Greenleaf – Echoes from a mass (2021) Stoner rock, Hard rock

 

Επιστροφή για τους Greenleaf μετά το τεράστιο “Hear the rivers” του 2018 (θυμηθείτε το review εδώ) . Πιάνεται πάλι η ίδια έμπνευση; Μπορούν το επαναλάβουν; Η απάντηση είναι ναι. Γιατί οι Greenleaf πήραν τον χρόνο τους, δουλεύουν τις συνθέσεις τους, και παίρνουν πολύ σοβαρά την μουσική τους.

Το “Tides” με το οποίο ανοίγουν το νέο άλμπουμ, έχει αυτή την μελαγχολία και το σωστό επαναλαμβανόμενο riff που τους χαρακτηρίζει, αποτελεί ωστόσο την πιο πειραματική στιγμή του δίσκου. Η παραγωγή είναι λίγο πιο θολή σε σχέση με το “Hear the rivers”, ενώ εντύπωση μου έκαναν τα backing vocals που δίνουν και πάλι μια The Black Keys νότα. Το κυρίως πιάτο ξεκινάει όμως με το “Good God I better run away”, ενεργητικό, bluesy, riffάρα, και τώρα τους αναγνωρίζω! Και τώρα θέλεις να προχωρήσεις! Το “Needle in my eye” είναι στακάτο κομμάτι, με ρεφραινάρα (“Burn, burn…”) και πολύ ένταση, ενώ το χαρακτηρίζει το σκοτεινό στιχουργικό περιεχόμενο (drugs,killer). To σερί πλέον δεν έχει σταματημό, southern το “Love Undone” (με τριπλό χτίσιμο μέχρι το ρεφραίν), ενώ το καράheavy με την απίστευτη ρυθμική riffάρα “Bury me my son” είναι top. Ένας desert ύμνος όπου συνδυάζονται ιδανικά η riff oriented μουσική (Tommi Holappa κιθάρες) με τα μελαγχολικά/μαστουρωμένα φωνητικά του Arrid Hällagard. 

Το “Hand of might” είναι καταιγίδα, και βγάζει δύναμη στο έπακρο! “March on higher grounds”, μια συγκλονιστική κομματάρα με πλήρες, ουσιαστικό, περήφανο riff! Το “Hang on” γέρνει πάλι προς τα blues, προκαλώντας hedbanging, αλλά και την ζήλεια των R      ival Sons που θα γούσταραν να έχουν ένα τέτοιο κομμάτι στην δικογραφία τους! Με το “Wings of gold” έχω δακρύσει πολλές φορές, είναι τόσο δυναμικό, μελωδικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό το riff, και τόσο soulful, βγάζοντας πόνο τα φωνητικά, της πικρής ερωτικής σχέσης που περιγράφεται, που πρόκειται σίγουρα για το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ! Εξαιρετικό το σόλο και το κλείσιμο με τα απανωτά “Ooooo…”. Το άλμπουμ κλείνει με ένα κλείσιμο ματιού στον Johnny Cash εκεί ψηλά, το “What have we become”, σαν ένας φίλος από τα παλιά που σε καλεί να αναπολήσετε το παρελθόν.

Είναι πλέον τεράστια η συμβολή των Greenleaf στο ιδίωμα του Stoner Rock, είκοσι και πλέον χρόνια στα πράγματα. Η δισκογραφική τους επιστροφή είναι θριαμβευτική, το “Echoes from a mass” στα καλύτερα άλμπουμ του 2021.

 Εταιρία: Napalm Records

Ημερομηνία: 26.3.2021

Band Fb link: https://www.facebook.com/greenleafrocks

 

Beyond the black rainbow (2010) Horror, Sci-fi

 

Σκηνοθεσία: Panos Cosmatos

Σενάριο: Panos Cosmatos

Παίζουν: Eva Bourne, Michael G. Rodgers, Scott Hylands

Διάρκεια: 1h : 50m

To ντεμπούτο του Panos Cosmatos, ναι του Ελληνικής καταγωγής υπεύθυνου πίσω από το εξαιρετικό “Mandy” του 2018 (θυμηθείτε το review εδώ ) δεν είναι απλά ένας φόρος τιμής στο σινεμά του Lynch, του Kubrick, ή του Cronenberg. Ο Panos Cosmatos χωρίς πολλές σεναριακές εξηγήσεις μπορεί να σε βάλει στον κόσμο των λιγοστών ηρώων του και στην ψυχολογία τους, όπως κανένας άλλος δεν μπορεί….και να σας αφήσει με ένα οπτικό ντελίριο για πάντα στις αναμνήσεις σας. Με λίγα λόγια, ακόμη και εάν δεν σου αρέσει, το “Beyond the black rainbow” (όπως και το “Mandy”) δεν ξεχνιέται ποτέ.

Η ταινία είναι ένα πείραμα, μια απίστευτη εμπειρία, εάν και μόνο εάν αφεθείτε στον υπνωτιστικό ρυθμό της και στα όσα μένουν ανεξήγητα. Και η Helena είναι ένα πείραμα, ένα κορίτσι παγιδευμένο στο εργαστήρι ενός παράφρων, και θέλει να δραπετεύσει. Ο Barry Nyle (εκπληκτικός ο Michael G Rogers) την θέλει υπό έλεγχο, γιατί η Helena έχει δυνάμεις που μόνο εντός του εργαστηρίου/θόλου μπορούν να παραμείνουν σε καταστολή. Ένα φωτεινό τρίγωνο ενέργειας, μια δεκάλεπτη σχεδόν ασπρόμαυρη σκηνή μεταμόρφωσης/γέννησης που όμοια της δεν υπάρχει, η heavy metal αισθητική, το απόκοσμο υπέροχο σάουντρακ είναι κάποιοι από τους λόγους για να λατρέψετε το “Beyond the black rainbow”. Πάντα λαμβάνοντας υπόψη σας, πριν ξεκινήσετε την προβολή, των πάάάάρα πολύ αργό ρυθμό, και την έλλειψη δράσης, με την ευρεία και γνωστή έννοια του όρου. Και φυσικά τις εξηγήσεις, αυτές που χρειάζεται ένα απλό θρίλερ για να γίνει πειστικό και διασκεδαστικό. Εδώ ο Cosmatos καταπιάνεται ουσιαστικά με τις έννοιες της εξάρτησης, της εξουσίας, της αλλαγής/μεταμόρφωσης, και της ελευθερίας. 

 

Υπνωτιστικός ρυθμός, απίστευτες εικόνες, αγάπη για τα 80΄s και την αισθητική τους, πορτοκαλοκόκκινα χρώματα, σκοτεινή ατμόσφαιρα, creepy-απόκοσμες μουσικές, ταινία εμπειρία-επίθεση στις αισθήσεις. Αφαιρετικό Σινεμά που μιλάει στα συναισθήματα με τις εικόνες και τους ήχους στον ύψιστο βαθμό.

Είναι περιττό να πούμε ότι η ταινία δεν είναι για όλους (τo ίδιo έχω αναφέρει και για το “Mandy”). Αν ανήκετε στους θεατές που έχουν ανάγκη μόνο σεναριακή πλοκή, περιπέτεια, εξηγήσεις και ανατροπές, και αρέσκεστε μόνο σε συμβατικές καταστάσεις τύπου “A quiet place” (που είναι και ταινιάρα στο είδος της, με ακόμη καλύτερο sequel), τότε καλύτερα να μείνετε μακριά. Είναι μια μαλακία που βαριέσαι τη ζωή σου και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, είναι η “κριτική” που πιθανώς να δώσει μια μεγάλη πλειοψηφία, ακόμη και πιο ανοιχτόμυαλων σινεφίλ θεατών. 

Αλίμονο αν ο Cosmatos απευθυνόταν σε αυτήν…

8/10

(Πηγές: Imdb, Wiki)

Imdb link: https://www.imdb.com/title/tt1534085/?ref_=tt_mv_close

Greenleaf – Hear the rivers (2018) Hard rock, Stoner Rock

 

Οι Σουηδοί είναι ένα side project του Tommi – Holappa των Dozer, οι οποίοι αισίως μετράνε 20 χρόνια παρουσίας με μοναδικό σταθερό μέλος τον ίδιο. Το συγκρότημα έχει περάσει μεγάλες αλλαγές στο line up του παρόλα αυτά  το “Hear the rivers” αποτελεί το τρίτο άλμπουμ του σχήματος που διατηρεί τα ¾ του σταθερά, και αυτό είναι σημαντικό. Νέο μέλος, ο Hans Fröhlich στο μπάσο, ο οποίος μαζί με Arrid Hällagard (φωνητικά) και Sebastian Olsson (τύμπανα), ολοκληρώνουν την τετράδα και φαντάζουν πλέον ως ένα απολύτως ολοκληρωμένο συγκρότημα, που ο όρος side project το αδικεί κατάφορα. Ειδικότερα αν ακούσετε το “Hear the rivers” που συνειδητά, και με την καλή έννοια, εμπορευματοποιεί τον ήχο τους ενσωματώνοντας κάποια στοιχεία από The Black Keys. Οι επιρροές τους είναι εμφανείς και με το ξεκίνημα του άλμπουμ, με δυνατή fuzzαριστή παραγωγή ακούς ότι θα ήθελαν να έχουν κυκλοφορήσει οι The Black Keys, Witchcraft και Clutch, το 2018.

Τα τύμπανα μπαίνουν, κουνάς το κεφάλι αριστερά δεξιά, καπάκι το παραμορφωμένο μπάσο και κλονίζεσαι ολόκληρος για να έρθει μια riffara  που σε οδηγεί σε σπρωξίματα με αόρατους fan. Όλα θα ήταν απλά συμπαθητικά αν δεν ακολουθούταν και από ένα τέλειο εθιστικό ρεφραίν. Αυτό είναι το “Let it out”, που μπροστά του το “Lonely Boy” των The Black Keys ωχριά (είναι πολύ γρηγορότερο βέβαια). Το “Sweet is the sand” είναι φουλ southern και είναι σημαντικό που μπαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου και δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Το “A point of secret” έχει αυτή την Pelanderική γλυκιά διαστροφή και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε ένα “Legend II” ως συνέχεια του σπουδαίου “Legend” του 2012. “Good Ol’Goat”, κάντο όπως οι Clutch. Η φοβερή αυτή τετράδα είναι μόνο η αρχή. Οι συνθέσεις του “Here the rivers” από εκεί και πέρα είναι ακόμη πιο πολύπλοκες, σοφιστικέ και δίνουν την τελική ετυμηγορία για ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ. “The rumble and the weight”, “We are the pawns” και “The rivers lullaby” συνεχίζουν να έχουν εν μέρει τους Witchcraft ως οδηγό, και πετυχαίνουν υποδειγματικά ένα συνδυασμό διασκέδασης και πλούσιων μελαγχολικών μελωδιών. Ότι ακριβώς χρειαζόταν δηλαδή το hard/stoner rock και οι Greenleaf για να πάνε ένα βήμα μπροστά.

Φιλόδοξο, περίτεχνο και πιασάρικο το “Hear the rivers” αποτελεί μια εξαιρετική, προκλητικά εμπνευσμένη δουλειά που καθιερώνει τους Greenleaf από side project σε σταθερά του είδους.

Αναδημοσίευση από το rockpages.gr