Crazy Horse part 3

Το ότι θα συνέχιζα να μνημονεύω και να γράφω για την Crazy Horse εν έτει 2018 και μάλιστα για 3^η φορά, δεν το περίμενα.

Πέρασα πολλές φάσεις στη ζωή μου όπου μπορεί να με ενδιέφερε πιο πολύ κάποιο άλλο είδος μουσικής, όπως τα blues  ή ακόμα και η indie folk, σε σχέση με το rock/metal που λατρεύω. Ακόμη και τετραετής περίοδος που απείχα σχεδόν από οποιαδήποτε μουσική δραστηριότητα υπήρξε (δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν λέω τίποτα).

Τα χρόνια πέρασαν και κατασταλαγμένος πλέον στο να ακούω καλή μουσική (από Laura Marling έως Grand Magus) που να με αγγίζει με το πρώτο άκουσμα, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν η συμβολή της Crazy Horse στη μουσική μου παιδεία. Το πρόγραμμα του Νάσου (κυρίως) την εποχή που την επισκεπτόμουν ανελλιπώς, δηλαδή ’90 – ’94, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκπαιδευτικό. Έχοντας ήδη περάσει μια δυνατή πενταετία όπου ήξερα σχεδόν τα πάντα για Led Zeppelin, Sabbath, Maiden, AC/DC, Manowar, στην Crazy Horse άκουγα για να μάθω. Ρώταγα τι είναι αυτό που παίζει και μετά Happening ή στα δισκάδικα με τα μεταχειρισμένα βινύλια (α ρε εποχές!). Και αυτά τα 4-5 χρόνια έμαθα πολλά, το μυαλό ξεκόλλησε και έμαθε να εκτιμάει κι άλλα συγκροτήματα, κι άλλα είδη. Ενδεικτικά θα αναφέρω The Stooges, Violent Femmes, The Allman Brothers. Το παρόν κείμενο δεν θα είναι το τελευταίο, θα ακολουθήσουν κι άλλα που θα περιλαμβάνουν τραγούδια από εκείνο το σχολείο. Τα παρακάτω είναι και αυτά χαρακτηριστικά του προγράμματος της Crazy και φυσικά τα ακούω και σήμερα. 

1. Ozzy Osbourne – Forever

Από την κάπως παραγνωρισμένη δισκάρα “Bark at the moon”, το “Forever” μας μπέρδευε στην αρχή. “Βρε μπας και είναι το “Hell’s Bells”; Όχι ρε, μετά θα βάλει AC/DC, το “Forever” είναι!”

Ακούστε το εδώ live.

2. Motorhead – Killed by Death

Ίσως η πλειοψηφία των θαμώνων να ήταν Lemmy-maniacs. Κομμάτι-σήμα κατατεθέν! Ποτέ δεν έλειπε από το σχετικό μέρος του προγράμματος που αφορούσε τους Motorhead. Η πίστα γέμιζε και υπήρχε κίνδυνος τραυματισμού, από τα συνεχή μπρος –πίσω!

 Ακούστε το εδώ

 

3. Judas Priest – The Sentinel

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο καλύτερος Priest δίσκος (μαζί με “Sad Wings of Destiny” και “Painkiller”) παρόλο που έχει εντελώς αμερικάνικο ήχο και image, η μπάντα συνθετικά έσπερνε!

Ακούστε το εδώ

4. Krokus – Tokyo Nights

Ένα συγκρότημα που πήρε στροφή για να ακολουθήσει τα ηχητικά μονοπάτια των AC/DC στην πορεία, οι Ελβετοί θεωρώ ότι αξίζουν γενικότερα μεγαλύτερης αναγνώρισης. Το “Tokyo Night” είναι ένας hard rock (με ολίγον reggae) ερωτικός ύμνος.

Ακούστε το εδώ

 

5. Slayer – In a Gadda da vida

Brutal διασκευάρα ενός σπουδαίου 60’s proto-metal τραγουδιού (των Iron Butterfly).

Ακούστε το εδώ

 

6. Whitesnake – Still of the night

Και η πίστα γέμιζε με λικνίζουσες μακρυμάλλικες φιγούρες και των δυο φύλων.

Ακούστε το εδώ

 

7. Rainbow – I surrender

Η δεύτερη εμπορική περίοδος των Rainbow χωρίς τον Dio είχε αριστουργήματα όπως αυτό εδώ.

Ακούστε το εδώ

 

8. Wasp – Love Machine

Τότε που ο Blackie ήταν πραγματικά επικίνδυνος.

Ακούστε το εδώ

 

9. Accept – Metal Heart

Διαχρονικός τευτονικός ύμνος.

Ακούστε το εδώ

 

10. AC/DC – Overdose

Όταν σχεδόν παντού έπαιζε το “Thunderstruck” (και καλά έκανε) στην Crazy η πεντάδα των AC/DC κομματιών περιλάμβανε κόμματους, όπως το “Overdose”, το “Bad By Boogie” ή το “Problem Child”.

Ακούστε το εδώ

Θυμηθείτε το Crazy Horse part 1 εδώ, και part 2 εδώ.