Πολύς
ντόρος για το “The
Conjuring”. Επιτέλους
μια πολύ τρομακτική ταινία είπαν όλοι οι κριτικοί και όλα τα site. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή ξεκινώντας
από το σκηνοθέτη James
Wan. Είναι ο
σκηνοθέτης του Saw
(Σε βλέπω) και έχει σκηνοθετήσει συνολικά 10 ταινίες συμπεριλαμβανομένων 2
μικρού μήκους και την επερχόμενη Fast &
Furious 7 (ουδέν
σχόλιο) που θα βγει στις αίθουσες το 2014. Στη σειρά του Saw εμπλέκεται πλέον ως εκτελεστικός παραγωγός
ενώ όλες οι δημιουργίες του είναι τρόμου, με εξαίρεση το -παίρνω το νόμο στα
χέρια μου για να εκδικηθώ- Death
Sentence του 2007.
Το
“The Conjuring” είναι η καλύτερη ταινία του
(τουλάχιστον από τις 5 που έχω δει) και ας με συγχωρέσουν οι fan του “Σε βλέπω”. Ενώ με το “Saw” πρωτοτύπησε με το σενάριό του (δικό
του story) και
κατάφερε να επαναφέρει μια ολόκληρη σχολή (torture porn: Hostel, The collector, I spit on your grave, Martyrs και άλλα πολλά) με το “The Conjuring” κάνει μια ταινία - άσκηση στα
πρότυπα των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του ’70. Το homework του λοιπόν ο James Wan το έκανε και πήρε άριστα. Αποδεικνύει
στην πράξη ότι ο τρόμος, ο πραγματικός τρόμος, είναι αυτός του απλού ανθρώπου
απέναντι στο άγνωστο και το υπερφυσικό και η προσπάθειά του να αμυνθεί και να το
καταλάβει. Καλές οι ιστορίες με ένα team έγκλειστων και άγνωστων μεταξύ τους
ανθρώπων και τους χίλιους - μύριους τρόπους που βασανίζονται και σκοτώνονται
για να αποκαλυφθεί ο βοηθός της ξαδέρφης που τα είχε με τον λογιστή του αρχικού
δολοφόνου. Hδονοβλεπτικά
παρακολουθείς ακρωτηριασμούς και λοιπούς απρόβλεπτους τρόπους βασανισμού (για
αυτό και porn).
Άντε να σφίξεις τα δόντια, άντε να αποτρέψεις το βλέμμα σε κάνα δυο σκηνές και
σίγουρα να κάνεις πλάκα με τα φιλαράκια (Πω πω είδες τι του έκοψε). Δεν είναι
όμως τρόμος. Τρόμο έχει το “The
Conjuring”.
Οι
ερευνητές του υπερφυσικού Ed
και Lorraine
Warren βοηθούν μια
οικογένεια που μόλις αγόρασε το νέο της σπίτι να αντιμετωπίσει μια σκοτεινή
δύναμη που τους τρομοκρατεί. Απλό και πολυδουλεμένο story αλλά σημαντικό: βασισμένο (σύμφωνα με
τους δημιουργούς) σε αληθινά γεγονότα.
Ας
δούμε τι δεν έχουμε. Δεν έχουμε αίμα! Δεν έχουμε κοριτσίστικα CGI effects (βλέπε “Mama”). Δεν έχουμε ένα πρώτο μισάωρο που
συμβαίνουν όλα! Εδώ ο φόβος χτίζεται αργά, με slow zoom πλάνα και λίγα scary jumps, τόσα όσα πρέπει. Κυρίως όμως ο
τρόμος δημιουργείται με αυτά που δε βλέπεις και φαντάζεσαι.
Φυσικά
δεν τα πετυχαίνει και όλα. Υπάρχουν σημεία υπερβολικά κοντά στον
“Εξορκιστή”. Επιπλέον, υπάρχουν μερικές
σκηνές που δεν του βγήκαν, όπως για παράδειγμα το τράβηγμα των μαλλιών από την
δαιμονική παρουσία. Όμως χάρη στο σκηνοθετικό στυλ και τις ερμηνείες του
πρωταγωνιστικού ζευγαριού των ερευνητών, δημιουργείται σοβαρό δραματουργικό
κύρος σε αυτή την γνώριμη κατά τα άλλα ιστορία.
Όταν
και άμα το δείτε πιστεύω ότι και μόνο στην ιδέα να παίξετε το παιχνίδι κρυφτού
σε συνδυασμό με παλαμάκια, θα θέλετε να αλλάξετε σκέψη!
Check Aslo: Παρόμοια φάση το «The House of the Devil» του Ti West , αν θέλετε κάτι σε στυλ Πολάνσκι του
“Rosemary’s baby”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου