Η
Mirel Wagner κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ το
2012. Blues
Folk acoustic μουσική με μεγάλες δόσεις σκοτεινιάς
και απαισιοδοξίας.
Υπογράφοντας
πλέον στην Sub
pop και με όπλο την
κιθάρα της και μόνο, μας προσφέρει μια ξεχωριστή δημιουργία. Όλα τα συστατικά
του ντεμπούτου της είναι και πάλι εδώ, αλλά σε υπερθετικό όμως βαθμό. Πριν όμως
περάσουμε στην κριτική του δίσκου, ας γνωριστούμε. Η Mirel δεν είναι άλλο ένα κορίτσι γεννημένο
στην Αμερική ή την Αγγλία που πήρε τη μουσική της παιδεία και ασχολήθηκε με την
παραδοσιακή ας πούμε μουσική. Η Mirel είναι
μια Φιλανδή αιθιοπικής καταγωγής (υιοθετήθηκε μόλις 1,5 ετών). Μια έγχρωμη
βορειοευρωπαία λοιπόν που συνθέτει και παίζει τα blues όπως καμία άλλη.
Ήδη
από το “1, 2, 3, 4” που είναι σαν ένας πρόλογος στα όνειρα και τους εφιάλτες
που θα ακολουθήσουν, αναρωτιέται “One, two, three, four, what΄s underneath the floor?”.
Έτσι θα ακολουθήσει το κλίμα απελπισίας και downίλα που ξεκινάει
ουσιαστικά με το “The
dirt”. Downίλα μόνο με μια κιθάρα και τη φωνή της. Η
απογυμνωμένη μουσική της πρόταση θα συνεχιστεί με το νοσταλγικό “Elipsis”.
Με
το “Oak tree”, έχεις πια συνηθίσει και δε σου
λείπουν ούτε οι ηλεκτρικές κιθάρες, ούτε τα ντραμς, ούτε τίποτα. Η μουσική της και η
δυνατή παραγωγή στη φωνή της αρκούν και δεν είναι ποτέ λίγα. Γεμίζουν τις
αισθήσεις και είναι αρκετά για να θες να τραγουδήσεις κάθε στίχο.
Στο
ίδιο ύφος θα κυλήσει το υπόλοιπο άλμπουμ με αποκορύφωμα, το μεγαλύτερο σε
διάρκεια τραγούδι του δίσκου “Taller than tall trees”. Εδώ πραγματικά νιώθεις
κάθε στίχο να σε διαπερνά και σε συνδυασμό με τη μουσική ξέρεις ότι θα σου
αφήσει κάτι μέσα σου για πάντα. Το ότι αποτελεί μια δημιουργία που είναι
καλύτερα να ακούγεται σαν σύνολο και δεν συνίστανται οι ακροάσεις μεμονωμένων
τραγουδιών, δεν αφαιρεί τίποτα από το όραμα της Mirel Wagner. Ξέρει απολύτως πώς να μεταδώσει τη
σκοτεινιά που την περιτριγυρίζει.
Αφεθείτε,
να απλωθεί και γύρω σας. Πως αλλιώς θα εκτιμήσετε το φως, αν δεν περάσετε από
το σκοτάδι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου