Uli Jon Roth & Gus G. (Jorn Lande + Mats Leven) Κύτταρο 12.03.2014

 Καταρχήν να ομολογήσω ότι χάρη στο Βαγγέλη έμαθα το “Fly to the rainbow”. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που ήθελα να πάω στο συγκεκριμένο live. Ο δεύτερος, ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα συνεύρεση δυο διαφορετικών κιθαριστικών σχολών. Συνολικά εντέλει η βραδιά ήταν ικανοποιητική, με τουλάχιστον 3 στιγμές που απογειωθήκαμε, είχε όμως παραδόξως (για τα συνήθως άψογα δεδομένα του χώρου) και ένα βασικό εχθρό. Τον δυνατό στα όρια του εκκωφαντικού ήχο. Σε 3,5 και βάλε ωρών live πιστεύω ότι κάπου ο σωστός ήχος θα έπρεπε να είχε βρεθεί, αλλά αρκετά γκρίνιαξα. Ας δούμε τι έγινε.

Τη βραδιά άνοιξε σε ένα Κύτταρο των 300 περίπου ροκάδων και ροκούδων, ο πρώτος guest Jorn Lande. Με καλό ήχο, ίσως και τον καλύτερο της βραδιάς, ο Jorn πάσχισε να ακουστεί πάνω από τα όργανα και οριακά τα κατάφερε. Ακούγοντας τα κομμάτια από την προσωπική του καριέρα, αν έκλεινες τα μάτια, αισθανόσουνα ότι βρίσκεσαι σε live του Dio την περίοδο του Holy Diver. Πολύ καλός, στάζοντας metal εκφράσεις, μας αποχαιρέτισε μετά από περίπου 30’ λεπτά με μια εξαιρετική διασκευή στο “Wishing Well” των Black Sabbath.

Ο ήχος του Gus G. Είναι πολύ βιομηχανικός και μοντέρνος για τα δικά μου γούστα. Βλέποντάς τον όμως  για πρώτη φορά live, μου έδωσε να καταλάβω γιατί τον διάλεξε ο Madman στο πλευρό του. Παικτικά άψογος, σκηνικά poserοφανταστικός, απέδειξε ότι είναι μεγάλος κιθαρίστας και ότι έχει πολλά να κάνει στο μέλλον. Είτε με τον Ozzy, είτε με τους Firewind, είτε σαν σόλο καριέρα έχει να δώσει πολλά. Ενώ φαίνεται και τύπος που δεν έχει καβαλήσει καλάμι και θα μπορούσες να μιλάς μαζί του για metal με τις ώρες. Ερμηνευτής σε αυτό το δεύτερο μέρος της συναυλίας ο Mats Leven με δυνατή προϋπηρεσία στους Therion. Προσωπικά τον βρήκα απλά ικανοποιητικό και σίγουρα όχι τεράστιο. Ίσως να μην ήταν η βραδιά του, ίσως να θέλω τους metal τραγουδιστές μου πιο θεατρικούς και στιβαρούς και όχι τόσο “Locomondo” όπως μου φάνηκε ο Mats στη συγκεκριμένη φάση. Όπως και να ‘χει, μετά από αρκετά κομμάτια του Gus G, ένα Firewind (με τη συμμετοχή του Bob Katsionis βεβαίως βεβαίως) –“Kill to live” και μια διασκευή σε Thin Lizzy – “Hollywood (Down on your Luck)” ήρθε το πρώτο highlight. Ξεσβερκιαστήκαμε με την άψογη εκτέλεση του “Into the Void”. Αν έπαιζε άλλο ένα Sabbath θα πηγαίναμε σε ορθοπεδικό. Κλείσιμο με «Crazy train» και sing along από το κοινό.

Όταν βγήκε στη σκηνή ο Uli Jon Roth τα πράγματα σοβαρέψανε. Το χίπικο στυλ του και ένα ύφος ήρεμης δύναμης , πραγματικά σε συνεπαίρνει. Ο τρόπος που παίζει είναι σαν να δίνει την ευλογία του πριν από κάθε πενιά , ενώ οι εκτελέσεις των παλιών Scorpions ήταν πιο σκληρές από τις original , σε αντίθεση με την αέρινη και ευγενή παρουσία του. Φυσικά το “Fly to the rainbow” (2ο highlight) ήταν μαγευτικό , ενώ και το “In Trance” ξεσήκωσε τον κόσμο. Μεταξύ άλλων παίχτηκαν και τα «We’ll burn the sky” και το “The sails of Charon”. Ο Uli jon Roth ανέβασε ψηλά τον πήχη της βραδιάς ακόμη και με τα μέτρια φωνητικά του Niklas Turmann , που σαν κιθαρίστας ήταν μια χαρά.

Φινάλε και όλοι οι μουσικοί ανεβαίνουν στην σκηνή για το κλείσιμο για τρεις δυναμικές εκτελέσεις των “Pictured Life”, “Mistreated” (3ο highlight) και “Atlantis” (Jimi Hendrix). Την παράσταση φυσικά έκλεψαν τα σόλο των δύο κιθαριστών , αλλά και  ο Jorn Lande στο “Mistreated” με την υπερβολική και συγκινητική ερμηνεία του. Φυσικά η φάση θύμιζε Rainbow και Live in Munich του ’77, παρά Deep Purple που είναι και το original κομμάτι.

Επίσης το σόλο του στο Hammond  έπαιξε o δικός μας “βράχος” Μάκης Τσελέντης (2002GR) , ενώ το rhythm section των Ule W.Ritgen (μπάσο) και Jamie Little (drums) είναι άξιο συγχαρητηρίων αφού στην κυριολεξία δεν κατέβηκαν καθόλου από την σκηνή.

Απολογισμός: η ζωντανή ιστορία και η ανερχόμενη δύναμη του hard rock/heavy metal συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν με επιτυχία.

Βαγγέλη αυτή ήταν η αρχή!