Gamma Ray, Rhapsody of Fire 29.03.14 Stage Volume 1

 Gamma Ray 1990 Πεδίο του Άρεως. Λόγω προβλήματος με την άδεια λειτουργίας του “Ρόδον” το πρώτο live των Gamma Ray στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε στο Πεδίο του Άρεως. Από τις πρώτες συναυλιακές εμπειρίες του γράφοντα και τις καλύτερες ever, εφόσον η μπάντα είχε μόλις κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της “Heading for tomorrow” το οποίο και παρουσίασε ολόκληρο (!) (+ τα γνωστά Helloween – πανζουρλισμός) με απίστευτη όρεξη και ζωντάνια.

Ο Kai Hansen είχε μόλις αποχωρήσει από τους Helloween και στα δικά μου μάτια αυτός πλέον θα συνέχιζε το πνεύμα και το στυλ του μεγάλου αυτού συγκροτήματος. Με τους Helloween καλώς ή κακώς (μάλλον το δεύτερο), από τότε έκοψα κάθε επαφή. Οι Gamma Ray ευτυχώς δεν με διέψευσαν και τουλάχιστον για την δεκαετία που ακολούθησε (με την αποχώρηση του Ralph Scheepers στα φωνητικά να μεσολαβεί και τον Kai να τα αναλαμβάνει) συνθετικά και συναυλιακά (’91 + ’97 “Ρόδον”) συνέχισαν δυναμικά, κυκλοφορώντας μεταξύ άλλων και το διαμάντι του power metal “Land of the Free”.

Αξέχαστη η φάση το 1997 με τον Kai, να ανεβαίνει στην πλαϊνή “σκεπή” του Ρόδον, πάω από το κοινό, κραυγάζοντας “Heavy Metal” λαμβάνοντας ομοίως την απάντηση από το κατάμεστο club για κανα 5λεπτο, σε μια πιο heavy πεθαίνεις εκτέλεση του “Heavy Metal is the law”.

Tο 2014, μετά από αρκετές αλλαγές μελών, κάμποσες ψιλοάκυρες κυκλοφορίες κι 5-6 ακόμη επισκέψεις στη χώρα μας με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, οι Gamma Ray κυκλοφορούν το “Empire of the Undead” και βγαίνουν σε περιοδεία.

Ακούγοντας το album, δυστυχώς θεωρώ ότι θα αρκούσε πλέον οι Gamma Ray να αποτελούν μια τίμια και επιτυχημένη touring band. Επιτηδευμένο album και φτιαγμένο με μεγάλη προσπάθεια για να μιμηθεί παλιές επιτυχίες του Kai.Έχει από όλες τις περιόδους πάντως .Θέλετε Walls of Jericho; Έχει. Keeper II; Έχει.  Land of the Free; Έχει. Μέχρι και κλαψομπαλάντα για όλους έχει. Πρώτη κρυάδα το album λοιπόν. Πάμε στο live.

Νέος χώρος στο κέντρο της Αθήνας, το Stage Volume 1 γέμισε με “μέταλλα” όλων των ηλικιών. Ο χώρος θυμίζει στοά και δεν είναι και ακριβώς επιτυχημένη η διαμόρφωσή του σε live stage, ενώ και ο ήχος ήταν αδύναμος και μακρινός, έως και κακός. Αυτό τουλάχιστον στη μέση του club γιατί όσο έβγαινες προς τα έξω ο ήχος (ειδικά στις κιθάρες) παραδόξως βελτιωνόταν. Πρώτο live ήτανε πάντως, επιφυλάσσομαι για τον ήχο στο επόμενο.

Οι Rhapsody of Fire ήταν σαρωτικοί και απρόσμενα άρτια στημένοι και εντυπωσιακοί! Με τον χαρισματικό frontman τους, Fabio Leone σε μεγάλη φόρμα, παρέδωσαν μαθήματα αγνού power metal, αψεγάδιαστα παιγμένου. Ξεσήκωσαν το κοινό, προκάλεσαν moshpit και wall of death (αμάν!) λες και ήμασταν σε thrash συναυλία, και έπαιξαν ένα best of του πομπώδους, ταχύτατου και επικού power metal τους. Η εμφάνισή τους ήταν εμφάνιση headline και αυτό αποδείχτηκε και από το ότι τουλάχιστον τα ¾ από το κοινό είχαν εκστασιαστεί. Και όσο για τους κάποιους όπως εγώ που δεν γνωρίζω καλά την καριέρα τους, σίγουρα θα τους τσεκάρουν μετά από αυτή την καταιγιστική αλλά μικρή (1 ώρα) λόγω support εμφάνιση.

Gamma Ray στη σκηνή και “Avalon” από το νέο άλμπουμ. Μέτριο, αδύναμο και αδικαιολόγητα μεγάλο σε διάρκεια, το κομμάτι μας κρύωσε μετά και από την εμφάνιση των Rhapsody of Fire. Ακολούθησε το Hellbent (νέο άλμπουμ), και στη συνέχεια ο κόσμος ζεστάθηκε λίγο με το κλασικό “Heaven can wait” όμως σε καμιά περίπτωση οι αντιδράσεις δεν ήταν αντάξιες της φήμης των Gamma Ray. Ακολούθησαν δυο παλιά κομμάτια ακόμη (Razorblade Sigh, Tribute to the Past), ενώ μετά από ακόμη δυο νέα τραγούδια (όχι, δεν τα λέω, δεν έχει νόημα) φτάσαμε σε ένα αρκετά μεγάλο και αχρείαστο drum solo. Μέχρι εδώ το live ήταν κάτω του μετρίου. Ένας “στημένος” Kai Hansen, χωρίς νεύρο και επαφή με το κοινό, με συνεχή προβλήματα στην κιθάρα του, και μια μπάντα ασύνδετη και διεκπεραιωτική, που απλά εκτελούσε τα κομμάτια. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα βελτιώθηκαν λίγο αφού εκτός από νέα κομμάτια, παίχτηκαν και τρεις ύμνοι από το “Land of the free” (το ομώνυμο, το μισό “Rebellion in Dreamland” και κλείσιμο με “Man on Mission”).Και πάλι δεν τα έπαιξαν όπως τους αξίζουν. Encore με το κατά λαϊκή απαίτηση Ride the Sky (δεν πρέπει να έχουν φύγει και ποτέ χωρίς να το παίξουν) και τα “To the Metal” και “Send me a sign”.

Αν ήμουν 16 χρονών όπως τότε στο Πεδίο του Άρεως υπάρχει μια πιθανότητα να έλεγα και κάτι καλό. Εδώ που τα λέμε για να κάνουμε και λίγη πλάκα ο Dirk Schlachter που είναι το μοναδικό μέλος από τις αρχές των 90’s που παραμένει στην μπάντα μαζί με τον Kai, έχει βελτιωθεί σε φυσική κατάσταση. Πραγματικά ανεξήγητο.

Όμως πλέον έχω απαιτήσεις από έναν ηγέτη και πρωτομάστορα του power metal. Και δεν είναι μεγάλες και τρανές. Να κυκλοφορεί αξιοπρεπείς δουλειές και να μην απογοητεύει στην σκηνή. Πλέον δεν καταφέρνει κανένα από τα δυο. Μου φαίνεται ότι όλη η φάση είναι πλέον αγγαρεία για αυτόν.

Απολογισμός: Η φανέλα των Gamma Ray παραμένει βαριά αλλά δυστυχώς άδεια.

ΥΓ: Αφού ο δίσκος είναι φόλα, αφού ο Hansen είναι πλέον 51, αφού το ψιλοπερίμενα ότι δεν τραβάει, μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί πήγα στην τελική. Πολύ απλό, είχα πρόσκληση (να σαι καλά Γιώργο!) και ελπίδα να περάσω τέλεια.