Αφιέρωμα - The Devil's Blood: Ένα σύντομο αλλά σημαντικό κεφάλαιο της ψυχεδελικής ροκ και του metal

Οι The Devil’s Blood αποτέλεσαν ένα σύντομο μα σημαντικό κεφάλαιο του σκληρού ήχου. Δημιούργημα του Selim Lemouchi και της αδερφής του Farida (The mouth of Satan) θα μπορούσαν να συνεχίζουν να μεγαλουργούν εάν ο ίδιος ο εγκέφαλος του συγκροτήματος δεν έβαζε τέλος στη ζωή του, στην ηλικία των μόλις 33 ετών.

Ο Selim σε συνέχεια της μακρόχρονης ενασχόλησής του με το metal είτε ως μέλος metal συγκροτημάτων, είτε ως γραφιάς σε metal sites, δημιούργησε τους The Devil’s Blood στο Endhaven, το 2006. Το πρώτο demo στο οποίο ο ίδιος είχε αναλάβει και τα φωνητικά, κυκλοφόρησε το 2007 και θα απείχε πολύ από τον μετέπειτα διαμορφωμένο ήχο του σχήματος. Garage – Punk που περικλείει την αγάπη του Selim για το rock του παρελθόντος, σε καμιά όμως περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ενδεικτικό, η αξία που έχει πλέον είναι ιστορική και συλλεκτική. Ο ήχος του γκρουπ σταδιακά χτίζεται και με τον ερχομό της αδερφής του Selim, Farida Lemouchi στα φωνητικά του κομματιού single “The Graveyard Shuffle” οι αγάπες του Selim θα αναδειχθούν και θα εδραιωθούν: Kiss, Alice Cooper, Coven και πάνω απ’ όλα ο μοναδικός Rocky Erickson και ο ήχος του
“Evil One” (1981- συγκλονιστικό άλμπουμ που λατρεύεται από όλους όσους αγαπούν το occult). Προσθέστε και τους Iron Maiden - Thin Lizzy για τα κιθαριστικά solos και τις συχνές δισολίες που επίσης χαρακτήρισαν τον ήχο τους, και έχετε το ολοκληρωμένο πακέτο. Όσο για τα απίστευτα απόκοσμα φωνητικά της Farida, μόνο με τον King Diamond θα μπορούσα να τα συγκρίνω. Όλα τα παραπάνω συμπεριλήφθηκαν σε ένα μεγάλο σε διάρκεια EP (28 λεπτά) που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2008. 

Το “Come,Reap” έμελλε να γίνει κλασικό. Τα ανδρογύναικα και αιθέρια φωνητικά της Farida, που πλέον είναι η “Mouth of Satan”, θα δώσουν λόγο στους στίχους που αναφέρονται αποκλειστικά στο χάος, το θάνατο και τον Σατανά. Ούτε μια στιγμή ο Selim δεν αισθάνθηκε άβολα να μιλήσει για αυτά τα πράγματα, αντιθέτως ήταν ιδιαίτερα ικανός υποστηρικτής των ιδεών του. Πέραν αυτού, το image του group στις live εμφανίσεις ήταν μοναδικό. Δερμάτινα παντελόνια και μπουφάν κάλυπταν τα ημίγυμνα σώματα των μελών του συγκροτήματος ενώ η Farida με ένα λιτό φόρεμα θα στεκόταν στο κέντρο της σκηνής. Όλοι τους ήταν καλυμμένοι με αίμα(?!) ενώ αρκετά αναμμένα κεριά κοσμούσαν τις σκηνές που εμφανίζονταν. Πέντε τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο “Come,Reap”, “River of Gold”, “The Heavens cry out of the devil’s blood”, “White faces” διασκευή στη μεγάλη τους αγάπη  - Rocky Erickson, και ο δεκάλεπτος ύμνος “Voodoo Dust” ο οποίος και αποδόθηκε εξαιρετικά στην εμφάνιση του συγκροτήματος στη χώρα μας το 2012 (θα τα πούμε παρακάτω…)

Το συγκρότημα προχώρησε σε αρκετές live εμφανίσεις, ειδικότερα σε festival, προκαλώντας την προσοχή του metal κοινoύ, ακόμη και αυτού που προτιμάει τον ακραίο ήχο (black, death κλπ).

Το 2009 ο χρόνος σταμάτησε και ένα από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ της ροκ ιστορίας αλλά και ένας δίσκος που πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια οντότητα και όχι απλά σαν συλλογή τραγουδιών έμελλε να κυκλοφορήσει.

Το ντεμπούτο LP “The time of no time evermore” είναι όλα όσα πρεσβεύει ο Selim και το συγκρότημά του, από το εξώφυλλο, την υπέροχη μουσική του, μέχρι και την κάθε λέξη που περιλαμβάνεται στους στίχους των τραγουδιών. Ένα occult ψυχεδελικό αριστούργημα όπου οι τρεις κιθάρες (!) μεγαλουργούν και η Farida δίνει με το ιδιαίτερα πάντα ύφος της, συγκλονιστικές ερμηνείες. Ακούστε το ολόκληρο και κρίνετε μόνοι σας.

Κάποιοι φανατικοί το θεώρησαν καλογυαλισμένο σε σχέση με το EP και εγκατέλειψαν. Έχουν ένα δίκιο όσο αφορά την παραγωγή που είναι σαφώς αναβαθμισμένη και καθαρότερη όμως είναι τόσο υψηλή η καλλιτεχνική αξία του συνόλου των τραγουδιών που δεν υφίσταται αντίλογος. Ο δίσκος είναι τέλειος. Μετά από πολλά live, το συγκρότημα είχε σταθερά ανοδική πορεία. Οι 2-3 αλλαγές στο line up από την δημιουργία τους δεν ήταν ικανές να ανακάμψουν την πορεία τους.  Το δεύτερο πολυαναμενόμενο άλμπουμ τους με τον όμορφο και πάλι μυστικιστικό τίτλο “The Thousandfold Epicentre” θα κυκλοφορούσε την σημαδιακή ημερομηνία της 11^ης Νοεμβρίου 2011.

Tο άλμπουμ έχει τις ίδιες βάσεις (το 70’s hard rock και τον Rocky Erickson πάνω απ’όλα) είναι όμως η progressive χροιά του και το κινηματογραφικό ύφος (των μεγαλύτερων σε διάρκεια συνθέσεων) που το διαφοροποιούν. Και πάλι πρόκειται για ψυχεδελική μουσική υψηλού επιπέδου και πάλι η θεματολογία παρουσιάζει τον Σατανά ως (κοινωνικό) επαναστάτη και για άλλη μια φορά το artwork είναι υπέροχο.

Να ξεχωρίσουμε το ομώνυμο με τη riffάρα του και το “Cruel Lover”.

Οι The Devil’s Blood  αποτελούν πλέον μια κατηγορία από μόνοι τους και είχαμε την τύχη τον Γενάρη του ’12 να τους απολαύσουμε στο Κύτταρο σε ένα live που έγραψε ιστορία. Απολύτως αφοσιωμένοι στη σωστή εκτέλεση της τελετής (όπως ονόμαζαν τα live τους – rituals) χωρίς ούτε μια καλησπέρα μας εγκλώβισαν για 2 ώρες στον κόσμο τους. Η Farida επιβλητική και πολύ σωστή φωνητικά, ενώ ο Selim και το υπόλοιπο γκρουπ επιδόθηκαν σε ανελέητο headbanging. Τα highlight της βραδιάς ήταν το δώρο του “Four horsemen” των δικών μας θρύλων Aphrodite’s Child και η σχεδόν 20λεπτη αυτοσχεδιαστική εκτέλεση του “Voodoo Dust” από το EP τους. Να σημειωθεί ότι στο δεύτερο, ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα σολάριζε, η Farida παρέμεινε γονατιστή και με την πλάτη προς το κοινό για το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω πόσο συγκεντρωμένη ήταν η μπάντα στο να μεταφέρει το όραμά της στο κοινό. Μια βραδιά ανεκτίμητη εμπειρία. 

Το συγκρότημα θα συνεχίσει την περιοδεία του και σε Ευρωπαϊκό και σε Αμερικανικό έδαφος και στις αρχές του 2013 έσκασε η βόμβα. Με μια λιτή ανακοίνωση οι The Devil’s Blood ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ τους, πριν την ολοκλήρωση της παραγωγής όπως θα άρμοζε σε μια κανονική τελική κυκλοφορία. Το “III Tabula Rasa or Death and the Seven Pillars” ουσιαστικά αποτελούταν από demos ηχογραφημένα στο σπίτι του Selim, γεγονός που οδήγησε σε ένα πρόχειρο κάπως αποτέλεσμα, με πολλές καλές ιδέες (κάνει πάλι και φωνητικά ο ίδιος σε κάποια τραγούδια) που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.

Ο Selim δημιούργησε τους Selim Lemouchi & his enemies, κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον ψυχεδελικό ντεμπούτο με αυτούς, και έβαλε τέλος στη ζωή του. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, ούτε οι λόγοι για τους οποίους οδηγήθηκε σε αυτή την τελευταία πράξη. Πλήγμα για τους δικούς του και μεγάλο καλλιτεχνικό κενό για τους υπόλοιπους, ο Selim θα μπορούσε να έχει προσφέρει πολλά ακόμα. Αν και η επίγεια-ζωή-φυλακή απαιτεί τη λύτρωση μέσω του σκληρού θανάτου πολλές φορές στους στίχους του, είναι αυτή η ζωή στην οποία άφησε ως δώρο την μουσική του.

Σημασία έχει αυτή και τίποτα άλλο. Για αυτή τη μουσική κληρονομιά οφείλω να τον ευχαριστήσω. Αν και πότε θα τα ξαναπούμε, τι υπάρχει μετά, γιατί το έκανε και ποιος τελικά ορίζει τη μοίρα μας, είναι “μικρά” ερωτήματα.

Απολαύστε τη μουσική, αυτή είναι η ουσία!