Οι σχέσεις Accept και Udo πάντα κρέμονταν σε μια κλωστή. Αποχωρήσεις,
συμβιβασμοί, κατηγορίες και κάποια στιγμή το θηρίο σίγασε για τα καλά. Θα ήταν
ανέκδοτο εάν πίστευε κάποιος ότι οι Accept θα επανέρχονταν
στο προσκήνιο το 2010 με άλλο τραγουδιστή και με ένα δίσκο που μπαίνει άνετα
στην πεντάδα των καλύτερων κυκλοφοριών τους.
Κι όμως, με το “Blood of the Nations” και
τον Mark Tornillo στα φωνητικά, οι Accept
έκαναν ένα από τα συγκλονιστικότερα comeback στην
ιστορία του metal. Στη
συνέχεια ακολούθησε το καλό “Stalingrad”
του 2012, που όμως λόγω του ότι βγήκε κοντά στο πρώτο, υστερούσε αρκετά (κατά
τη γνώμη μου πάντα) σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Όπως και να χει οι Accept επέστρεψαν για τα καλά και στο συναυλιακό κομμάτι
(οργώνοντας τα stages ανά τον κόσμο και με δυο
δυνατές επισκέψεις στη χώρα μας το 2011 και το 2012). Έτσι με το ίδιο line up για τρίτο
συνεχόμενο άλμπουμ (κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του συγκροτήματος)
για άλλη μια φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανεβαίνουν στην κορυφή του metal ιδιώματος. Πραγματικά, ο Hoffmann είναι άξιος
συγχαρητηρίων και πλέον θα πρέπει να ονομάζεται Master of the riffs!
Το “Blind Rage” είναι εδώ και
είναι άλλη μια από τις τεράστιες στιγμές του συγκροτήματος. Παραπλανητικά το
εξώφυλλο και η επιλογή του “Stampede” ως πρώτο single. Καλό, γρήγορο αλλά όχι αντιπροσωπευτικό. Το ύφος
του δίσκου καθορίζεται από το επόμενο “Dying Breed”. Mid tempo ρυθμός, riffara, χορωδιακό ρεφραίν και κλασικίζων σόλο. Accept δηλαδή. Για πρώτη φορά όμως βγάζουν τόση μελαγχολία
(!) και τόσο πόνο, πολύ πόνο. Θα μπορούσε ο τίτλος του άλμπουμ να είναι “The dark side of my heart” που είναι και το
επόμενο κομμάτι. Τραγουδάρα.
Συνεχίζουμε με το “Fall of the empire”, με το σχεδόν
συγκινητικό κουπλέ του (ο Tornillo τραγουδάει εκφραστικά ναι!) αλλά και
το απίστευτο «οοοοο» που μας οδηγεί στο επικό ρεφραίν.
Στη μέση σχεδόν του δίσκου το “Trail of tears” το καλύτερο από τα τρία «γρήγορα» του
δίσκου. Τα άλλα είναι το προαναφερθέν “Stampede” και το “Final Journey” που κλείνει το δίσκο.
Πρόκειται για σεμινάριο εξυψωτικού power metal.
Στην πρώτη ακρόαση
θεώρησα ότι κάπου εδώ θα τελειώνει και το «τυχερό» σερί του Hoffmann. Μετάνιωσα
για τις σκέψεις μου αφού το δεύτερο μισό είναι ακόμη καλύτερο (oh, yes) “ Wanna Be Free”, “200 years”, “ Bloodbath
Mastermind”, είναι ακριβώς στο ίδιο δυναμικό μοτίβο, ενώ το αλά AC/DC “ From the Ashes We Rise” θα μπορούσε να είναι
αυτοβιογραφικό για την επάνοδό τους στο μουσικό προσκήνιο. Πραγματικά βγήκαν και
επιβίωσαν από τις στάχτες.
Το προτελευταίο “ The Curse” που ακολουθεί
είναι ένας ύμνος και με σημαντικό στιχουργικό περιεχόμενο:
«It’s the curse of being
good
The curse of doing right
It’s the curse of being good
The curse of doing right
The price we pay for our honour»
Το “Final Journey” κλείνει τον δίσκο αναπτύσσοντας γρήγορες ταχύτητες
και με ένα απίστευτο σόλο στη μέση.
Οι Accept κατάλαβαν
ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Οι Wolf Hoffmann και Peter Baltes (μπάσο), έχουν πλέον τόσο δυνατή ομάδα που δεν πρόκειται να ξαναχάσουν.
Έτσι απλά. Αν κάποιος είναι χαμένος, έχει όνομα και τον λένε Udo.
ΥΓ: Οι Herman Frank και Stefan Schwarzmann έχουν αποχωρήσει. Τους ευχόμαστε καλή
τύχη και περιμένουμε τους αντικαταστάτες. Όσο για live στην Ελλάδα , είμαστε καθιερωμένος σταθμός στις
περιοδείες τους. Ραντεβού τον Μάιο στο Gagarin για να σηκωθούν οι γροθιές ψηλά και πάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου