The Black Keys - El Camino (2011) Garage rock, Blues rock

Οι The Black Keys μετράνε ήδη 13 χρόνια ζωής και 7 album. Κόλλησα με το “Brothers” του 2010 που παρόλη την αρκετά μεγάλη διάρκεια (55 λεπτά) δεν χόρταινα να ακούω ξανά και ξανά. Έτσι ακολούθησε η υπόλοιπη δισκογραφία τους αλλά από την ανάποδη! Πλέον έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα διαπίστωσα ότι υπήρχε οργανωμένο εγκληματικό σχέδιο. Η πορεία τους και οι ηχογραφήσεις τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αναμμένο φυτίλι μιας βόμβας που έσκασε και έχει όνομα: “El Camino”.

Ξεκινώντας να ηχογραφούν στο υπόγειο του drummer Patrick Carney το αρχικό ύφος ήταν πολύ ωμό. Τσαμπουκαλεμένο blues rock για την πάρτη τους. Σε κάποια φάση για το τρίτο άλμπουμ, Rubber factory, ηχογράφησαν σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο για λάστιχα (πρόοδος!). Πάντως οι κριτικές ήταν καλές και σταθερά ανεβαίνανε, ώσπου στο τέταρτο άλμπουμ, Magic Potion, ηχογράφησαν αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις (επιστροφή στο υπόγειο). Μεγάλο όνομα δεν τους έλεγες, αλλά δυνατούς garageγιέρηδες τους έλεγες. Και κάπου εκεί, μπαίνοντας στο studio με τον Danger Mouse (προχωρημένα πράγματα) έβγαλαν το “Attack and Release”. Δεν μπορείς πλέον όσα φου φου και να κάνεις να σβήσεις το φυτίλι που λίγο πριν την στροφή και την έκρηξη φουντώνει με το “Brothers” που ανέφερα στην αρχή.

Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγούλα (ουφ τα είδα όλα και εγώ…) φτάνουμε στο “El Camino” που είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο και συμπαγές έχουν κυκλοφορήσει. Η παραγωγή είναι φοβερά εμπλουτισμένη, τα riff είναι εμπνευσμένα, ενώ υπάρχουν πιο πολλά πλήκτρα αλλά και γυναικεία backing vocals από ποτέ.

Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό και επιτυγχάνει μια ισορροπία μεταξύ εμπορικού, ποιοτικού και ωμού παλιού εαυτού. Το είδος παραμένει garage blues αλλά πλέον μπορούν να το ακούσουν και να κολλήσουν όλοι. Μα όλοι! Και αυτοί που δίνουν τα Grammy και οι fan των Graveyard που τραγουδάγανε το Lovely Boy πριν ξεκινήσει το live, και αυτοί που θα κολλήσουν σε ένα video clip τους στο youtube.

Κλείνοντας αυτή την ανασκόπηση και όχι τόσο κριτική απλώς να ενημερώσω ότι κάποια στιγμή θα βγει ο διάδοχος του El Camino. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Dan Auerbach είναι 34 και ο Patrick Carney 33, είναι σίγουρο ότι εκτός από βόμβες θα υπάρξουν και δυναμίτες και ναπάλμ και πολλά άλλα…. καλά στο μέλλον! Σε αναμονή λοιπόν.

ΥΓ. Το τελευταίο κομμάτι “Mind Eraser” κλείνει με το στίχο “Don’t let it be over”. Τους το αφιερώνω με την ευχή να μην χωρίσουν τους δρόμους τους ποτέ!

ΥΓ.2 Δύο βιντεοκλίπ για να κάνουμε κέφι!