3o No Remorse Festival 1η μέρα 01/11/13

Moonlight overdrive (The Doors tribute)

Bound Affairs (David Bowie tribute)

Backtrackin’ (Pink Floyd tribute)

The Shinkickers (Rory Gallagher tribute)

Big Ballz (AC/DC tribute)

Τρίτη χρονιά για το φεστιβάλ No Remorse, τρεις μπάντες (από τις πέντε) πρόλαβα να παρακολουθήσω, τρίτη συνάντησή μου με τους Big Ballz. Αποτέλεσμα, να φύγω τρισευτυχισμένος!

Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους  Moonlight Overdrive. Μπήκα την ώρα που οι Bound Affairs έκλειναν με το “The man who sold the world” και “Putting out the fire”. Σίγουρα ενδιαφέρουσα και κάπως πιο σκληρή απόδοση των κομματιών, επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά , να είμαι στην ώρα μου.

Το πολύ 200 άτομα, είναι μικρή προσέλευση, ειδικά όταν η βραδιά περιλαμβάνει 5 γκρουπ και το εισιτήριο έχει μόνο 10 € (+μπύρα!). Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει. Οι μπάντες είναι καλές, διαφήμιση έγινε, το Κύτταρο είναι super. Βέβαια είναι τέτοια η θέρμη αυτών των οπαδών και τόσο ωραία και φιλική η ατμόσφαιρα που δημιουργείται που πραγματικά αξίζουν τον κόπο τέτοιες διοργανώσεις.

Οι Backtrackin’ προλόγισαν ότι θα παίξουν ολόκληρο το άλμπουμ που άλλαξε την ιστορία της μουσικής. Το "Dark side of the moon" (που ‘σαι ρε Βαγγέλη) αποδόθηκε ολόκληρο με εικόνες στο videowall. Αγαπημένος μου δίσκος από Pink Floyd (μη βαράτε) είναι το The Wall. Βλέπετε παίζει ρόλο με ποια σειρά ακούς για πρώτη φορά τα άλμπουμ ενός συγκροτήματος όπως και σε ποια ηλικία. Έτσι παρόλο που άργησα σχετικά να το μάθω αναγνωρίζω πόσο τεράστιος δίσκος είναι το Dark side και έτσι το απόλαυσα. Τα παιδιά σαν έμπειροι μουσικοί, το παρουσίασαν πολύ καλά. Μου έκανε εντύπωση ότι πλην του drummer τραγούδησαν όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Επίσης, η Χρυσάνθη στα φωνητικά έκανε φοβερή δουλειά. Εν τέλει, στα 40 και κάτι λεπτά της εμφάνισής του συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά πόσο εκπληκτική είναι η μουσική των Pink Floyd. Πόσο διαφορετική και διαχρονική.

Οι The Shinkickers για τα επόμενα 50 λεπτά έπαιξαν μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια του Rory Gallagher. Με δυνατό fan club στο μπροστινό μέρος της σκηνής, ξεσήκωσαν το Κύτταρο ενώ δεν δίστασαν πολλές φορές να αυτοσχεδιάσουν στα κομμάτια του αθάνατου Ιρλανδού. Δεμένη μπάντα, με μόνη μου ένσταση τα φωνητικά που ήταν λιγάκι πιο βραχνά και δυνατά από ότι ταιριάζει στα κομμάτια. Ίσως να  φταίει και ότι τον Απρίλη είχα δει στον ίδιο χώρο τους Band of Friends (Gerry McAvoy, Ted McKenna και ο εκπληκτικός Marcel Scherpenzeel) όπου κλείνοντας τα μάτια νόμιζες ότι ήσουν σε live του Rory Gallagher πριν 35 χρόνια. Όπως και να’χει άλλη μια καλή εμφάνιση και πάμε για τους Big Ballz.

Είναι η τρίτη φορά μέσα στην ίδια χρονιά που τους βλέπω και ακόμη δεν έχω ξεπεράσει το αρχικό shock, όταν ήταν support στη συναυλία του Απρίλη που ανέφερα παραπάνω…

Έχοντας  ξεχωρίσει τους  AC/DC ως το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρχαν καλλιτέχνες (αυτού του πλανήτη τουλάχιστον) που θα παίζουν  live το “Touch too much” και να γουστάρω τόσο όσο το original. Οι Big Ballz έχουν καταφέρει να έχουν τον ήχο και την ενέργεια της Bon Scott era σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Και όχι μόνο αυτό αλλά το κάνουν να φαίνεται και εύκολο!

Δεν παίζουν μόνο κομμάτια Best of (αν και αυτά είναι απαραίτητα) αλλά ειδικά την 6ετία που τραγούδησε ο Bon Scott την παίζουν στα δάχτυλα.

Και τι δεν ακούσαμε. "Shot down in flames”, "Sin city”, “Live Wire”, “Girls got rhythm” (Αλί), “Bad boy boogie” (Αλί και τρισαλί) αλλά και hits όπως “Hell’s Bell’s”, «Highway to hell”, “Rock’n’roll train”, μέχρι και τα κανόνια βάρεσαν στο «For those about to rock”!Είναι γεγονός ότι τα τραγούδια της περιόδου Bon Scott  τα αποδίδουν με ακρίβεια σκρατς σκρουτς  βινυλίου  , ακόμη και το κομμάτι  των φωνητικών. Kαι στα τραγούδια της Βrian Johnson εποχής δεν πάνε πίσω, όπως στο “Thunderstruck” όπου έγινε ο σχετικός χαμός. Δεν μπορώ να πω πάντως , η προτίμηση μου βρίσκεται στο πρώτο μέρος των live τους όπου επιλέγουν να παίξουν  το ένα μετά το άλλο μερικά από τα καλύτερα παλιά τραγούδια των AC/DC (και πιο ψαγμένα).

Ο κόσμος  τραγούδησε, χόρεψε και ύψωσε γροθιές για μία ώρα και 40 λεπτά, με πολλές μπύρες και 7 encore (! ?) κατά απαίτηση του κοινού! Οι  περίπου 50 που μείναμε μέχρι τέλους (είχε πάει αργά) φύγαμε όπως ανέφερα και στην εισαγωγή τρισευτυχισμένοι.

Εάν θέλετε ένα καλό rock show, την επόμενη φορά δείτε τους. Εάν γουστάρετε AC/DC και δεν τους έχετε δει , δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Ψάξτε και βρείτε που παίζουν. Δεν πρέπει να χάνονται…

ΥΓ: Και μια παραγγελιά! Την επόμενη φορά θα ήθελα (πάλι) ένα “Little Lover” ή ένα “Ride on”. Πιστεύω ότι θα ευχαριστήσει όλους τους οπαδούς σας. 

Επειδή ο blog demon έβαλε το χεράκι του, πάρτε γεύση από τους The Shinkickers εδώ