20o Rockwave Festival - 30/5/2015 - The Black Keys, The Black Angels, 1000Mods, Big Nose Attack, Puta Volcano

Το 1996 πραγματοποιήθηκε το Rock of Gods στη Φρεαττύδα. Η metal μέρα στην οποία είχα παραβρεθεί είχε Rage, Blind Guardian (ιστορική εμφάνιση), Saxon (σκίσανε στη θέση των Motorhead) και Slayer.

20 χρόνια μετά, το όνομα του φεστιβάλ είναι πλέον το πασίγνωστο Rockwave και η μόνιμη έδρα του, η Μαλακάσα. Επιτυχίες, σκαμπανεβάσματα, γκρίνιες, μεγάλες εμφανίσεις και απωθημένα, όλα συνέβησαν μέσα στα 20 αυτά χρόνια (και ακυρώσεις και αποτυχίες φυσικά). Η ανακοίνωση του ερχομού των Black Keys για πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον εορτασμό των 20 ετών αυτής της ροκ γιορτής προκάλεσε ενθουσιασμό (και δικαίως). Η ολοκλήρωση στη συνέχεια του line up της βραδιάς φάνταζε ιδανική, προμηνύοντας ένα από τα σπουδαιότερα και καλύτερα Rockwave. Ας δούμε τι έγινε τελικά αυτή την όντως ιστορική βραδιά και για ποιους λόγους. Οι Puta Volcano για αρκετούς έδωσαν την καλύτερη εμφάνιση της ημέρας μόλις στις 16:30. Δεν τους πρόλαβα και έχω αποφασίσει στην πορεία να κάνω κάτι για αυτό. Εφόσον θα ακολουθήσει και η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους: “The sun“ σίγουρα κάπου θα τους πετύχω.

 

Βρέθηκα στις πρώτες γραμμές του κοινού για την εμφάνιση των αγαπημένων (πλέον) Big Nose Attack. Η ηλεκτρισμένη και αλάνθαστη (για άλλη μια φορά) παρουσία τους, κατάφερε να περάσει στο κοινό. Απόδειξαν ότι με τη δουλειά και τον επαγγελματισμό, το άγχος και το τρακ το βάζουν στα πόδια. Το 45λεπτο της εμφάνισής τους περιελάμβανε επιτυχίες (“Oh that girl”), νέα τραγούδια (“69”), αφιέρωση στον αείμνηστο BB King, αλλά και ένα δεκάλεπτο τζαμάρισμα έτσι όπως μόνο τούτα τα δυο αδέρφια ξέρουν να προσφέρουν. 

Ήδη αρκετοί χιλιάδες κόσμου ήταν έτοιμες να υποδεχτούν το χιλιομόδι στο μεγαλύτερο live της καριέρας τους στην Ελλάδα. Ερχόμενοι δυναμικά από το sold out του Gagarin, εύκολα δημιούργησαν 2-3 pit με το ανεβαστικό ρυθμικό stoner ροκ τους (Sabbath + Kuyss =Χιλιομόδι). Ο κόσμος έδειξε να τους γνωρίζει με το που βρέθηκαν στη σκηνή. Τα “7 flies”, “Vultures”, “El rollito”, “Vintage” μεταξύ άλλων από τα 2 άλμπουμ τους, μας ταρακούνησαν και οι 1000Mods αποδείχτηκαν η πιο σκληρή παρουσία της βραδιάς.

Από εδώ και πέρα μόνο black.

Οι The Black Angels λόγω της μουσικής τους ταυτότητας είχαν εκ των πραγμάτων το δυσκολότερο έργο. Να περάσουν την έντονη ψυχεδελική, ροκ πρόταση τους στις ήδη συγκεντρωμένες 30.000 του κοινού  που κακά τα ψέματα στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν ήξερε κάτι για αυτούς. Ο ήχος τους ήταν υποδειγματικός, δυνατός αλλά ευδιάκριτος. Εντέλει οι mid tempo ψυχεδελικές συνθέσεις με τα διπλά και τριπλά φωνητικά αλλά και τις χαρακτηριστικές κιθάρες, κατάφεραν να συγκινήσουν μόνο όσους γνώριζαν. Ο πολύς κόσμος χειροκρότησε, όμως θα τους ξεχάσει σύντομα. Οι The black angels ίσως λιγάκι τρακαρισμένοι, ίσως ως η πιο progressive μπάντα του φεστιβάλ, έδειξαν να κλείνονται στον εαυτό τους, να αποδίδουν μουσικώς τα μέγιστα αλλά να δημιουργούν αγάλματα εφήβων που δεν ένιωσαν ούτε νότα. Καταχειροκροτήθηκαν παρόλα αυτά και το κυρίως πιάτο, η συναυλία των The black keys για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πλησίαζε.

Προσωπικά μετάνιωσα που δεν τους είχα δει στο sold out του Fuzz και έμεινα ευχαριστημένος από το στήσιμό τους και κυρίως από τον ήχο τους.

Ακριβώς στην ώρα τους, όπως και όλα τα συγκροτήματα που προηγήθηκαν, οι The Black Keys ξεκίνησαν με το «Dead and gone” και το κοινό τραγουδά κάθε στίχο. Οι Patrick Carney και Dan Auerbach. Συνοδευόμενοι από δυο μουσικούς συνέχισαν με τα “Next Girl: και “Run Right Back” παίζοντας τίμια και όχι με την ακρίβεια CD τις blues rock συνθέσεις τους. Παρόλες τις αντιδράσεις του κόσμου, παρατηρώ ότι ο ήχος είναι κατά πολύ χαμηλότερος  (ίσως και 40%) από ότι ήταν στους The Black Angels. Και το επιβεβαιώνω στο πρώτο highlight του “Gold on the Ceiling” όπου με χαρακτηριστική ευκολία, οι φωνητικές ικανότητες των νεαρών δίπλα μου υπερκάλυπταν τους The Black Keys. Τιμώντας τα αγαπημένα album του κοινού “Brothers” και “El Camino” συνέχισαν να παραδίδουν τη μουσική τους, είτε με τεράστια επιτυχία στο “I got mine” όταν βρέθηκαν μόνοι τους επί σκηνής, είτε με λιγότερη της αναμενόμενης όπως στο “Too afraid to love you”. Παρά το γεγονός ότι ο Dan Auerbach αλλάζει συνεχώς κιθάρες, δημιουργώντας άλλο ένα πρόβλημα (μαζί με τον χαμηλό ήχο) στη ροή της συναυλίας το κοινό χειροκροτά (αλλά δεν παραληρεί) και περνάει καλά. Προσωπικά μιλώντας πάλι, περίμενα από τους The Black Keys να με ξετινάξουν, κάτι που δεν έγινε παρά μόνο σε 3-4 μεμονωμένες στιγμές. Σαν να τους κατάπιε η σκηνή και να φαινόντουσαν μικροί. Στα θετικά η ζεστασιά της φωνής του Dan,η δύναμη της μουσικής τους ακόμα και σε χαμηλή ένταση και οι ειλικρινείς εκτελέσεις των τραγουδιών με τα μικρολαθάκια τους εδώ κι εκεί.

Κλείσανε με “Lonely Boy” (εδώ ταρακουνήθηκε επιτέλους η Μαλακάσα) και την υπέροχη εκτέλεση (να τα λέμε κι αυτά) του “Little Black Submarines”.

Τελικός απολογισμός με απαντήσεις σε πιθανές ερωτήσεις:

Α) Πέρασες άσχημα; Όχι βέβαια.

Β) Θα έλεγες σε κάποιον που δεν ήρθε ότι έχασε; Με τίποτα.

Γ) Θα ξανάβλεπες τα συγκροτήματα του line up σε ατομικές εμφανίσεις σε κλειστούς μικρούς χώρους; Με τα χίλια!

ΥΓ: Ένα μεγάάάάλο ευχαριστώ στην NET PLANET , τους Γιώργο και Τάκη που για άλλη μια χρονιά έμπασαν το Rockinginthebrain στο Rockwave.Hell yeah!!

ΥΓ2 Σε επίπεδο οργάνωσης και αποχώρησης, τα πράγματα ήταν καλύτερα από ποτέ.

ΥΓ3 Χρόνια πολλά Rockwave! Τι 30, τι 40, τι 50, εκεί θα είμαστε…