Blues Wire (Special Guest: Τζένη Καπάνταη), 16 Strings, @ Κύτταρο 25.01.2019

Οι Blues Wire, ένα συγκρότημα συνώνυμο των blues, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, με την Τζένη Καπάνταη ως special guest και τους 16 Strings ως opening act (με πρώτο άλμπουμ στα σκαριά), και το βράδυ της Παρασκευής στο Κύτταρο φάνταζε ιδανικό…Αν και μόλις τρεις μήνες πριν, τους είχα παρακολουθήσει σε ένα συγκλονιστικό live, με πολλούς guest να μετατρέπουν την εμφάνιση σε blues party (όπως γίνεται σχεδόν πάντα), και έχοντας μια εμπειρία περίπου τριάντα εμφανίσεων τους, διαπίστωσα ότι με τους Blues Wire δεν πρέπει ποτέ τελικά να αισθάνεσαι εφησυχασμένος, και θα καταλάβατε παρακάτω τι εννοώ.

Εξαιρετικοί οι 16 Strings, δεν έπαιξαν απλά ένα μισαωράκι (και θα φύγουμε….), όπως προλόγισε ο τραγουδιστής τους Βαγγέλης Παπάζογλου, αλλά στα περίπου 45 λεπτά που μπλουζάρανε είχαν πολύ επιτυχημένη κλιμάκωση απόδοσης και αντίστοιχης ανταπόκρισης του κοινού. Ξεκίνησαν δυναμικά με “Down at the doctor’s” (Dr. Feelgood), και ακολούθησαν το “I lost my babe” και “Coming through”, δύο δικές τους συνθέσεις να ανεβάζουν το κοινό. Ειδικά το δεύτερο είναι μια πολύ καλή bluesιά, με ρεφραίν που εύκολα τραγουδάς με το πρώτο άκουσμα. Άλλο ένα δικό τους με έκανε να κοπανιέμαι λίγο αργότερα, το “Mexico” είναι βαρβάτο heavy blues, που με λίγη παραμόρφωση παραπάνω θα μπορούσε να είναι και Planet of Zeus, όπως σωστά παρατήρησε ο Κώστας. 

Η άψογη εκτέλεση του “Too tired” του Albert Collins, μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις, ενώ είχαν προηγηθεί υπέροχα solo και αρκετές slidιές. Ένα δεμένο σχήμα, που έστρωσε όμορφα το δρόμο για άλλη μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των Blues Wire.

Χωρίς χρονοτριβή, η τριάδα που αποτελείται από τους Ηλία Ζάικο, Σωτήρη Ζήση και Νίκη Γκουρζουλίδου ανέβηκε στην σκηνή και αισθάνθηκα λες και τους είχανε κλεισμένους σε κανα κλουβί για μέρες. Φυσικά και το συγκρότημα είναι συνέχεια on the road με εμφανίσεις ανά την Ελλάδα, αλλά τόσο καβλωμένους ε μα δεν τους περίμενα… Μπήκαν φουριόζοι από το πρώτο κομμάτι. 

Με χαμόγελο και κέφι, με σολαρίσματα από τον Ηλία με όποιο πιθανό τρόπο έχει καταγραφεί και όποτε γουστάρει, την μπασαδούρα του Σωτήρη να μας δονεί και την Νίκη να βαράει ρυθμικά τα τύμπανα, είχαν τέτοια όρεξη και απόδοση που μετά από κάθε κομμάτι το κοινό χειροκροτούσε σαν να βρισκόμαστε σε encore. Έχασα τα τραγούδια , δεν ξανακοίταξα την ώρα (παρά μόνο στις 2 και, που τελειώσανε), και απόλαυσα μια πρώτη ώρα απίστευτης ενέργειας. Ο Ηλίας δάκρυσε προλογίζοντας ένα πανέμορφο δεκάλεπτο τζαμάρισμα, το “Call me the breeze” αποτέλεσε αιτία χορού για τους όρθιους, ενώ στο “Locomotive breath” οι ιαχές του κόσμου σχεδόν κάλυψαν το riff! Εκεί ανάμεσα ακούστηκε κομμάτι από το νέο άλμπουμ “NOS”, το “Foolish Pride”, ενώ το “Bulldog Boogie” από το ομώνυμο άλμπουμ του 1993 ήταν υπερ-ανεβαστικό. Θεωρώ ότι εάν κάποιος άσχετος με τα blues πέρναγε εκείνη την ώρα από την Ηπείρου και έμπαινε στο Κύτταρο από περιέργεια, αυτομάτως θα γινότανε οπαδός. Και αυτό γιατί δεν μπορείς να αποδώσεις τον όρο επαγγελματίες μουσικοί στους Blues Wire, αυτό που ακούς και αντικρίζεις σε μια ζωντανή τους εμφάνιση είναι αληθινό καλλιτεχνικό συναίσθημα να σου προσφέρεται απλόχερα, ασχέτως μουσικού είδους. Η Τέχνη των blues μακριά από μόδες, ζωντανή μπροστά σου! 

Στην συνέχεια ο Γιάννης Παχίδης (Daddy’s Work Blues Band), με την φυσαρμόνικα του, ενίσχυσε την ομάδα για να ακούσουμε μεταξύ άλλων το “On the road again” των Canned Heat, και ακολούθησε η ώρα της Τζένης! Μιλάμε για μια δυνατή “μαύρη” φωνή, που δένει απόλυτα με την ομάδα, και είχα παρακολουθήσει πριν χρόόόόνια στο House of art (αν θυμάμαι καλά), στις εξαιρετικές παραστάσεις των Blues Wire με τίτλο “The story of the blues”. Ενώ η μπάλα είχε ήδη χαθεί, με την Τζένη και τον Γιάννη επί σκηνής το πράγμα εκτροχιάστηκε…Στα “Summertime” και “Call it Stormy Monday”, έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα στο Σικάγο των 50’s, σε εκτελέσεις ανατριχιαστικά τέλειες, ενώ η άτυπη κόντρα μεταξύ Ηλία και Τζένης οδηγήθηκε σε ισόπαλο αποτέλεσμα. Χάνονται τα λόγια με τέτοιες εμφανίσεις, από ανθρώπους που δημιουργούν ένα ζεστό κλίμα ευφορίας και υψηλής μουσικής ποιότητας. 

Το αναμενόμενο τζαμάρισμα, με τους δύο κιθαρίστες των 16 Strings να δίνουν βροντερό παρών στο “Crossroads” μεταξύ άλλων, με προβλημάτισε εφόσον δεν μπορείς εύκολα να μεταφέρεις τα συναισθήματα από μια τέτοια βραδυά. 

Μάλλον είναι καλύτερα να κλείσω με την ατάκα που ακούστηκε λίγο πίσω μου όταν ο Ηλίας μας ευχαρίστησε λέγοντας “Να’ στε καλά παιδιά, μας συγκινείτε κάθε φορά που κατεβαίνουμε”.

“Εμάς να δείτε Ηλία, εμάς να δείτε!”

Mandy (2018) Horror, action, thriller

Σκηνοθεσία: Panos Cosmatos Σενάριο: Panos Cosmatos, Aaron Stewart Ahn  Πρωταγωνιστούν: Nicolas Cage, Andrea Riseborough, Linus Roache, Ned Dennehy, κ.α.  Διάρκεια: 2h:1’
Η αγαπημένη του Red Miller (Nicolas Cage), Mandy, θα πέσει στα χέρια μιας θρησκευτικής monster horror σέκτας (όπως λέει και ο χαρακτήρας του Bill Duke: “Weird stuff”) και ο πρωταγωνιστής θα πάρει το αίμα του πίσω. Το “Mandy” ανήκει στις κατηγορίες ταινιών “Love it” ή “Hate it”. Δεύτερη δημιουργία του Panos Cosmatos γιου του George P. Cosmatos (“Rambo”, “Cobra”, “Tombstone”) είναι ένας δίωρος φόρος τιμής στις horror ταινίες των 80’s. Και για την ακρίβεια θα μπορούσε να περιγραφεί ως Hellraiser meets Mad Max meets Evil Dead meets David Lynch meets Heavy Metal. Η ταινία είναι κατακόκκινη, έχει καταπληκτική παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα και υπερβολικά αργή εξέλιξη (ό,τι συμβαίνει σε 5 λεπτά σε κάποια “νορμάλ” ταινία τρόμου, εδώ γίνεται σε 1 ώρα!). Δεν με ενόχλησε τίποτα από αυτά, αντιθέτως το αποτέλεσμα είναι ένα οπτικοακουστικό αριστούργημα (φοβερό και το ambient soundrack του Jόhan Jόhannsson ειδικά εάν είσαι οπαδός και των πέντε παραπάνω ταινιών, σκηνοθέτη και μουσικού ιδιώματος, όπως εγώ Τα μόνα που δεν έχει η ταινία και για αυτό θα βαθμολογηθεί αυστηρά, εφόσον είναι σημαντικά στοιχεία σεναρίου για ένα Revenge Movie, είναι μυστήριο και σασπένς. Και αυτό αφαιρεί λίγο πάθος και πόρωση, όχι από τις ερμηνείες (που είναι πολύ καλές) αλλά από το γενικότερο feeling που σου προσδίδει η ταινία. Από το δεύτερο μισό που ξεκινάει η εκδίκηση και μετά την πρώτη αναμέτρηση του Nicolas Cage με έναν Demon-biter, το αποτέλεσμα, ίσως ακόμα και η σειρά και οι τρόποι των μαχών που θα ακολουθήσουν είναι προβλέψιμα /προδιαγεγραμμένα. Παράλληλα βέβαια η ταινία μπορεί να διαβαστεί και ως ένα πέρασμα σε ένα άλλο κόσμο, αυτόν της βίας, του metal και της εξιλέωσης! Σε κάθε περίπτωση η ταινία δεν είναι για όλους, μέχρι και κατασκευή τσεκουριού – φόρο τιμής στους Celtic Frost (ηδονή) έχει, και πρέπει οπωσδήποτε να δείτε το τρέιλερ πριν την παρακολουθήσετε. Είναι ό,τι δείτε στο τρέιλερ, συν δυο ακριβώς ίδιες ώρες, αλλά σε slow motion εικόνες! Έχοντας τον Nicolas Cage στη λίστα με τους ηθοποιούς που δεν μπορούν να ξαναπιάσουν τα μεγαλεία του παρελθόντος τους, πραγματικά θεωρώ ότι είναι τιμή του που έπαιξε σε αυτή την ταινία. Το παρανοϊκό του βλέμμα με πήγε πίσω στο παρελθόν και μου έφερε στο μυαλό τον Bruce Campell από το Evil Dead. Ο Panos Cosmatos αποτίει ένα φόρο τιμής στα slasher/horror των 80’s με τον δικό του αρρωστημένο τρόπο. 7/10 Imdb link: https://www.imdb.com/title/tt6998518/?ref_=ttfc_fc_tt (Πηγές: Imdb, Wiki)
Δείτε το τρέιλερ εδώ