Αντίο Θάνο

Όσο και να απομακρύνθηκα από την Ελληνική έντεχνη μουσική, αφού με κέρδισε το Rock, το Metal,η ψυχεδέλεια, όσο χρόνια και αν πέρασαν, ο “Σταυρός του Νότου” και η “Μουσική πράξη στον Μπρεχτ” είναι σταθμοί για την μουσική του Κόσμου όλου. Ο ίδιος, ιδεολόγος, αγωνιστής, ηθικός, αξιοπρεπής.

Ρε συ Θάνο, ένιωσα να φεύγει ένα κομμάτι μου. Ευτυχώς πάντα θα το ξαναβρίσκω καθώς και όλοι που αναζητούν κάτι παραπάνω στην μουσική ακούγοντας τις μελωδίες σου. Όπως τότε που ήμουν οκτώ, και έμαθα τον Μπρεχτ.

Σε ευχαριστώ. 

The Steams, Hiraeth @ six d.o.g.s 21.12.2019

Βρέθηκα έξω από το six d.o.g.s από τις 21:00, και από τον συγκεντρωμένο κόσμο κατάλαβα ότι το live για τον αποχεραιτισμό του “Wild Ferment” θα είχε επιτυχία. Το άλμπουμ έκλεισε έναν μεγάλο κύκλο περίπου δύο ετών, οι The Steams περιόδευσαν, άνοιξαν για μεγάλα σχήματα, έδεσαν. Ήρθε η ώρα λοιπόν, για αυτό το σπουδαίο άλμπουμ να “κοιμηθεί” και για εμάς να το γιορτάσουμε αναλόγως, όπως μόνο οι The Steams ξέρουν να το κάνουν!   

Η υπόσχεση τηρήθηκε, και έτσι η γνωριμία και το live με τους The Steams στην Λάρισα, έφερε τις Hiraeth για την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα ντουέτο που παίζει indie folk, με κλασσική κιθάρα και βιόλα. Η Χριστίνα και η Γεωργία κυκλοφόρησαν το  single “The Wall” τον Οκτώβριο και ετοιμάζουν τον πρώτο τους δίσκο. Μα καλά αναρωτήθηκα, υπάρχουν νέα κορίτσια στην Λάρισα που γνωρίζουν και μπορούν να αποδώσουν το “Home” του Edward Sharpe and the Magnetic Zeros; Και να γράφουν όμορφη folk, βασισμένη στην Ιρλανδική παράδοση (Hiraeth σημαίνει νοσταλγία για το σπίτι), με φωνές που αλληλοσυμπληρώνονται; 

Η απάντηση είναι ναι. Η Γεωργία με την γλυκιά, ζεστή χροιά και η Χριστίνα με πιο τσαμπουκαλίδικη/ροκ φωνή, ήταν υπέροχες. Έδωσαν το ζητούμενο φως στο κοινό που είχε ήδη σχεδόν γεμίσει το six d.o.g.s, μας ανέβασαν, μας ταξίδεψαν και ανανέωσαν την πίστη μου στην νέα γενιά μουσικών. Συμπαθέστατες παρουσίες που παρά το νεαρό της ηλικίας τους, βρισκόμενες στα πρώτα τους βήματα, ήταν επικοινωνιακές και ήξεραν να κάνουν το κοινό να αισθανθεί ζεστά και οικεία ακόμη και σε στιγμές αμηχανίας από μικρά λαθάκια (η μυστηριώδης πένα…). Ξεχώρισα το “Mountain Tops” (αν θυμάμαι σωστά τον τίτλο), και είμαι σίγουρος ότι αυτού του τύπου η ακουστική folk λείπει από την ευρύτερη indie/rock σκηνή. Τα κορίτσια έχουν μέλλον, οπότε το ραντεβού ανανεώνεται στην επόμενη κάθοδο τους στην πρωτεύουσα.

Για τους The Steams τα έχω πει πάρα πολλές φορές και κάθε φορά απολαμβάνω να τα λέω. Η αγάπη μου για το “Wild Ferment”, αυτή η μοναδικότητα του ήχου τους (μέσα από μια πανδαισία επιρροών), που η ταμπέλα Stoner είναι πάρα πολύ μικρή για να περιγράψει, και κυρίως οι εκρηκτικές live εμφανίσεις τους, με (μας) έχουν απασχολήσει από εκείνο το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου του 2018 στο μαγαζί της Αβραμιώτου. Δεν θα μπορούσε αυτή η φορά να είναι κάτι διαφορετικό από μια εξαιρετική και πολύ δυνατή εμφάνιση, επιπλέον φορτισμένη αφού το συγκρότημα “αποχαιρετά” το ντεμπούτο του και είναι έτοιμο για να προχωρήσει με την επόμενη δουλειά. 

Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να μεταφέρω αυτό που ζήσαμε, μέσα από τα μάτια της καλής φίλης Φωτεινής, η οποία είχε την πρώτη της The Steams-εμπειρία και η οποία πήρε θέση κοντά στην σκηνή, ως “άγραφο χαρτί” ή μάλλον αυτί και μάτι, έχοντας μόνο ακούσει τις εκάστοτε περιγραφές από εμένα και τον Κώστα.

Περίπου στις 22:30 οι Πάνος Δημητρόπουλος, Ανδρέας Κοκοβίκας, Gustav Penka και Άλεξ Μπόλπασης ξεκίνησαν με ένα νέο τραγούδι (επιτέλους η αγωνία μου έληξε – μιλάμε για ρυθμικό και με απίστευτο γύρισμα κομμάτι) και η Φωτεινή μας κοίταξε έκπληκτη. “Τι δέσιμο είναι αυτό;”. Στο “Black Sand” κουνιόταν ρυθμικά, και η επόμενη ατάκα της ήταν «Γιατί δεν είχα έρθει στο Gagarin; E, γιατί;”. Στο “Amdajitr (The Odyssey of Young)”,ενημέρωσα ότι ο Αντρέας χορεύει το σόλο, αλλά πλέον δεν γύρναγε κεφάλι! “Ρε συ αυτοί είναι ένας και ένας!”. Όταν έπαιξαν το “Ever Lasting” ήξερε πια ότι δεν θα ξαναχάσει live τους, αφού ακολούθησε στο δεύτερο “Oυ ου ου ουουου”, έχοντας γίνει ένα πλέον με τον κόσμο και την μπάντα. Έμεινε άφωνη όταν ο Gustav χτύπαγε τα τύμπανα όρθιος, όταν ο Πάνος έπαιζε στα γόνατα, όσες στιγμές ο Αντρέας υψωνόταν στο αέρα (!), όποτε το μπάσο του Άλεξ τράνταζε το χώρο, προσπαθώντας να ακολουθήσει στα πορωτικά ξεσπάσματα! Και εκεί πλέον που ξέφυγε, ήταν όταν διαπίστωσε ότι έχει αγαπημένο κομμάτι, και την συνεπήρε ο ρυθμός. “Αυτό ποιο είναι;;;”. Οι καταιγίδες, “Perfect Storms from Afar” Φωτεινή! “Ώπα αυτό είναι το δικό μου τώρα….πάντα παθαίνω κάτι με το “The Drought”. Λίγο πριν το τέλος, άλλο ένα νέο τραγούδι άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, με μια πρώτη εκτίμηση, την οποία κάναμε μαζί πλέον (!), ότι είναι ακόμα πιο πολύπλοκο ρυθμικά σε σχέση με τα τραγούδια του ντεμπούτου αλλά διαολεμένα πιασάρικο.

Πως είναι τελικά ένα live των The Steams; Πως μπορείς να μεταφέρεις την αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι σπουδαίο; Αρκεί να πεις “Πολύ καλοί”; Ο κατάλληλος όρος μάλλον είναι μια δυνατή διονυσιακή τελετουργία. Τα υπερβολικά heavy riffs, οι ψυχεδελικές στιγμές, τα φωνητικά του Πάνου κήρυκα, το δέσιμο μεταξύ των μελών και το χάσιμο που ζούνε πάνω στην σκηνή κάνοντας την παράλληλα δική τους, ξεσηκώνοντας και κερδίζοντας τον κόσμο. Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ο καλύτερος τρόπος είναι να πείσετε τους φίλους σας στο επόμενο live (θα αργήσει αλλά θα αντέξουμε…), ότι επιβάλλεται να είστε εκεί και να τους αφήσετε να κρίνουν μόνοι τους.

Κοιμήσου “Wild Ferment”, τα τραγούδια σου είχαν και θα έχουν ψυχή και ένταση, και ποιος ξέρει μπορεί σε κάποια χρόνια να σε γιορτάσουμε πάλι ολόκληρο. Ευχαριστούμε The Steams για το power συναυλιακό κλείσιμο δεκαετίας!

Parasite (2019) Comedy, Drama, Thriller

Σκηνοθεσία: Bong Joon Ho

Σενάριο: Han Jin Won, Bong Joon Ho

Παίζουν: Kang-ho Song, Sun-kyun Lee, κ.α.

Διάρκεια: 2h:12m  

Η οικογένεια του Ki-Taek είναι άνεργη και πάμπτωχη. Όταν ο γιος του, Kim, αναλάβει χρέη καθηγητή Αγγλικών στην μικρή κόρη της εύπορης οικογένειας των Park, θα δημιουργηθεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την απασχόληση και των τεσσάρων μελών της οικογένειας.

Στην φιλμογραφία του Joon-ho Bong είναι σχεδόν πάντα εμφανής η διάθεση του να παρουσιάσει τις έντονες κοινωνικές ανισότητες που ζούμε στον πλανήτη σε συνθήκες ολοκληρωτικής επικράτησης του καπιταλισμού. Αναπόσπαστο κομμάτι του ύφους του αποτελεί και το χιούμορ, ακόμη και στο σκοτεινό και έντονο “Memories of a murder” του 2003. 

Το “Parasite” είναι η κορυφαία του στιγμή, καταφέρνει να “περάσει” στο κοινό με μοναδικό και ευθύ τρόπο το έντονο κοινωνικό/ταξικό του μήνυμα, ενώ όντας αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο, συνδυάζει σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά είδη. Κωμωδία, δράμα, μυστηρίου, romance, θρίλερ, τρόμου, μέσα στα 132 του λεπτά, το “Parasite” τα περιέχει όλα, έχοντας πάντα στο επίκεντρο την βασική του πρόθεση. Να αναδείξει το μέγεθος του ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, το οποίο συνεχώς μεγαλώνει!

Για να το πετύχει χρησιμοποιεί ένα καταπληκτικό σενάριο, ίσως και το καλύτερο της δεκαετίας που διανύουμε, καταφέρνοντας να δώσει βάθος σε κάθε έναν από τους δέκα χαρακτήρες του, μοιράζοντας χρόνο, πράξεις και ατάκες. O Joon-ho Bong έχει σχέδιο, μια λέξη/έννοια-κλειδί που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ταινίας, για να οδηγήσει τον θεατή στον κορυφαίο προβληματισμό για το ποιοι εντέλει είναι τα παράσιτα. Η εργατική τάξη που μόνο υπηρετώντας μπορεί να ζήσει, ή μήπως η ανώτερη, η οποία δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης αν δεν εκμεταλλευτεί την εργατική; 

Μέχρι να φτάσετε σε αυτό σημείο, όπου οι σκέψεις θα σας κατακλύσουν, θα έχετε διανύσει ένα επεισοδιακό ταξίδι συναισθημάτων, αλλάζοντας πλευρά και συμπάθειες αναλόγως των εξελίξεων. Όχι δεν είναι εύκολο ταξίδι, και όσο εάν το πρώτο μέρος φανεί κάπως μονόπλευρα δομημένο και προβλεπόμενο, το δεύτερο είναι μια πραγματική αποκάλυψη. Ένα roller coaster εναλλαγών, συμβολισμών και έντασης! Ο συγκεκριμένος διαχωρισμός σε δύο μέρη θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι αφορά μόνο στην ταχύτητα εξέλιξης του σεναρίου και την μετάδοση πραγματικών μηνυμάτων, εφόσον σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα το “Parasite” είναι σταθερά αριστουργηματικό. Πλάνα, φωτογραφία, ερμηνείες, μουσική επένδυση, τα πάντα έχουν νόημα, τα πάντα λειτουργούν σε πολύ υψηλό επίπεδο!   

Είναι αρκετές οι σκηνές που θα γελάσετε πικρά, πολλές που θα προβληματιστείτε, το σίγουρο είναι ότι εντέλει θα νιώσετε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο δράμα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Το “Parasite” είναι μια σπουδαία τραγωδία – τροφή για σκέψη, που μας οδηγεί στο να αμφισβητήσουμε τον ίδιο μας τον πολιτισμό και το σύστημα που τον διαμορφώνει.

9,5/10 

(Πηγές: Imdb, Wiki)

Imdb link: https://www.imdb.com/title/tt6751668/?ref_=fn_al_tt_1