Accept, Fortress Under Siege, Null 'Ο' Zero 23.5.15 Gagarin

Είναι απορίας άξιο γιατί, στις αρχές των 90’s που άρχισε και η συναυλιακή μου καριέρα (με Running Wild, Gamma Ray και Annihilator μεταξύ άλλων) δεν παραβρέθηκα στις 2 συναυλίες των επανασυνδεδεμένων τότε Accept στο “Ρόδον”. Ακόμα το ψάχνω, όμως ευτυχώς ο Wolf Hoffman από το 2010 και μετά έχει βαλθεί να με ικανοποιήσει στο έπακρο με τα άλμπουμ αλλά και με τις live εμφανίσεις των Accept. Σχεδόν 3 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στο Fuzz και με έναν υπέροχο δίσκο ("Blind Rage") στις αποσκευές τους, επανήλθαν στο Gagarin το Σάββατο στις 23/5. Ο χώρος γέμισε αλλά για κάποιον μυστήριο (ουσιαστικά ανεξήγητο) λόγο, το επιθυμητό sold out  δεν έγινε (παρά τρίχα). 

Δυστυχώς δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Null ‘O’ Zero αλλά όταν βρεθήκαμε στο χώρο κατά τις  9 παρά, οι Fortress Under Siege εμφανίστηκαν στην ώρα τους σε ένα μισοάδειο club. Με τον Hannibal στα φωνητικά σε τρελή φόρμα, ικανοποίησαν με το power progressive υλικό τους. Διέκρινα αρκετά Warlord σημεία και Savatage πινελιές που έκαναν τις συνθέσεις τους αρκετά συμπαθείς στα αυτιά μου. Ειδικότερα το “Robin Hood (Prince of thieves)” και το “Blue Valley Shadow” που παίχτηκε τελευταίο με εντυπωσίασαν. Όπως και να’χει ο κόσμος είχε έρθει για Accept και ενώ αρχικά μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του live, διαψεύσθηκα με την καταιγιστική είσοδο των Γερμανών στη σκηνή. Η όρεξη των 5 μουσικών από το εναρκτήριο “Stampede” κατέστησε σαφές ότι πάμε για ένα άκρως ικανοποιητικό live. Πραγματικά πήραν το παιχνίδι από τα αποδυτήρια με καλό ήχο και αλωνίζοντας τη σκηνή.

Και ναι, ο κόσμος ανταποκρίθηκε, οι γροθιές υψώθηκαν και τα “ωωωωωωω” sing along ακόμη και στα solo της κιθάρας δεν είχαν σταματημό. Η παρουσία των Accept σε επίπεδο απόδοσής αλλά και τα ποζαρίσματα επί σκηνής (δείχνοντας πάντα και την αγάπη τους στον κόσμο) κατά τη γνώμη μου ήταν για εμφάνιση μπροστά σε κοινό των 10.000 ατόμων και όχι των 800. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια μπάντα όπου τα τρία βασικά μέλη έχουν πατήσεις τα 55, με τον Tornillο να είναι στα 60! Και όμως στη σκηνή είναι σαραντάρηδες (και βγάλε) σε εμφάνιση, και 20άρηδες σε ψυχή! Όσο για το νέο αίμα, άξιος ο ντράμερ που το διασκέδαζε, ενώ απλά διεκπεραιωτικός ο Uwe Lullis στις κιθάρες. Δύσκολο να βρεθεί κάποιος να κουμπώσει με Hoffman ακριβώς. Δεν πειράζει, τα βασικά τα έπαιξε και η παρουσία του ήταν συμπαθέστατη.

Τα κομμάτια που παίχτηκαν ήταν μοιρασμένα μεταξύ της χρυσής περιόδου του group (πλην του "Russian Roulette")  και της ακόμη πιο ορμητικής και ποιοτικής δεύτερης περιόδου με τον Tornillo στα φωνητικά. Αγνοήθηκαν τα άλμπουμ της περιόδου των 90’s και ως εκ θαύματος το νέο υλικό είναι τόσο καλό που δεν έκανε κοιλιά ούτε στιγμή. Αντιθέτως και μόνο η αγία τριάδα (“Balls to the wall”, “Metal Heart” και “Princess of the dawn”) να παίζονταν από τα παλιά και ακόμη περισσότερα από το πρόσφατο “Blind Rage” μπορεί να ήταν και ακόμη καλύτερα. Πως γίνεται όμως να γίνει καλύτερο το τέλειο; Γιατί εντέλει εκείνο το βράδυ οι Accept έπιασαν τέλεια απόδοση σε όλη τη διάρκεια του δίωρου set τους.

Για τους τύπους ξεχώρισαν οι εξής στιγμές: Το καραheavy και λίγο σπάνιο σε live «Demon’s Nights” από τα παλιά, το συγκινητικό “Shadow Soldiers” από το «Stalingrad», το “Dying Breed” από το “Blind Rage” (βασικά όλα από το νέο δίσκο) και φυσικά τa “Metal Heart” και “Teutonic Terror”!

Τελεία και παύλα. Οι Accept είναι με διαφορά η πιο φορμαρισμένη heavy metal μπάντα από τους παλιούς σε όλα τα επίπεδα. Και οι δίσκοι που βγάζουν γαμάνε και στα live πετάνε. Και φυσικά ο δημιουργός αυτής της επιτυχίας, ο Wolf Hoffman είναι ο καλύτερος metal κιθαρίστας (μετά τον father Iommi βοήθεια μας…)

Ωραία περνάμε στους Maiden και καλυτέρα στους Priest,  αλλά στους Accept ζεις μια πραγματική heavy metal γιορτή με την ζωντάνια μιας νεοσύστατης μπάντας.

Σπουδαία.

ΥΓ: O Baltes (μπάσο) δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να μας ξεσηκώνει!