Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Tom Petty and the Heartbreakers - Hypnotic Eye (2014) Hard rock, Blues rock


Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λέει η παροιμία. Έτσι και εγώ θα απολογηθώ για την μέχρι πρότινος άγνοια που είχα για το σύνολο του έργου του Tom Petty and The Heartbreakers. Φυσικά και γνώριζα τα “Learning to fly” και “Running down  a dream”, καθώς και 3-4 μεγάλες ακόμη επιτυχίες τους.
Ειδικά στα 80΄s θυμάμαι σάρωνε στο MTV. Αλλά μέχρι εκεί. Μεγάλος και τρανός αλλά χωρίς να έχω προλάβει να ασχοληθώ μαζί του. Το κάνω εν έτη 2014 με την τελευταία του κυκλοφορία “Hypnotic Eye”, που είναι ένα από τα καλύτερα rock album του 2014. Ο δίσκος ξεκινάει με το “American Dream Plan”, που χαρακτηρίζεται από rock πληρότητα. Ρυθμός (riffara), ωραίο-εύκολο ρεφραίν και super rocknroll solo. Εύκολα ο ακροατής διαπιστώνει ότι έχει γίνει πολύ προσεγμένη παραγωγή, αφού διακρίνονται και οι ακουστικές κιθάρες αλλά και το πιάνο που συνοδεύει στο riff! Με την ίδια έμπνευση και φρεσκάδα θα ακολουθήσει το “Fault Lines”, όπου την παράσταση κλέβουν η μπασογραμμή και τα «γουα γουα» της κιθάρας. Το συγκεκριμένο κομμάτι πραγματικά περιλαμβάνει όλες τις αρετές αυτού του άλμπουμ. Ροκ για σκεπτόμενους ακροατές αλλά και για χορό σε rock club (αν υπάρχουν ακόμη…).
Ακούγοντας το επόμενο “Red River”, διαπιστώνω ότι αυτομάτως πρέπει να καταχωρηθεί στις επιτυχίες που ανέφερα στον πρόλογο. Η ροκ διάθεση του Petty, θα διακοπεί από το jazz πείραμα του “Full Grown Boy” που δεν ξενίζει αλλά αντίθετα συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμής του δίσκου. Πολύ διαφορετικό μουσικά, αλλά μέσα στο κλίμα του συνόλου, ο Tom Petty εδώ τα καταφέρνει πολύ καλά με τις φωνητικές απαιτήσεις του τραγουδιού. Μετά το διάλλειμα αυτό, άλλοτε με blues (“Burnt out Town”) και με πιο hard rock προσανατολισμό (“U get me high”, “All you can carry”) ο Tom Petty και η παρέα του στέλνουν για rock φροντιστήριο τους νέους retrorockers. Και σε περίπτωση που αμφιβάλει κανείς, κλείνει το δίσκο με ένα jamming mid-tempo κομμάτι, με ένα riff για να παίζει μια ζωή, το “Shadow People”. Ιδανικό κλείσιμο και ιδανική κυκλοφορία για έναν ροκά από τους παλιούς.
Παροιμία και στο φινάλε από μένα «Ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς!». Δεν βγήκαν τυχαία αυτές οι ρήσεις… Μπορεί ακούγοντας άλμπουμ σαν και αυτό…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου