Nick Waterhouse (10), The Cave Children (6) @ Gagarin 25-2-2017

Οργασμική βραδιά. Ο Νίκος (!) Waterhouse από τον πλανήτη του rock ‘n’ roll είναι σπουδαίος Kαλλιτέχνης. Αποτελεί εγγύηση για χορό, τραγούδι και αγάπη. Όλα στο maximum.

Η μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη και η επιλογή του support των κατά τ’ άλλα συμπαθέστατων The Cave Children (με μεγάλο set) με είχε κουράσει. Σαν οι Oasis (με ολίγη από Beatles) να παίζουν stoner με μερικά πολύ ενδιαφέροντα riffs και εντυπωσιακές rock όπερα εισαγωγές, με το μεγαλύτερο μέρος όμως των συνθέσεων τους να μην έχουν την δύναμη να αγγίξουν το κοινό. Παρόλο που ήταν άκυρη η επιλογή τους, τα έδωσαν όλα.

Είχα διάθεση να δω τον Nick Waterhouse και τις προηγούμενες φορές που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας, αλλά τώρα που επιτέλους έφτασε η στιγμή, η κούραση της ημέρας και οι παραπάνω λόγοι με είχαν χαλάσει αρκετά.

Στις 11.20 περίπου που πάτησε τη σκηνή ο Nick Waterhouse και οι μουσικοί του, και για τα επόμενα 100 λεπτά, τα πάντα θεραπεύτηκαν. Και εννοώ και τα άλλα. Τα προβλήματα της καθημερινότητας, της κρίσης, του άγχους, του περιορισμένου χρόνου.

Ο Nick αποτελεί έναν από τους πιο original μουσικούς που έχω δει στη ζωή μου. Γουστάρει τρελά αυτός, και γι’ αυτό γουστάρει και ο κόσμος. Αυτοσχεδιάζει όποτε και όπως του βγει (“if you want trouble”) και το κοινό χορεύει. Έχει διαλέξει υψηλού επιπέδου μουσικούς (αλλά και φωνές αφού οι τέσσερις από τους 5 απέδωσαν τα μέγιστα ως backing vocals) και το κοινό απολαμβάνει κάθε νότα. Κλείνει απότομα τα τραγούδια με ένα “Thank you” κάθε φορά, και όλοι χειροκροτούν. Καταθέτει λουλούδια για τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (R.I.P.), και τον εκτιμήσαμε ακόμα περισσότερο. 

Με έναν ήχο όνειρο, με θαυμάσιους μουσικούς που δεν κόπιαζαν αλλά είχαν ουσία στο παίξιμό τους, ο Nick Waterhouse βασίστηκε σε ένα set list από την 7ετή καριέρα του και ιδιαίτερα στο ντεμπούτο του (“Time’s all gone”) και το πρόσφατο “Never Twice”.

Η παρουσία του “κέρδισε” και τον πιο αδιάφορο και οι ιαχές “Νίκος, Νίκος, Νίκος” μας τον έφεραν πίσω για 2 encore. Το πρώτο για τα “Old Place” (όλοι παλαμάκια) και το πασίγνωστο gospel “Say I wanna know” και το δεύτερο για την διασκευή του “Pushing too hard” των The Seeds (πανικός).

Όλα άψογα, όλα τέλεια, όπως αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου και εντέλει είναι η βασική ανάμνηση που θα έχω, είναι η αγάπη του για τη μουσική και η παρεΐστικη αλλά μουσικά ακριβής σχέση που είχε με τα μέλη του συγκροτήματός του.

Και αυτό είχε αντίκτυπο στα πρόσωπά τους αλλά και στα πρόσωπά μας.

Όπως το είχα γράψει και για τους “Goat”, την επόμενη φορά που θα ξαναέρθει ο Nick Waterhouse δεν πρέπει να απουσιάσετε.

Απολαύστε τις πενιές του στο “If you want trouble” παρακάτω και ακούστε να λέει “We can do this all night long for ya”……