlemass) και
των Avatarium
κυκλοφόρησε και δίχασε.
Στο
πιο γνωστό και αξιόπιστο μουσικό περιοδικό της Ελλάδας (το Metal Hammer of course) ο δίσκος αναδείχθηκε κυκλοφορία του
μήνα, ενώ σε πασίγνωστο rock
site μεγάλης
επισκεψιμότητας, η φωνή της Jennie-Ann Smith συγκρίθηκε με την Miley Cirus (όλεθρος) και οι συνθέσεις του Leif μονότονες και adoomes (κόλαφος).
Φυσικά
η αλήθεια είναι υποκειμενική υπόθεση και τα αυτιά και τα κριτήρια του καθενός
μας δεν είναι εύκολο να ακούσουν και να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο.
Πιστεύω, μετά από πολλές ακροάσεις, ότι είναι πολύ άδικο το άλμπουμ να θεωρηθεί
ως μέτριο και ότι ανήκει στις καλύτερες doom rock κυκλοφορίες της χρονιάς (χωρίς να
χαίρει δάφνες πρωτοτυπίας ή ανανέωσης του είδους).
Και
για να είμαι πιο αναλυτικός, και οι Avatarium χαμηλώσανε (λίγο) την ένταση και οι
συνθέσεις τους είναι πλέον 70΄s
oriented
(και occult, ω ναι!), όμως το τελικό αποτέλεσμα
μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να πάρει και αυτό ενισχύεται από την αίσθηση ότι
πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με το project του Leif αλλά με ένα συγκρότημα που ακούγεται
πολύ πιο δεμένο από πριν, με καπετάνισσα την Jennie-Ann Smith.
Εξάλλου,
οι Avatarium
ξεπερνάνε το σκόπελο της γκρίνιας, του να βγάλουν ένα παρόμοιο δίσκο με το
ντεμπούτο, ρισκάρουν, εξελίσσονται και βγαίνουν κερδισμένοι.
Στο
σύνολό τους, οι συνθέσεις, πλην το ομώνυμου που ανοίγει (και του “Run killer run”) είναι mid tempo και η κεντρική τους δομή αποτελείται
από doom riff. Πλέον, όμως γίνεται έκδηλη η αγάπη
τους για τα 70΄s
(μέχρι και Uriah
Heep μου θυμίσανε
σε αρκετές στιγμές) αλλά και για τα blues. Μπροστάρισα η Jennie-Ann Smith που
με τις μεγαλοπρεπείς της ερμηνείες φέρει μεγάλης ευθύνης για το τελικό
αποτέλεσμα. Dio
(εποχής Rainbow) - like
ερμηνείες και από ότι φαίνεται γίνεται πλέον το κεντρικό πρόσωπο του
συγκροτήματος, αφού τίτλος και εξώφυλλο είναι αναπόσπαστα κομμάτια της
παρουσίας της.
Συγκλονιστική
στιγμή του δίσκου και τραγούδι που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε το “Pearls and
Coffins”. Το δικό μας μεταλλάδικο “Diamonds and Rust”. Ένας ύμνος που δύσκολα θα
ξεπεράσουν, μια σύνθεση συγκινητική που δεν μπορεί να ακουστεί μόνο μια φορά.
Και τι τίτλος Θεέ μου… Με εξαίρεση του “Run killer run” (θυμίζει παλιούς καλούς
Cathedral) που μπορεί να πάρει τον άχαρο τίτλο του filler (κακό δεν είναι βέβαια), το υπόλοιπο
άλμπουμ είναι αρρώστια. Από το στοιχειωτικό “Ghostlight” και την κολλητική του μελωδία (από
τη μέση και μετά), στο υπέρ doom
“January Sea” και στο slow
burning “The
Master Thief”, το άλμπουμ των Avatarium,
γράφει τη δικιά του σημαντική ιστορία. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στα
πλήκτρα που διαδραματίζουν σημαντικότερο ρόλο πλέον (είπαμε 70΄s oriented).
Εν
κατακλείδι. Ο Leif Edling και η μούσα του, έκανα πάλι το καθήκον τους και μας
προσφέρουν απλόχερα Μαργαριτάρια και φέρετρα.
Μα
δεν είναι πανέμορφο να γράφονται τέτοια τραγούδια στις μέρες μας;
8.5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου